کنوانسیون ملی فرانسه ( یا به طور خلاصه: کنوانسیون ) در هنگامهٔ انقلاب فرانسه نقش مجلس مؤسسان قانون اساسی و قانون گذاری را به عهده داشت. این کنوانسیون از ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ تا ۲۶ اکتبر ۱۷۹۵ تشکیل می شد. پس از آن دیرکتوار جانشین آن گردید.
... [مشاهده متن کامل]
هنگام برخیزش ۱۰ اوت ۱۷۹۲ و در زمانی که تودهٔ مردم پاریس به کاخ تویلری هجوم برده و خواستار الغای سلطنت شدند، کنوانسیون قانون گذاری حکم به تعلیق موقت پادشاهی لویی شانزدهم داد و سپس فرمان به تشکیل «کنوانسیون ملی» که وظیفهٔ تصویب یک قانون اساسی را داشت داد. در همین زمان تصمیمی اتخاذ شد مبنی بر این که نمایندگان این کنوانسیون باید توسط مردهای فرانسوی بالای ۲۵ سال و به مدت یک سال انتخاب شوند و از کار شخصی خود درآمد داشته باشند؛ بنابراین کنوانسیون ملی نخستین کنوانسیون انتخابی جهان بود که تمام افراد ذکور کشور بدون توجه به طبقه، حق رأی در آن داشتند. بعدها محدودیت سنی رأی دهندگان به ۲۱ سال کاهش یافت و صلاحیت سنی نمایندگان روی ۲۵ سال تثبیت شد.
اولین جلسه در ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ برگزار شد. در روز بعد پادشاهی الغا شد و به این ترتیب پادشاهی فرانسه به طور رسمی پایان یافت. یک سال و اندی بعد روز ۲۲ سپتامبر به عنوان تاریخ آغاز تقویم جدید انقلابی فرانسه و آغاز نخستین سال جمهوری فرانسه انتخاب شد.
کنوانسیون به مدت سه سال ادامه یافت. کشور در جنگ به سر می برد و مصلحت بر آن بود که اجرای قانون اساسی جدید به روزهای پس از صلح موکول شود. کنوانسیون در این هنگام نیروی خود را در جهت مقابله با خطراتی که جمهوری را تهدید می کردند گسترش می داد.
با اینکه این کنوانسیون یک قوهٔ مقننه به شمار می آمد ولی با سپردن وظایف اجرایی به اعضای خود، در قوهٔ مجریه هم دخالت می کرد. این «تداخل قوا» بر خلاف نظریه های فلسفی ( به ویژه نظریات مونتسکیو ) که منشأ انقلاب بودند یکی از شاخصه های اصلی کنوانسیون به شمار می رفت. مجموعهٔ موارد استثنایی که باعث تداخل قوا شده بودند موجبات تشکیل «دولت انقلابی» به معنای واقعی کلمه را فراهم آوردند. دولتی که بخش اعظم دوران حکومتش معروف به دوران «سلطهٔ وحشت» شد. با این حال لازم است که در زمینهٔ کار این کنوانسیون دو مسئلهٔ «مقتضیات اضطراری و قوانین ثابت» را از هم جدا بدانیم.
اولین جلسهٔ کنوانسیون در یکی از سالن های کاخ تولری برگزار شد. سپس نمایندگان در سالن مانژ و در آخر در تاریخ ۱۰ مه ۱۷۹۳ در اسپکتکل ( یا ماشین ) که سالنی بزرگ بود که نمایندگان در آن کمی پراکنده به نظر می رسیدند مستقر شدند. این سالن دارای تریبونهایی برای عموم بود که بارها با تشویق ها یا انقطاع سخن توسط آن ها روی گفتگوها تأثیر گذاشته می شد.
... [مشاهده متن کامل]
هنگام برخیزش ۱۰ اوت ۱۷۹۲ و در زمانی که تودهٔ مردم پاریس به کاخ تویلری هجوم برده و خواستار الغای سلطنت شدند، کنوانسیون قانون گذاری حکم به تعلیق موقت پادشاهی لویی شانزدهم داد و سپس فرمان به تشکیل «کنوانسیون ملی» که وظیفهٔ تصویب یک قانون اساسی را داشت داد. در همین زمان تصمیمی اتخاذ شد مبنی بر این که نمایندگان این کنوانسیون باید توسط مردهای فرانسوی بالای ۲۵ سال و به مدت یک سال انتخاب شوند و از کار شخصی خود درآمد داشته باشند؛ بنابراین کنوانسیون ملی نخستین کنوانسیون انتخابی جهان بود که تمام افراد ذکور کشور بدون توجه به طبقه، حق رأی در آن داشتند. بعدها محدودیت سنی رأی دهندگان به ۲۱ سال کاهش یافت و صلاحیت سنی نمایندگان روی ۲۵ سال تثبیت شد.
اولین جلسه در ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ برگزار شد. در روز بعد پادشاهی الغا شد و به این ترتیب پادشاهی فرانسه به طور رسمی پایان یافت. یک سال و اندی بعد روز ۲۲ سپتامبر به عنوان تاریخ آغاز تقویم جدید انقلابی فرانسه و آغاز نخستین سال جمهوری فرانسه انتخاب شد.
کنوانسیون به مدت سه سال ادامه یافت. کشور در جنگ به سر می برد و مصلحت بر آن بود که اجرای قانون اساسی جدید به روزهای پس از صلح موکول شود. کنوانسیون در این هنگام نیروی خود را در جهت مقابله با خطراتی که جمهوری را تهدید می کردند گسترش می داد.
با اینکه این کنوانسیون یک قوهٔ مقننه به شمار می آمد ولی با سپردن وظایف اجرایی به اعضای خود، در قوهٔ مجریه هم دخالت می کرد. این «تداخل قوا» بر خلاف نظریه های فلسفی ( به ویژه نظریات مونتسکیو ) که منشأ انقلاب بودند یکی از شاخصه های اصلی کنوانسیون به شمار می رفت. مجموعهٔ موارد استثنایی که باعث تداخل قوا شده بودند موجبات تشکیل «دولت انقلابی» به معنای واقعی کلمه را فراهم آوردند. دولتی که بخش اعظم دوران حکومتش معروف به دوران «سلطهٔ وحشت» شد. با این حال لازم است که در زمینهٔ کار این کنوانسیون دو مسئلهٔ «مقتضیات اضطراری و قوانین ثابت» را از هم جدا بدانیم.
اولین جلسهٔ کنوانسیون در یکی از سالن های کاخ تولری برگزار شد. سپس نمایندگان در سالن مانژ و در آخر در تاریخ ۱۰ مه ۱۷۹۳ در اسپکتکل ( یا ماشین ) که سالنی بزرگ بود که نمایندگان در آن کمی پراکنده به نظر می رسیدند مستقر شدند. این سالن دارای تریبونهایی برای عموم بود که بارها با تشویق ها یا انقطاع سخن توسط آن ها روی گفتگوها تأثیر گذاشته می شد.
