کنوانسیون سنکا فالز ( انگلیسی: Seneca Falls Convention ) اولین اجلاس حقوق زنان بحساب می آید.
این اجلاس به عنوان یک گردهمایی برای بررسی وضعیت اجتماعی، مدنی، دینی و حقوقی زنان در سنکا فولز نیویورک تشکیل و در روزهای نوزدهم تا بیستم ماه ژوئیه سال ۱۸۴۸ برگزار شد. با برگزاری این اجلاس در نیویورک، دو هفته بعد در شهرهای دیگر آمریکا از جمله راچستر، نیویورک جلسه مشابهی برگزار شد. در سال ۱۸۵۰ سلسله گردهمایی های کنوانسیون ملی حقوق زنان برای بررسی حقوقشان در ووستر، ماساچوست نیز برگزار شد. ریشه های این جنبش را می توان در طرفداری الغای برده داری در دهه ۱۸۳۰ نیز یافت. سرکرده این گروه الیزابت کیدی استانتن بود و سایرین عبارت بودنند از لوکرتیا مات، جین هانت و مری آن مک کلینتاک بودند. این چند نفر در پی فراخونی برای برگزاری همایش حقوق زنان بودند. موانع زیادی در پیش روی این افراد بود. بسیاری از نهادهای موجود به نحوی سازمان یافته بودند که زنان را زیر سلطه مردان نگه می داشتند. کلیسا یکی از نهادهای اجتماعی بود که از جایگاه زن ممانعت می کرد. نهاد آموزش و پرورش نیز بر ضد آنان عمل می کرد؛ درهای دانشگاه به روی آنان بسته بود. روزنامه ها هم غالباً هر تلاشی را از جانب زنان برای بهبود پایگاه اجتماعی شان تقبیح می کردند. با وجود این همه موانع، همایش حقوق زنان در نوزدهم و بیستم ژوئیه ۱۸۴۸، در کلیسای جامع متدیست واقع در سنکا فالز در نیویورک با حضور بیش از سیصد نفر برگزار شد. در رونوشتی که از صورت جلسه آن موجود است، هدف از برگزاری این همایش، که فراخوان آن را زنان دهکده سنکا، در ایالت نیویورک، اعلام کردند، تبادل نظر دربارهٔ شرایط اجتماعی، مدنی و دینی ذکره شده است.
... [مشاهده متن کامل]
زنان کوئیکرها یا جمعیت دوستان دینی، با الیزابت کدی استانتون که عضو این جمعیت نبود دیدار داشتند. آن ها این دیدار را در زمانی ترتیب دادند که لوکرشیا مات یکی از اعضای جمعیت دوستان دینی زن، سخنران مشهوری که قرار بود از منطقه دیدار کند. در آن زمان زنان مجاز نبودند که در جلسات علنی سخنرانی کنند. گردهمایی های جمعیت دوستان دینی شامل شش جلسه سخنرانی بود. در یکی از جلسات در مورد قانون صحبت شد و در جلسات دیگر در مورد نقش زنان در جامعه بحث شد. استانتون و دیگر اعضای جمعیت دو سند را در این جلسات ارائه دادند. یکی اعلامیه احساسات و دیگری لیست بیانیه هایی که قرار بود مورد بحث و گفتگو قرار گیرد و سپس امضا شود. یک بحث داغ مربوط به حق رأی زنان بود. بسیاری از اعضا با این بحث مخالفت داشتند ولی فردریک داگلاس که تنها عضو آفریقایی آمریکایی کنوانسیون بود قاطعانه از آن دفاع کرد که در نتیجه این بحث باقی نگاه داشته شد. دقیقاً ۱۰۰ تن از ۳۰۰ عضو کنوانسیون که اغلب زنان بودند سند را امضا کردند.
این اجلاس به عنوان یک گردهمایی برای بررسی وضعیت اجتماعی، مدنی، دینی و حقوقی زنان در سنکا فولز نیویورک تشکیل و در روزهای نوزدهم تا بیستم ماه ژوئیه سال ۱۸۴۸ برگزار شد. با برگزاری این اجلاس در نیویورک، دو هفته بعد در شهرهای دیگر آمریکا از جمله راچستر، نیویورک جلسه مشابهی برگزار شد. در سال ۱۸۵۰ سلسله گردهمایی های کنوانسیون ملی حقوق زنان برای بررسی حقوقشان در ووستر، ماساچوست نیز برگزار شد. ریشه های این جنبش را می توان در طرفداری الغای برده داری در دهه ۱۸۳۰ نیز یافت. سرکرده این گروه الیزابت کیدی استانتن بود و سایرین عبارت بودنند از لوکرتیا مات، جین هانت و مری آن مک کلینتاک بودند. این چند نفر در پی فراخونی برای برگزاری همایش حقوق زنان بودند. موانع زیادی در پیش روی این افراد بود. بسیاری از نهادهای موجود به نحوی سازمان یافته بودند که زنان را زیر سلطه مردان نگه می داشتند. کلیسا یکی از نهادهای اجتماعی بود که از جایگاه زن ممانعت می کرد. نهاد آموزش و پرورش نیز بر ضد آنان عمل می کرد؛ درهای دانشگاه به روی آنان بسته بود. روزنامه ها هم غالباً هر تلاشی را از جانب زنان برای بهبود پایگاه اجتماعی شان تقبیح می کردند. با وجود این همه موانع، همایش حقوق زنان در نوزدهم و بیستم ژوئیه ۱۸۴۸، در کلیسای جامع متدیست واقع در سنکا فالز در نیویورک با حضور بیش از سیصد نفر برگزار شد. در رونوشتی که از صورت جلسه آن موجود است، هدف از برگزاری این همایش، که فراخوان آن را زنان دهکده سنکا، در ایالت نیویورک، اعلام کردند، تبادل نظر دربارهٔ شرایط اجتماعی، مدنی و دینی ذکره شده است.
... [مشاهده متن کامل]
زنان کوئیکرها یا جمعیت دوستان دینی، با الیزابت کدی استانتون که عضو این جمعیت نبود دیدار داشتند. آن ها این دیدار را در زمانی ترتیب دادند که لوکرشیا مات یکی از اعضای جمعیت دوستان دینی زن، سخنران مشهوری که قرار بود از منطقه دیدار کند. در آن زمان زنان مجاز نبودند که در جلسات علنی سخنرانی کنند. گردهمایی های جمعیت دوستان دینی شامل شش جلسه سخنرانی بود. در یکی از جلسات در مورد قانون صحبت شد و در جلسات دیگر در مورد نقش زنان در جامعه بحث شد. استانتون و دیگر اعضای جمعیت دو سند را در این جلسات ارائه دادند. یکی اعلامیه احساسات و دیگری لیست بیانیه هایی که قرار بود مورد بحث و گفتگو قرار گیرد و سپس امضا شود. یک بحث داغ مربوط به حق رأی زنان بود. بسیاری از اعضا با این بحث مخالفت داشتند ولی فردریک داگلاس که تنها عضو آفریقایی آمریکایی کنوانسیون بود قاطعانه از آن دفاع کرد که در نتیجه این بحث باقی نگاه داشته شد. دقیقاً ۱۰۰ تن از ۳۰۰ عضو کنوانسیون که اغلب زنان بودند سند را امضا کردند.
