کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری، که معمولاً به اختصار کنوانسیون برن شناخته می شود، یک معاهده بین المللی در خصوص حق تکثیر و حق مؤلف است که اولین بار در شهر برن در سوئیس در سپتامبر سال ۱۸۸۶ ( شهریور ۱۲۶۵ شمسی ) تصویب شد.
... [مشاهده متن کامل]
کنوانسیون برن کشورهای امضاکننده را ( که در متن معاهده به نام «کشورهای عضو اتحادیه» شناخته شده اند ) ملزم می کند که آثار پدیدآورندگان سایر کشورهای امضاکننده را همچون آثار پدیدآورندگان تبعه خود مورد حمایت کپی رایت قرار دهد. این پدیدآورنده کسی است که دارای تابعیت یکی از کشورهای عضو می باشد و اگر دارای چنین تابعیتی نیست، اثر خود را برای نخستین بار در یکی از کشورهای عضو اتحادیه منتشر می کند یا اقامتگاه وی در یکی از کشورهای عضو اتحادیه است. به عنوان مثال، قانون کپی رایت فرانسه در مورد هر اثری که حمایت کپی رایت برای آن از دادگاه های فرانسه درخواست شود، بدون توجه به اینکه آن اثر ابتدائاً در کجا پدید آمده است، مادام که پدیدآورندهٔ اثر، تبعه یا مقیم یکی از کشورهای عضو است، لازم الاجراست.
علاوه بر ایجاد یک نظام رفتار مشابه که کپی رایت را در میان کشورهای امضاکننده، بین المللی ساخت، این کنوانسیون همچنین اعضا خود را ملزم می دارد که حداقل استانداردهایی را در قوانین کپی رایت خود وارد سازند. این استانداردها در مواد یک تا ۲۰ کنوانسیون برن مقرر شده اند.
مطابق با کنوانسیون برن، حمایت کپی رایت خودبه خود باید فراهم آید و هیچ لزومی به ثبت رسمی آثار در کشورهای دیگر برای به برقراری این حمایت نیست. البته در مورد ایالات متحده آمریکا می توان، این نکته را بیان کرد که هنگامی که این کشور در سال ۱۹۸۸ به معاهده پیوست، قوانین خود را - راجع به خسارت قانونی و هزینه وکیل دادگستری، که تنها در صورت ثبت رسمی کپی رایت اثر ممکن بود مطالبه شود و مورد رأی قرار گیرد - تغییر نداد.
قرارداد برن مقرر می دارد که کلیه آثار به غیر از آثار عکاسی و کارهای سینمایی از مدت حمایت حداقل ۵۰ سال بعد از مرگ پدیدآورنده برخوردار است، البته کشورهای امضاکننده امکان این را دارند که مدت های حمایت طولانی تری را به موجب قوانین ملّی خود مقرر دارند. کاری که به عنوان مثال اتحادیه اروپا با مصوبه هدایتی سال ۱۹۹۳ خود تحت عنوان «مصوبه در خصوص هماهنگ سازی مدت زمان حمایت کپی رایت» صورت داد. در خصوص کارهای عکاسی، معاهده مدت حمایت را حداقل تا ۲۵ سال پس از سالی که کار عکاسی پدید آمده است، و در مورد کارهای سینمایی، مدت حمایت را حداقل تا ۵۰ سال پس از سالی که اثر برای اول بار به نمایش درآمده یا در صورتی که آن کار ظرف مدت ۵۰ سال بعد از پدید آمدن به نمایش در نیامده، تا ۵۰ سال پس از سالی که اثر پدید آمده است، مقرر داشته است. کشورهایی که به صورت های بازبینی شده قدیمی تر کنوانسیون پیوسته اند، این امکان را دارند که مدت حمایت خود را در قوانین ملّی شان باقی گذارند و برای برخی از انواع آثار ( از جمله افزارهای حمل صدا یا فیلم ) مدت حمایت کمتری مقرر دارند.
... [مشاهده متن کامل]
کنوانسیون برن کشورهای امضاکننده را ( که در متن معاهده به نام «کشورهای عضو اتحادیه» شناخته شده اند ) ملزم می کند که آثار پدیدآورندگان سایر کشورهای امضاکننده را همچون آثار پدیدآورندگان تبعه خود مورد حمایت کپی رایت قرار دهد. این پدیدآورنده کسی است که دارای تابعیت یکی از کشورهای عضو می باشد و اگر دارای چنین تابعیتی نیست، اثر خود را برای نخستین بار در یکی از کشورهای عضو اتحادیه منتشر می کند یا اقامتگاه وی در یکی از کشورهای عضو اتحادیه است. به عنوان مثال، قانون کپی رایت فرانسه در مورد هر اثری که حمایت کپی رایت برای آن از دادگاه های فرانسه درخواست شود، بدون توجه به اینکه آن اثر ابتدائاً در کجا پدید آمده است، مادام که پدیدآورندهٔ اثر، تبعه یا مقیم یکی از کشورهای عضو است، لازم الاجراست.
علاوه بر ایجاد یک نظام رفتار مشابه که کپی رایت را در میان کشورهای امضاکننده، بین المللی ساخت، این کنوانسیون همچنین اعضا خود را ملزم می دارد که حداقل استانداردهایی را در قوانین کپی رایت خود وارد سازند. این استانداردها در مواد یک تا ۲۰ کنوانسیون برن مقرر شده اند.
مطابق با کنوانسیون برن، حمایت کپی رایت خودبه خود باید فراهم آید و هیچ لزومی به ثبت رسمی آثار در کشورهای دیگر برای به برقراری این حمایت نیست. البته در مورد ایالات متحده آمریکا می توان، این نکته را بیان کرد که هنگامی که این کشور در سال ۱۹۸۸ به معاهده پیوست، قوانین خود را - راجع به خسارت قانونی و هزینه وکیل دادگستری، که تنها در صورت ثبت رسمی کپی رایت اثر ممکن بود مطالبه شود و مورد رأی قرار گیرد - تغییر نداد.
قرارداد برن مقرر می دارد که کلیه آثار به غیر از آثار عکاسی و کارهای سینمایی از مدت حمایت حداقل ۵۰ سال بعد از مرگ پدیدآورنده برخوردار است، البته کشورهای امضاکننده امکان این را دارند که مدت های حمایت طولانی تری را به موجب قوانین ملّی خود مقرر دارند. کاری که به عنوان مثال اتحادیه اروپا با مصوبه هدایتی سال ۱۹۹۳ خود تحت عنوان «مصوبه در خصوص هماهنگ سازی مدت زمان حمایت کپی رایت» صورت داد. در خصوص کارهای عکاسی، معاهده مدت حمایت را حداقل تا ۲۵ سال پس از سالی که کار عکاسی پدید آمده است، و در مورد کارهای سینمایی، مدت حمایت را حداقل تا ۵۰ سال پس از سالی که اثر برای اول بار به نمایش درآمده یا در صورتی که آن کار ظرف مدت ۵۰ سال بعد از پدید آمدن به نمایش در نیامده، تا ۵۰ سال پس از سالی که اثر پدید آمده است، مقرر داشته است. کشورهایی که به صورت های بازبینی شده قدیمی تر کنوانسیون پیوسته اند، این امکان را دارند که مدت حمایت خود را در قوانین ملّی شان باقی گذارند و برای برخی از انواع آثار ( از جمله افزارهای حمل صدا یا فیلم ) مدت حمایت کمتری مقرر دارند.
