کنوانسیون اول ژنو برای بهبود وضعیت مجروحان ارتش های جنگی، که در ۲۲ اوت ۱۸۶۴ برگزار شد، اولین پیمان از پیمان های چهارگانه ژنو بود که در ۱۰ ماده تنظیم شد. این پیمان «بنیان حقوق بین الملل را برای حمایت از قربانیان درگیری های مسلح» تعریف می کند. به موجب این کنوانسیون دوازده کشور در شهر ژنو موافقت کردند که سربازانی که در جبهه های جنگی زخمی شده اند را جمع آوری نمایند و به آنها کمک های پزشکی برسانند. این پیمان در سال های ۱۹۰۶، ۱۹۲۹، و نهایتاً ۱۹۴۹ مورد بازبینی قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
پیش قدم و مجری این پیمان کمیته بین المللی صلیب سرخ بود.
تصمیم اصلاح دو کنوانسیون سال 1929 و ایجاد چارچوب حقوقی کامل تر به منظور حمایت از قربانیان مخاصمات مسلحانه با خشونت های جنگ جهانی دوم که از لحاظ وسعت و آسیب وارده به هر دو گروه نظامیان و غیر نظامیان بی سابقه بود، سرعت یافت. زمانی که گسترش میزان حمایت حاصل شده توسط حقوق بین الملل بشردوستانه مدت ها پیش از وقوع جنگ جهانی دوم مورد مذاکره بود، تجربیات آن جنگ دولت هایی را که در نشست دیپلماتیک شرکت داشتند قانع کرد تا برخی از خلاءهای حقوق بین الملل بشردوستانه معاهداتی را که در جنگ جهانی دوم نمایان گشت، مرتفع کنند. در سال ۱۹۴۹، کنوانسیون ژنو دربارۀ بهبود وضعیت مجروحان و بیماران نیروهای نظامی در میدان نبرد، نخستین کنوانسیونی بود که از میان چهار کنوانسیون توسط نشست دیپلماتیک ژنو 1949 مورد قبول واقع شد.
منشا اولین کنوانسیون ژنو از تاریخ کمیته بین المللی صلیب سرخ و بنیان گذاران آن جدایی ناپذیر است.
آنری دونان، تاجر و سپس فعال اجتماعی سوئیسی، در نبرد سولفورینو ( ۱۸۵۹ ) بین فرانسه و اتریش در شمال ایتالیای امروزی حاضر بود و مشاهده کرد که ۴۰۰۰۰ سرباز زخمی به علت کمبود امکانات در میدان جنگ رها شدند. پس از بازگشت به ژنو، دونان مشاهدات خود را در قالب کتابی به نام «خاطرۀ سولفرینو» به چاپ رساند و پس از آن تلاش های بسیارش منجر به تأسیس کمیته بین المللی صلیب سرخ در سال ۱۸۶۳ شد.
آنری دونان در پایان کتاب خود، «خاطره ای از سُلفرینو» ( سُلفرینو، شهری در ایتالیا ) که در ماه اکتبر سال1862 منتشرشده است، آرزوی دوگانه خود را اینگونه بیان می دارد: «نخست آنکه هر کشوری باید در زمان صلح یک گروه امدادی ترتیب دهد تا در زمان جنگ با ارائه خدمات پزشکی به ارتش کمک کند و دوم آنکه آن کشورها باید از طریق کنوانسیون یک اصل رسمی را به تصویب برسانند که به اعطای شناسایی بین المللی به چنین گروه هایی بیانجامد و این گروه ها در زمان مخاصمات مسلحانه با ارائه خدمات پزشکی به نیروهای نظامی کمک کنند. »
... [مشاهده متن کامل]
پیش قدم و مجری این پیمان کمیته بین المللی صلیب سرخ بود.
تصمیم اصلاح دو کنوانسیون سال 1929 و ایجاد چارچوب حقوقی کامل تر به منظور حمایت از قربانیان مخاصمات مسلحانه با خشونت های جنگ جهانی دوم که از لحاظ وسعت و آسیب وارده به هر دو گروه نظامیان و غیر نظامیان بی سابقه بود، سرعت یافت. زمانی که گسترش میزان حمایت حاصل شده توسط حقوق بین الملل بشردوستانه مدت ها پیش از وقوع جنگ جهانی دوم مورد مذاکره بود، تجربیات آن جنگ دولت هایی را که در نشست دیپلماتیک شرکت داشتند قانع کرد تا برخی از خلاءهای حقوق بین الملل بشردوستانه معاهداتی را که در جنگ جهانی دوم نمایان گشت، مرتفع کنند. در سال ۱۹۴۹، کنوانسیون ژنو دربارۀ بهبود وضعیت مجروحان و بیماران نیروهای نظامی در میدان نبرد، نخستین کنوانسیونی بود که از میان چهار کنوانسیون توسط نشست دیپلماتیک ژنو 1949 مورد قبول واقع شد.
منشا اولین کنوانسیون ژنو از تاریخ کمیته بین المللی صلیب سرخ و بنیان گذاران آن جدایی ناپذیر است.
آنری دونان، تاجر و سپس فعال اجتماعی سوئیسی، در نبرد سولفورینو ( ۱۸۵۹ ) بین فرانسه و اتریش در شمال ایتالیای امروزی حاضر بود و مشاهده کرد که ۴۰۰۰۰ سرباز زخمی به علت کمبود امکانات در میدان جنگ رها شدند. پس از بازگشت به ژنو، دونان مشاهدات خود را در قالب کتابی به نام «خاطرۀ سولفرینو» به چاپ رساند و پس از آن تلاش های بسیارش منجر به تأسیس کمیته بین المللی صلیب سرخ در سال ۱۸۶۳ شد.
آنری دونان در پایان کتاب خود، «خاطره ای از سُلفرینو» ( سُلفرینو، شهری در ایتالیا ) که در ماه اکتبر سال1862 منتشرشده است، آرزوی دوگانه خود را اینگونه بیان می دارد: «نخست آنکه هر کشوری باید در زمان صلح یک گروه امدادی ترتیب دهد تا در زمان جنگ با ارائه خدمات پزشکی به ارتش کمک کند و دوم آنکه آن کشورها باید از طریق کنوانسیون یک اصل رسمی را به تصویب برسانند که به اعطای شناسایی بین المللی به چنین گروه هایی بیانجامد و این گروه ها در زمان مخاصمات مسلحانه با ارائه خدمات پزشکی به نیروهای نظامی کمک کنند. »
