کنفرانس زنان آسیایی ( به انگلیسی: All - Asian Women's Conference ) یک کنفرانس بین المللی با حضور زنان بود که در ژانویه ۱۹۳۱ در لاهور تشکیل شد. این کنفرانس اولین کنفرانس زنان در نوع خود بود. این کنفرانس وسیله ای بود برای زنان هندی تا ایده ها و دیدگاه های خود را در مورد آسیای هند محور بیان کنند.
... [مشاهده متن کامل]
مارگارت کازنز و چندی از فعالان هندی که در کنفرانس زنان هند در سال ۱۹۲۷ شرکت کرده بودند، از بنیان گذاران کنفرانس زنان آسیایی بودند. مارگارت کازینز پس از نقل مکان به هند به همراه همسرش درگیر فعالیت های مربوط اصلاحات اجتماعی در مورد موقعیت زنان در هند شد. او برای تأسیس این کنفرانس با بازدید از هاوایی در سال ۱۹۲۸ در انجمن زنان پان - اقیانوس آرام الهام گرفت. او همچنین از حق تعیین سرنوشت حمایت کرد، زیرا بسیاری از نمایندگان با جنبش های استقلال کشورشان درگیر بودند. این اتفاق در یک زمینه جهانی گسترده تر از انترناسیونالیسم جدید در دوره بین دو جنگ اتفاق افتاد. اوایل دهه ۱۹۳۰ شاهد همکاری های منطقه ای فمینیستی غیرغربی، مانند انجمن زنان پان - اقیانوس آرام، کمیسیون زنان بین آمریکایی و کنفرانس زنان هند بود.
این کنفرانس به این خاطر در لاهور برگزار شد تا به نمایندگان اجازه دهد تا از مناظر اطراف آگرا و دهلی بازدید کنند. در ۱۲ مارس ۱۹۳۰ دعوت نامه های مدور بین زنان هندی برای کنفرانس زنان آسیایی ارسال شد تا پیشنهاد شود که کنفرانس در ژانویه ۱۹۳۱ برگزار شود. نمایندگان دعوت شده شامل ساروجینی نایدو، موتولاکشمی ردی، راجکوماری امریت کائور، لیدی عبدالقادر، رانی لاکشمیبای راجواده و هیلا رستومجی فریدونجی بودند. این زنان عمدتاً نمایندگان گذشته کنفرانس زنان سراسر هند و فعالان اجتماعی اختصاص یافته به مسائل زنان بودند. این تاریخ برای برگزاری استراتژیک بین «دو کنفرانس زنان پان - اقیانوس آرام که برای هاوایی در اوت ۱۹۳۰ و چین در سال ۱۹۳۲ برنامه ریزی شده بود: انتخاب شد. پس از ایجاد زمینه برای برگزاری کنفرانس، کازنز یک گام به عقب برداشت تا زنان هندی «ریاست سازمان» کنفرانس را به عهده بگیرند.
۳۰ کشور آسیایی از جمله گرجستان، فلسطین، عراق، سوریه ، مالایا، هند و چین، سیام و هاوایی به کنفرانس زنان آسیایی دعوت شدند. در مجموع ۳۶ نماینده حضور داشتند: ۱۹ نفر از ۳۰ کشور آسیایی دعوت شده و ۱۷ نماینده هندی و همچنین ۹ بازدید کننده خارجی از جمله مارگارت کازنز. این نمایندگان آماده بودند تا در مورد نقش زنان در مسائل اجتماعی و سیاسی گفتمانی را آغاز کنند. برخی از این مسائل در توصیه های ارائه شده از کنفرانس زنان هند منعکس شد، مانند نیاز به اختصاص تعداد بیشتری صندلی برای فارغ التحصیلان زن هندی در سنای تمام دانشگاه های هند. ساراجونی نایدو در ابتدا به عنوان رئیس کنفرانس انتخاب شد. او به سبب دوستی خود با مهاتما گاندی شناخته شده است. نایدو، با این حال، در می ۱۹۳۰ به دلیل «نقش خود در جنبش نافرمانی مدنی ملی گرای هند» دستگیر شد. در نتیجه، هر جلسه کنفرانس توسط رؤسای مختلف اداره می شد. این روسا شامل سیریماوو بندرانایکه از سیلان، خانم. کمال الدین از افغانستان، داو میا سین از برمه، شیرین فوزدار از فارس و خانم هوشی از ژاپن می شدند. رانی مندی، دختر فرمانروای ماهارانی کاپورتالا، در سخنرانی افتتاحیه خود، مقدمات کنفرانس را فراهم کرد.
... [مشاهده متن کامل]
مارگارت کازنز و چندی از فعالان هندی که در کنفرانس زنان هند در سال ۱۹۲۷ شرکت کرده بودند، از بنیان گذاران کنفرانس زنان آسیایی بودند. مارگارت کازینز پس از نقل مکان به هند به همراه همسرش درگیر فعالیت های مربوط اصلاحات اجتماعی در مورد موقعیت زنان در هند شد. او برای تأسیس این کنفرانس با بازدید از هاوایی در سال ۱۹۲۸ در انجمن زنان پان - اقیانوس آرام الهام گرفت. او همچنین از حق تعیین سرنوشت حمایت کرد، زیرا بسیاری از نمایندگان با جنبش های استقلال کشورشان درگیر بودند. این اتفاق در یک زمینه جهانی گسترده تر از انترناسیونالیسم جدید در دوره بین دو جنگ اتفاق افتاد. اوایل دهه ۱۹۳۰ شاهد همکاری های منطقه ای فمینیستی غیرغربی، مانند انجمن زنان پان - اقیانوس آرام، کمیسیون زنان بین آمریکایی و کنفرانس زنان هند بود.
این کنفرانس به این خاطر در لاهور برگزار شد تا به نمایندگان اجازه دهد تا از مناظر اطراف آگرا و دهلی بازدید کنند. در ۱۲ مارس ۱۹۳۰ دعوت نامه های مدور بین زنان هندی برای کنفرانس زنان آسیایی ارسال شد تا پیشنهاد شود که کنفرانس در ژانویه ۱۹۳۱ برگزار شود. نمایندگان دعوت شده شامل ساروجینی نایدو، موتولاکشمی ردی، راجکوماری امریت کائور، لیدی عبدالقادر، رانی لاکشمیبای راجواده و هیلا رستومجی فریدونجی بودند. این زنان عمدتاً نمایندگان گذشته کنفرانس زنان سراسر هند و فعالان اجتماعی اختصاص یافته به مسائل زنان بودند. این تاریخ برای برگزاری استراتژیک بین «دو کنفرانس زنان پان - اقیانوس آرام که برای هاوایی در اوت ۱۹۳۰ و چین در سال ۱۹۳۲ برنامه ریزی شده بود: انتخاب شد. پس از ایجاد زمینه برای برگزاری کنفرانس، کازنز یک گام به عقب برداشت تا زنان هندی «ریاست سازمان» کنفرانس را به عهده بگیرند.
۳۰ کشور آسیایی از جمله گرجستان، فلسطین، عراق، سوریه ، مالایا، هند و چین، سیام و هاوایی به کنفرانس زنان آسیایی دعوت شدند. در مجموع ۳۶ نماینده حضور داشتند: ۱۹ نفر از ۳۰ کشور آسیایی دعوت شده و ۱۷ نماینده هندی و همچنین ۹ بازدید کننده خارجی از جمله مارگارت کازنز. این نمایندگان آماده بودند تا در مورد نقش زنان در مسائل اجتماعی و سیاسی گفتمانی را آغاز کنند. برخی از این مسائل در توصیه های ارائه شده از کنفرانس زنان هند منعکس شد، مانند نیاز به اختصاص تعداد بیشتری صندلی برای فارغ التحصیلان زن هندی در سنای تمام دانشگاه های هند. ساراجونی نایدو در ابتدا به عنوان رئیس کنفرانس انتخاب شد. او به سبب دوستی خود با مهاتما گاندی شناخته شده است. نایدو، با این حال، در می ۱۹۳۰ به دلیل «نقش خود در جنبش نافرمانی مدنی ملی گرای هند» دستگیر شد. در نتیجه، هر جلسه کنفرانس توسط رؤسای مختلف اداره می شد. این روسا شامل سیریماوو بندرانایکه از سیلان، خانم. کمال الدین از افغانستان، داو میا سین از برمه، شیرین فوزدار از فارس و خانم هوشی از ژاپن می شدند. رانی مندی، دختر فرمانروای ماهارانی کاپورتالا، در سخنرانی افتتاحیه خود، مقدمات کنفرانس را فراهم کرد.
