پس از عملیات بلندمدت آزادی در دسامبر ۲۰۰۱ که منجر به سرنگونی حکومت طالبان در افغانستان شد، شهر بن آلمان میزبان کنفرانسی بود که در آن رهبران افغان برای انتخاب دولت جدید افغانستان جمع شدند. این کنفرانس با نام کنفرانس بن شناخته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در این کنفرانس گروهای مختلف جهادی در افغانستان به همراه ناظران بین المللی و کشورهای حاضر در جنگ علی طالبان طی نشستی در شهر بن آلمان یک روند میان مدت برای بازسازی امور سیاسی کشور از امور اجرایی تا برگزاری انتخابات لویی جرگه بررسی و تصویب شد.
در انتخاب این کنفرانس حامد کرزی برای اداره دولت موقت انتخاب شد که متعاقباً در سال ۲۰۰۴ به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. کرزی متعاقباً بسیاری از متحدان ضد طالبان و رهبران منطقه ای را به پست های ارشد در دولت موقت و در پست های ارشد در ولایات منصوب کرد.
چهار گروه افغانستانی در این کنفرانس شرکت داشته اند:
۱ - گروه روم: این گروه از هواداران محمد ظاهر - پادشاه سابق افغانستان. تعداد نمایندگان ۱۱ نفر اعضای مهم: عبدالستار سیرت ریاست هیئت عزیزالله واصفی و امین فرهنگ ۲ - گروه پیشاور: مجاهدین هقت گانه مستقر در پاکستان اعضای مهم: سیدحامد گیلانی – رئیس هیئت - ، انورالحق احدی – رئیس حزب افغان ملت - و حفیظ الله آصف محسنی – پسر محمد آصف محسنی. تعداد نمایندگان سه نفر ۳ - گروه قبرس: گروهی از مجاهدین که در مورد افغانستان در قبرس تشکیل گروه داده و فعالیت داشتند اعضای مهم: همایون جریر - داماد گلبدین حکمتیار، جلیل شمس و عزیزالله لودین. تعداد نمایندگان سه نفر ۴ - گروه ” جبهه متحد” یا جبهه شمال: تنها گروهی که از داخل افغانستان در این کنفرانس حضور پیدا کرد. تعداد نمایندگان ۱۱ نفر اعضای مهم: یونس قانونی ریاست هیئت
این کنفرانس به این دلیل تشکیل شد که با سرنگونی طالبان، هیچ حکومتی در افغانستان وجود نداشت واین کشور در خطر بازگشت به دوران جنگ سالاران و هرج و مرج و دوران جنگ داخلی افغانستان ( ۱۹۹۲–۱۹۹۶ ) بود که منجر به جنایات گسترده ای حضور طالبان شد. از همین روی در این کنفرانس مشخص شد که دولت موقت به مدت ۶ ماه حکومت کرده و به دنبال آن یک لویه جرگه یک دولت انتقالی ۱۸ ماهه را مشخص می کند در ادامه وظیفه دولت انتقالی ایجاد قانون اساسی و برگزاری انتخابات برای تشکیل دولت رسمی و مجلس معین شد. در این کنفرانس دو نفر نامزد اصلی عبارت بودند از محمدظاهر شاه که از سال ۱۹۷۳ در ایتالیا در تبعید به سر می برد، از حمایت مناسبی برخوردار بود، اما فاقد هرگونه تجربه مانند مجاهدین در صحنه های عملی مبارزاتی در داخل افغانستان بود ضمن اینکه وی دارای سنی برابر ۸۷ سال بود. نامزد دیگر برهان الدین ربانی، رهبر جمعیت اسلامی و رئیس جمهور وقت بود و برای ادامه دوران ریاست جمهوریش نیاز به تأیید قدرت داشت.
... [مشاهده متن کامل]
در این کنفرانس گروهای مختلف جهادی در افغانستان به همراه ناظران بین المللی و کشورهای حاضر در جنگ علی طالبان طی نشستی در شهر بن آلمان یک روند میان مدت برای بازسازی امور سیاسی کشور از امور اجرایی تا برگزاری انتخابات لویی جرگه بررسی و تصویب شد.
در انتخاب این کنفرانس حامد کرزی برای اداره دولت موقت انتخاب شد که متعاقباً در سال ۲۰۰۴ به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. کرزی متعاقباً بسیاری از متحدان ضد طالبان و رهبران منطقه ای را به پست های ارشد در دولت موقت و در پست های ارشد در ولایات منصوب کرد.
چهار گروه افغانستانی در این کنفرانس شرکت داشته اند:
۱ - گروه روم: این گروه از هواداران محمد ظاهر - پادشاه سابق افغانستان. تعداد نمایندگان ۱۱ نفر اعضای مهم: عبدالستار سیرت ریاست هیئت عزیزالله واصفی و امین فرهنگ ۲ - گروه پیشاور: مجاهدین هقت گانه مستقر در پاکستان اعضای مهم: سیدحامد گیلانی – رئیس هیئت - ، انورالحق احدی – رئیس حزب افغان ملت - و حفیظ الله آصف محسنی – پسر محمد آصف محسنی. تعداد نمایندگان سه نفر ۳ - گروه قبرس: گروهی از مجاهدین که در مورد افغانستان در قبرس تشکیل گروه داده و فعالیت داشتند اعضای مهم: همایون جریر - داماد گلبدین حکمتیار، جلیل شمس و عزیزالله لودین. تعداد نمایندگان سه نفر ۴ - گروه ” جبهه متحد” یا جبهه شمال: تنها گروهی که از داخل افغانستان در این کنفرانس حضور پیدا کرد. تعداد نمایندگان ۱۱ نفر اعضای مهم: یونس قانونی ریاست هیئت
این کنفرانس به این دلیل تشکیل شد که با سرنگونی طالبان، هیچ حکومتی در افغانستان وجود نداشت واین کشور در خطر بازگشت به دوران جنگ سالاران و هرج و مرج و دوران جنگ داخلی افغانستان ( ۱۹۹۲–۱۹۹۶ ) بود که منجر به جنایات گسترده ای حضور طالبان شد. از همین روی در این کنفرانس مشخص شد که دولت موقت به مدت ۶ ماه حکومت کرده و به دنبال آن یک لویه جرگه یک دولت انتقالی ۱۸ ماهه را مشخص می کند در ادامه وظیفه دولت انتقالی ایجاد قانون اساسی و برگزاری انتخابات برای تشکیل دولت رسمی و مجلس معین شد. در این کنفرانس دو نفر نامزد اصلی عبارت بودند از محمدظاهر شاه که از سال ۱۹۷۳ در ایتالیا در تبعید به سر می برد، از حمایت مناسبی برخوردار بود، اما فاقد هرگونه تجربه مانند مجاهدین در صحنه های عملی مبارزاتی در داخل افغانستان بود ضمن اینکه وی دارای سنی برابر ۸۷ سال بود. نامزد دیگر برهان الدین ربانی، رهبر جمعیت اسلامی و رئیس جمهور وقت بود و برای ادامه دوران ریاست جمهوریش نیاز به تأیید قدرت داشت.
