کنسول و کنسولگری

کُنسول و کنسولگری
از واژۀ لاتینی به معنای «شریک»، و در اصطلاح مأمور دولت یک کشور در کشور دیگر عمدتاً برای رسیدگی به امور اتباع کشور فرستنده در کشور میزبان. وظایف کنسول در ماده۵ عهدنامۀ ۱۹۶۳ وین به تفصیل آمده است که از آن جمله است حفظ منافع خصوصی اتباع و نمایندگی آن ها در دادگاه ها، انجام خدمات دولتی ازقبیل صدور گذرنامه، روادید، شناسنامه، ثبت ازدواج، تولد و امثال آن. در روابط بین الملل امروز، کنسول ها به چهار طبقه تقسیم می شوند: ۱. سرکنسول، ۲. کنسول، ۳. کنسول یار (نایب کنسول)، ۴. نمایندۀ کنسول. تعیین درجات کنسولی در نقاط مختلف بسته به اهمیتی است که دولت فرستنده برای کنسول های ثابت خود قائل است. عنوان سرکنسول به کنسولی اطلاق می شود که در کشوری بر اعمال همۀ کنسول های دولت متبوع خود نظارت دارد. نماینده های کنسولی در شهرها و بنادر کوچک و نقاطی که دایرۀ کنسولی چندان وسیع نیست، مشغول خدمت می شوند. کنسولگری ها زیر نظر سفیر انجام وظیفه می کنند.