کنسرتو پیانو شماره ۱۰

کنسرتو پیانو شماره ۱۰ (موتسارت). کنسرتو پیانو شماره ۱۰ در می بمل ماژور برای دو پیانو از آثار ولفگانگ آمادئوس موتسارت است. تاریخ دقیق اتمام آن مشخص نیست، اما تحقیقات چند محقق مانند آلن تایسون نشان می دهد که کادانزهایی که موتسارت و پدرش برای موومان های اول و سوم این اثر نوشته اند، بر کاغذهایی نوشته شده که در سال های ۱۷۷۵ تا ۱۷۷۷ استفاده می شده است. منابع دیگری نیز مانند دو کتابِ Mozart: Studies of the Autograph Scores و The Concerto: A Research and Information Guide نوشتهٔ لیندمن تاریخ اتمام آن را به سال ۱۷۷۹ نسبت می دهند. این باور وجود دارد که موتسارت قطعه را برای اجرای خود و خواهرش ماریا آنا موتسارت ( نانِرل ) نوشته است. چند سال بعد از تصنیف این قطعه نیز او آن را با یکی از شاگردانش به نام یوزِفا باربارا فون آوئرنهامِر اجرا کرد.
کنسرتو ابتدا برای دو پیانو، ۲ ابوا، ۲ فاگوت، ۲ هورن و سازهای زهی نوشته شده بود ولی بعدها موتزارت به پارتیتور قطعه ۲ کلارینت، ۲ ترومپت و تیمپانی را نیز اضافه کرد. ۳ موومان آن عبارتند از:
آلگرو ۴/۴ آندانته ( سی بمل ماژور ) ۳/۴ روندو آلگرو ۲/۴
آغاز کنسرتو به مانند دیگر کنسرتوهای موتزارت است، اما بعد از ورود سولیست ها، بیشترِ قطعه شامل دیالوگ بین ۲ پیانو است و ارکستر در پس زمینه قرار می گیرد. موومان دوم نیز چنین حالتی دارد. فینال، یک روندوی ریتمیک است و تم آغازین آن در طولِ موومان نیز شنیده می شود.
از جمله مشهورترین اجراهای این قطعه، اجرای سال ۱۹۶۶ توسط آشکنازی و بارنبویم و ارکستر مجلسی لندن می باشد. این اجرا به قدری حیرت آور بود که موضوع مستند "Double Concerto" اثر کریستوفر نوپن قرار گرفت. او در این مستند ملاقات دو پیانیست بزرگ در لندن، نحوهٔ تمرین و آماده سازی هر یک و همچنین ارکستر را به نمایش می کشد. سپس اجرای کامل را نیز در بر می گیرد.