کنسرتو ویولن شماره ۱ (بروخ). کنسرتو ویولن شماره ۱ در سُل مینور، اُپوس ۲۶، از آهنگساز آلمانی دورهٔ رمانتیک، ماکس بروخ، یکی از محبوب ترین کنسرتوهای ویولن است که هنوز هم اجرا و ضبط می شود. این کنسرتو ویولن شناخته شده ترین ساختهٔ بروخ است. [ ۱]
این کنسرتو ویولن نخستین بار در ۱۸۶۶ میلادی کامل شد و نخستین اجرای آن در ۲۴ آوریل همان سال توسط اتو فن کنیگسلو و با رهبری بلوخ انجام گرفت. این کنسرتو بعدها به طور قابل توجهی با کمک نوازنده سرشناس ویولن، یوزف یواخیم مورد تجدید نظر قرار گرفت و در سال ۱۸۶۷ میلادی به شکل امروزی اش درآمد. نخستین اجرای نسخه اصلاح شده در ۵ ژانویه ۱۸۶۸ میلادی در برمن توسط یواخیم و با رهبری کارل مارتین راینتالر انجام گرفت.
بروخ پارتیتور کنسرتو را به ناشر موسیقی، ان. زیمروک به قیمت نازلی فروخت، ولی یک نسخه از آن را برای خود نگه داشت. بروخ در پایان جنگ جهانی اول از نظر مالی در تنگنا بود و بخاطر وضعیت بد اقتصادی در آن زمان، قادر نبود حق نشر کارهایش را بپردازد. او نسخه امضا شده خود را به دو خواهر پیانیست آمریکایی ( روز و اوتیلی سوترو ) فرستاد تا آن را در ایالات متحده به فروش رسانده و سپس پولش را برایش بفرستند. او پیشتر در ۱۹۱۲ میلادی یک کنسرتو برای دو پیانو در لا بمل مینور برای این دو خواهر تصنیف کرده بود ( اپوس ۸۸آ ) . بروخ در اکتبر ۱۹۲۰ درگذشت و هرگز پولی دریافت نکرد. خواهران سوترو تصمیم گرفتند که پارتیتور را پیش خودشان نگه دارند، اما ادعا کردند که آن را فروخته اند. آنها مقداری پول آلمانی به عنوان عایدی فروش پارتیتور برای خانواده بروخ فرستادند. آنها همواره از فاش ساختن هرگونه جزئیاتی از سفارش پارتیتور سرباز می زدند. آنها در ۱۹۴۹ میلادی نسخه امضاشده را به مری فلاگلر کری فروختند. مجموعه فلاگلر که شامل کنسرتوی بروخ هم می باشد اکنون در کتابخانه و موزه مورگان در نیویورک نگهداری می شود. [ ۲]
این کار برای ویولن تک و یک ارکستر استاندارد کلاسیک شامل دو فلوت، دو ابوا، دو کلارینت، دو فاگوت، چهار کر، دو ترومپت، تیمپانی، و سازهای زهی تصنیف شده است.
کنسرتوی شماره ۱ از سه موومان تشکیل شده است:
• فورشپیل: آلگرو مدراتو
• آداجو
• فیناله: آلگرو انرجیکو
بروخ موومان نخست را فورشپیل ( پیش اجرا ) نامگذاری کرده است که یک پرلود برای موومان دوم است و به طور مستقیم به آن پیوسته است. این قطعه به آرامی آغاز می شود، ملودی نخست با فلوت ها منتقل می شود، و سپس ویولن تک با یک کادنتسای کوتاه شنیده می شود. این بخش دوباره تکرار می شود و به عنوان مقدمه ای بر بخش اصلی موومان نقش آفرینی می کند. بخش اصلی موومان از یک تم آغازین قوی و یک تم دوم ملودیک و آرامتر تشکیل شده است. موومان همانگونه که آغاز شده است پایان می یابد، با دو کادنتسای کوتاه که پرشورتر از قبلند. سپس ویولن های نخست ارکستر موومان ها را به هم متصل می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین کنسرتو ویولن نخستین بار در ۱۸۶۶ میلادی کامل شد و نخستین اجرای آن در ۲۴ آوریل همان سال توسط اتو فن کنیگسلو و با رهبری بلوخ انجام گرفت. این کنسرتو بعدها به طور قابل توجهی با کمک نوازنده سرشناس ویولن، یوزف یواخیم مورد تجدید نظر قرار گرفت و در سال ۱۸۶۷ میلادی به شکل امروزی اش درآمد. نخستین اجرای نسخه اصلاح شده در ۵ ژانویه ۱۸۶۸ میلادی در برمن توسط یواخیم و با رهبری کارل مارتین راینتالر انجام گرفت.
بروخ پارتیتور کنسرتو را به ناشر موسیقی، ان. زیمروک به قیمت نازلی فروخت، ولی یک نسخه از آن را برای خود نگه داشت. بروخ در پایان جنگ جهانی اول از نظر مالی در تنگنا بود و بخاطر وضعیت بد اقتصادی در آن زمان، قادر نبود حق نشر کارهایش را بپردازد. او نسخه امضا شده خود را به دو خواهر پیانیست آمریکایی ( روز و اوتیلی سوترو ) فرستاد تا آن را در ایالات متحده به فروش رسانده و سپس پولش را برایش بفرستند. او پیشتر در ۱۹۱۲ میلادی یک کنسرتو برای دو پیانو در لا بمل مینور برای این دو خواهر تصنیف کرده بود ( اپوس ۸۸آ ) . بروخ در اکتبر ۱۹۲۰ درگذشت و هرگز پولی دریافت نکرد. خواهران سوترو تصمیم گرفتند که پارتیتور را پیش خودشان نگه دارند، اما ادعا کردند که آن را فروخته اند. آنها مقداری پول آلمانی به عنوان عایدی فروش پارتیتور برای خانواده بروخ فرستادند. آنها همواره از فاش ساختن هرگونه جزئیاتی از سفارش پارتیتور سرباز می زدند. آنها در ۱۹۴۹ میلادی نسخه امضاشده را به مری فلاگلر کری فروختند. مجموعه فلاگلر که شامل کنسرتوی بروخ هم می باشد اکنون در کتابخانه و موزه مورگان در نیویورک نگهداری می شود. [ ۲]
این کار برای ویولن تک و یک ارکستر استاندارد کلاسیک شامل دو فلوت، دو ابوا، دو کلارینت، دو فاگوت، چهار کر، دو ترومپت، تیمپانی، و سازهای زهی تصنیف شده است.
کنسرتوی شماره ۱ از سه موومان تشکیل شده است:
• فورشپیل: آلگرو مدراتو
• آداجو
• فیناله: آلگرو انرجیکو
بروخ موومان نخست را فورشپیل ( پیش اجرا ) نامگذاری کرده است که یک پرلود برای موومان دوم است و به طور مستقیم به آن پیوسته است. این قطعه به آرامی آغاز می شود، ملودی نخست با فلوت ها منتقل می شود، و سپس ویولن تک با یک کادنتسای کوتاه شنیده می شود. این بخش دوباره تکرار می شود و به عنوان مقدمه ای بر بخش اصلی موومان نقش آفرینی می کند. بخش اصلی موومان از یک تم آغازین قوی و یک تم دوم ملودیک و آرامتر تشکیل شده است. موومان همانگونه که آغاز شده است پایان می یابد، با دو کادنتسای کوتاه که پرشورتر از قبلند. سپس ویولن های نخست ارکستر موومان ها را به هم متصل می کند.
