کنسرتو

/konserto/
معنی انگلیسی:
concerto

لغت نامه دهخدا

کنسرتو. [ ک ُ س ِ ت ُ ] ( ایتالیائی ، اِ ) همراهی یک یا دو یا سه ساز که وظیفه اصلی را عهده دارند با ارکستر سمفونیک. کنسرتو با سمفونی فرقی چندان ندارد و دارای همان شکل سونات است. سازهایی که اکنون معمولاً در کنسرتو وظیفه تک نواز را به عهده می گیرند عبارتند از پیانو، ویولن ، قره نی ، چنگ وویولن سل. در کنسرتو قطعاتی به نام «کادانس » وجود دارد که ساز تک نواز ( سولیست ) بدون آنکه ارکستر وی را همراهی کند آنها را می نوازد، و این بیشتر برای نشان دادن هنر نوازندگی و مهارت اوست. گاهی به جای ارکستر سمفونیک ممکن است ارکستر سازهای زهی یا بادی در کنسرتو با ساز تک نواز همراهی کند. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ عمید

آهنگ موسیقی که برای یک ساز و همراهی آن با ارکستر سمفونیک ساخته شده باشد.

فرهنگستان زبان و ادب

{concerto} [موسیقی] یکی از انواع موسیقی که برای اجرای تکنوازی با همراهی سازگان تصنیف می شود

دانشنامه آزاد فارسی

کُنْسِرتو (concerto)
ساخته ای موسیقایی ، معمولاً در سه موومان ، برای تک نوازی ساز (یا سازها) و ارکستر. این فرم در خلال قرن ۱۸ از فرم ارکستریِ کنچرتو گروسّو تکامل یافت ، که در آن گروهی از سازهای تک نواز (کنسرتو) در تقابل با یک ارکستر کامل (ریپیِنو) قرار می گیرند. کورِلّی و تورِلّی از نخستین آهنگ سازان کنسرتو بودند، و سپس ویوالدی، هَندل، و باخ (کنسرتوهای براندنبورگ) این کار را دنبال کردند. موتسارت حدود ۴۰ کنسرتو ساخت (۲۷ کنسرتو برای پیانو). بتهوون پنج کنسرتو برای پیانو ساخت، در حالی که یک کنسرتو برای ویولن و یک کنسرتو هم برای ویولن، ویولن سل و پیانو ساخته است. بلا بارتوک در ۱۹۴۴ با کنسرتو برای ارکستر خود مفهوم تازه ای از این فرم را ارائه داد، که در آن هیچ تک نواز خاصی وجود ندارد، بلکه بیشتر جولانگاه نمایش مهارت کلّ ارکستر در نوازندگی ، به صورت هم نوازی و با تک نوازی های کوتاه فردی ، برشمرده می شد. این فرم را ویتولد لوتُسلافسکی (۱۹۵۴)، اِلیوت کارتِر (۱۹۲۹)، و راجِر سِشنز (۱۹۷۱) نیز به کار بردند.
wikijoo: کنسرتو

پیشنهاد کاربران

بپرس