کنستانس با نام کامل فلاویوس یولیوس کنستانس ( به لاتین: Flavius Julius Constans ) ( زادهٔ ۳۲۰ یا ۳۲۳ – درگذشتهٔ ژانویه ۳۵۰ ) امپراتور روم از ۳۳۷ تا ۳۵۰ بود.
کنستانس کوچکترین پسر کنستانتین بزرگ و فائوستا بود. او که با آموزه های مسیحی پرورش یافته بود در ۲۵ دسامبر ۳۳۳ از سوی پدرش به عنوان سزار معرفی شد. کنستانتین بزرگ در ۳۳۷ درگذشت و کنستانس و دو برادر دیگرش کنستانتین دوم و کنستانتیوس دوم، پس از موافقت با اعدام دالماتیوس و هانیبالیانوس، خواهرزادگان و در عین حال دیگر جانشینان کنستانتین، به طور مشترک با دریافت عنوان آگوستوس به امپراتوری روم رسیدند. آنها در نخستین هفتهٔ سپتامبر ۳۷۷ در پانونیا با یکدیگر دیدار کرده و سرزمین های امپراتوری را بین خودشان تقسیم کردند. قلمرو فرمانروایی کنستانس درابتدا و در مقایسه با دو برادر دیگرش تقریباً کوچک بود و تنها شامل ایتالیا و آفریقا می شد اما پس از دیدار سه برادر در پانونیا، ادارهٔ منطقهٔ بالکان و قسطنطنیه نیز به او داده شد.
... [مشاهده متن کامل]
دریافت قلمروهای بیشتر بر قدرت کنستانس افزود و این موضوع به تیرگی روابط بین او و برادر بزرگترش کنستانتین دوم انجامید چرا که چیزی به قلمرو او در غرب افزوده نشده بود. در عین حال کنستانس از پذیرش کنستانتین به عنوان امپراتور ارشد سر باز می زد و این به بدتر شدن روابط بین آن دو می افزود.
کنستانس با وخیم تر شدن اوضاع، اداراهٔ تراکیه و قسطنطنیه را در ۳۳۹ به عنوان باج به دیگر برادرش کنستانتیوس دوم بازگرداند تا بدین ترتیب حمایت او را به دست آورد. سرانجام این بحران در سال ۳۴۰ میلادی به اوج خود رسید و هنگامی که کنستانس مشغول سرکوب قبایل دانوبی در آن منطقه بود، کنستانتین دوم با استفاده از این موقعیت به ایتالیا حمله کرد. کنستانس فوراً گروهی از پیش قراولان سپاه خود را به مقابله با برادرش فرستاد و کنستانتین دوم در این جنگ شکست خورده و کشته شد. با مرگ کنستانتین دوم در آکیلیا، سرزمین های تحت فرمان او نیز به کنستانس رسید.
کنستانس و کنستانتیوس دوم از پیروان مسیحیت بودند. آن دو در ۳۴۱ فرمانی را مبنی بر ممنوعیت قربانی دادن برای بت ها صادر کردند و یک سال بعد نسبت به تخریب بت کده ها هشدار دادند. با این وجود دو برادر از نظر دیدگاه های مذهبی با یکدیگر تفاوت داشتند. کنستانتیوس دوم پیرو آریانیسم ( یکی از شاخه های مسیحیت ) بود و کنستانس آنرا همچون پدرشان کنستانتین بزرگ کفرآمیز می دانست. این موضوع باعث بروز درگیری هایی بین آن دو شده بود و بیم آن می رفت که جنگی تمام عیار بینشان درگیرد. اما دو برادر سرانجام در ۳۴۶ توافق کردند که بدون توجه به مذهب یکدیگر به زندگی صلح آمیز در کنار هم ادامه دهند.
کنستانس کوچکترین پسر کنستانتین بزرگ و فائوستا بود. او که با آموزه های مسیحی پرورش یافته بود در ۲۵ دسامبر ۳۳۳ از سوی پدرش به عنوان سزار معرفی شد. کنستانتین بزرگ در ۳۳۷ درگذشت و کنستانس و دو برادر دیگرش کنستانتین دوم و کنستانتیوس دوم، پس از موافقت با اعدام دالماتیوس و هانیبالیانوس، خواهرزادگان و در عین حال دیگر جانشینان کنستانتین، به طور مشترک با دریافت عنوان آگوستوس به امپراتوری روم رسیدند. آنها در نخستین هفتهٔ سپتامبر ۳۷۷ در پانونیا با یکدیگر دیدار کرده و سرزمین های امپراتوری را بین خودشان تقسیم کردند. قلمرو فرمانروایی کنستانس درابتدا و در مقایسه با دو برادر دیگرش تقریباً کوچک بود و تنها شامل ایتالیا و آفریقا می شد اما پس از دیدار سه برادر در پانونیا، ادارهٔ منطقهٔ بالکان و قسطنطنیه نیز به او داده شد.
... [مشاهده متن کامل]
دریافت قلمروهای بیشتر بر قدرت کنستانس افزود و این موضوع به تیرگی روابط بین او و برادر بزرگترش کنستانتین دوم انجامید چرا که چیزی به قلمرو او در غرب افزوده نشده بود. در عین حال کنستانس از پذیرش کنستانتین به عنوان امپراتور ارشد سر باز می زد و این به بدتر شدن روابط بین آن دو می افزود.
کنستانس با وخیم تر شدن اوضاع، اداراهٔ تراکیه و قسطنطنیه را در ۳۳۹ به عنوان باج به دیگر برادرش کنستانتیوس دوم بازگرداند تا بدین ترتیب حمایت او را به دست آورد. سرانجام این بحران در سال ۳۴۰ میلادی به اوج خود رسید و هنگامی که کنستانس مشغول سرکوب قبایل دانوبی در آن منطقه بود، کنستانتین دوم با استفاده از این موقعیت به ایتالیا حمله کرد. کنستانس فوراً گروهی از پیش قراولان سپاه خود را به مقابله با برادرش فرستاد و کنستانتین دوم در این جنگ شکست خورده و کشته شد. با مرگ کنستانتین دوم در آکیلیا، سرزمین های تحت فرمان او نیز به کنستانس رسید.
کنستانس و کنستانتیوس دوم از پیروان مسیحیت بودند. آن دو در ۳۴۱ فرمانی را مبنی بر ممنوعیت قربانی دادن برای بت ها صادر کردند و یک سال بعد نسبت به تخریب بت کده ها هشدار دادند. با این وجود دو برادر از نظر دیدگاه های مذهبی با یکدیگر تفاوت داشتند. کنستانتیوس دوم پیرو آریانیسم ( یکی از شاخه های مسیحیت ) بود و کنستانس آنرا همچون پدرشان کنستانتین بزرگ کفرآمیز می دانست. این موضوع باعث بروز درگیری هایی بین آن دو شده بود و بیم آن می رفت که جنگی تمام عیار بینشان درگیرد. اما دو برادر سرانجام در ۳۴۶ توافق کردند که بدون توجه به مذهب یکدیگر به زندگی صلح آمیز در کنار هم ادامه دهند.
