کندله

لغت نامه دهخدا

کندله. [ ک ُ دُ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) چیزی گره شده و یک جا جمعگشته. ( برهان ) ( آنندراج ). گندله و هر چیز گره شده و یک جا جمعگشته. ( ناظم الاطباء ). امروز با گاف پارسی «گُندُلُه » گویند. ( حاشیه برهان چ معین ). و رجوع به گندله شود.

کندله. [ ک ُ دُ ل َ / ل ِ / ک ُ دِ ل ِ ] ( اِ ) کوزه شکسته. در نزد اصفهانیان ، و مردم قم تَنگِلِه گویند. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).

فرهنگ معین

(کُ دُ لَ یا لِ ) (ص . ) گره شده و جمع شده در یک جا.

گویش مازنی

/kondele/ مچاله

واژه نامه بختیاریکا

( کُندله * ) برآمده؛ انباشته شده؛ مرغدانی

پیشنهاد کاربران

بپرس