کندگوش. [ ک ُ ] ( ص مرکب ) کسی که گوش او کم شنو باشد، یعنی چیزی را بلند باید گفتن تابشنود. ( برهان ) ( از آنندراج ). آنکه گوش وی کم شنود و تا بلند نگویند نشنود. ( ناظم الاطباء ) : پریشیده عقل و پراکنده هوش ز قول نصیحتگران کندگوش.سعدی.
