تلاطم محیطی و تغییرات صنعت به ویژه در سالهای اخیر، شرکتها را مجبور به واکنش های متعدد و سریع کرده است. مدیران برای حفظ و ارتقای توان کسب و کار خود جهت رقابت و ادامه حیات باید همواره تغییرات محیطی را مد نظر داشته باشند و خود را با آن تطبیق دهند. به گفتۀ پیتر دراکر، اندیشمند صاحب نام مدیریت، مدیران باید ناپیوستگی ها را مدیریت کنند. هر چه آهنگ تغییرات محیطی افزایش بیشتری می یابد، پیچیدگی مسائل نیز بیشتر می شود. کنترل استراتژیک را می توان جستجو و پایش گری محیطی تعریف کرد. این کنترل مبنایی را به وجود می آورند که سازمان می تواند پاسخ مناسبی به تغییرات محیطی بدهد. کنترل استراتژیک در سازمان دو نقش ایفا می کند ( ۱ ) به تضمین پیگیری استراتژی سازمانی کمک می کند و ( ۲ ) مدیریت عالی را قادر می سازد که به تغییرات پیش بینی نشده داخلی و خارجی واکنش نشان دهد.
کار اصلی در فرایند کنترل، افزایش احتمال تحقق رفتار واقعی با معیارهای مطلوب است، همان کاری که نظام هوشمندی استراتژیک انجام می دهد. از نظر ایتر و لارکر ( ۱۹۹۷ ) کنترل استراتژیک عبارت است حفظ سامانه های پایش محیطی و استقرار سامانه بازخور جهت حصول اطمینان از موفقیت استراتژی بازار. [ ۱] پیرس و رابینسون ( ۱۹۸۸ ) یک نگاه ارزیابی را پیروی کرده و می گویند کنترل استراتژیک با پیگیری مسیر استراتژی در حال اجرا سروکار دارد، مسایل با تغییر در فرضیات بنیادی را کشف می کند و تعدیل های لازم را به عمل می آورد. [ ۲] به همین صورت فاینگر ( ۱۹۹۰ ) می گوید: کنترل استراتژیک، رویه ای رسمی یا غیررسمی است که به سازمان در استقرار و نگهداری جهت گیری استراتژیک، ثمربخشی و انسجام درونی کمک می کند. [ ۳]
کنترل استراتژیک از جهات ذیل برای سازمان اهمیت دارد:
• تلاطم محیطی در سالهای اخیر، شرکتها را مجبور به واکنش های متعدد و سریع کرده است و از این نظر، تدوین و طراحی کنترل های بنیادی و تدریجی بسته به اقتضائات محیطی ضروری است.
• انعطاف پذیری و انطباق پذیری با تغییرات محیطی مستلزم شناخت قوت ها و ضعف های داخلی و نیز استفاده از فرصت ها و تهدیدهای خارجی است و این موضوع از طریق کنترل استراتژیک امکان پذیر است.
• پاسخگویی مناسب به رقبا و افزایش قدرت چانه زنی در برابر آنها از طریق کنترل استراتژیک مناسب امکان پذیر است.
• ایجاد و حفظ مزیت رقابتی پایدار از طریق شناخت دقیق رقبا و موقعیت رقابتی و سهم هر یک از آنها از بازار محصول و خدمت با استفاده از سیستم کنترلی میسر است. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکار اصلی در فرایند کنترل، افزایش احتمال تحقق رفتار واقعی با معیارهای مطلوب است، همان کاری که نظام هوشمندی استراتژیک انجام می دهد. از نظر ایتر و لارکر ( ۱۹۹۷ ) کنترل استراتژیک عبارت است حفظ سامانه های پایش محیطی و استقرار سامانه بازخور جهت حصول اطمینان از موفقیت استراتژی بازار. [ ۱] پیرس و رابینسون ( ۱۹۸۸ ) یک نگاه ارزیابی را پیروی کرده و می گویند کنترل استراتژیک با پیگیری مسیر استراتژی در حال اجرا سروکار دارد، مسایل با تغییر در فرضیات بنیادی را کشف می کند و تعدیل های لازم را به عمل می آورد. [ ۲] به همین صورت فاینگر ( ۱۹۹۰ ) می گوید: کنترل استراتژیک، رویه ای رسمی یا غیررسمی است که به سازمان در استقرار و نگهداری جهت گیری استراتژیک، ثمربخشی و انسجام درونی کمک می کند. [ ۳]
کنترل استراتژیک از جهات ذیل برای سازمان اهمیت دارد:
• تلاطم محیطی در سالهای اخیر، شرکتها را مجبور به واکنش های متعدد و سریع کرده است و از این نظر، تدوین و طراحی کنترل های بنیادی و تدریجی بسته به اقتضائات محیطی ضروری است.
• انعطاف پذیری و انطباق پذیری با تغییرات محیطی مستلزم شناخت قوت ها و ضعف های داخلی و نیز استفاده از فرصت ها و تهدیدهای خارجی است و این موضوع از طریق کنترل استراتژیک امکان پذیر است.
• پاسخگویی مناسب به رقبا و افزایش قدرت چانه زنی در برابر آنها از طریق کنترل استراتژیک مناسب امکان پذیر است.
• ایجاد و حفظ مزیت رقابتی پایدار از طریق شناخت دقیق رقبا و موقعیت رقابتی و سهم هر یک از آنها از بازار محصول و خدمت با استفاده از سیستم کنترلی میسر است. [ ۴]
wiki: کنترل استراتژیک