کُنت، اوگوسْت (۱۷۹۸ـ۱۸۵۷)(Comte, Auguste)
کُنت، اوگوسْت
کُنت، اوگوسْت
(نام اصلی: ماری فرانسوا ژاویِر) فیلسوف و جامعه شناس فرانسوی، بنیانگذار جامعه شناسی و مکتب فلسفی پوزیتیویسم. در خانواده ای کاتولیک و سلطنت طلب زاده شد و پرورش یافت. در ۱۸۱۴ برای تحصیل به مدرسۀ پلی تکنیک پاریس رفت. درپی اخراج از این مدرسه به اتهام رهبری گروهی شورشی (۱۸۱۶)، به تدریس ریاضیات پرداخت. در ۱۸۱۸ با سن سیمون آشنا شد و با او همکاری آغاز کرد. تأثیر آرای سن سیمون بر کنت آشکار است. دوستی و همکاری کنت و سن سیمون درپی مشاجره ای به هم خورد (۱۸۲۴). درپی بازگشایی مدرسۀ پلی تکنیک، به تدریس و تبیین فلسفۀ خود مشغول شد. ازدواج کنت در ۱۸۲۵ به جدایی در ۱۸۴۲ انجامید. عشق عرفانی (بی تمتع جنسی) کنت به زیبارویی با نام کلوتیلد و نیز به سبب مرگ زود هنگام کلوتیلد دیری نپایید. مرگ این زن بر افکار و آرای کنت تأثیری عمیق نهاد. او را مردی ناسازگار، اما سخت انسان دوست معرفی کرده اند. در ۱۸۹۸ بنایی به یادبود او در بیرون سوربون برافراشتند. کنت بر آن بود تا با رویکردی پوزیتیویستی به جامعه شناسی وجاهتی علمی بخشد. کنت در دورۀ فلسفۀ تحصّلی (۱۸۳۰ـ۱۸۴۲) مراحل گذار جامعۀ بشری را عبارت می داند از مرحلۀ ربّانی (دینی ـ نظامی)، فلسفی و مابعدطبیعی، و اثباتی و علمی. این سیر به نوبۀ خود در تکامل هر یک از علوم نیز مصداق داشته است. دیدگاه های افراطی کنت درپی بروز آشوب های سیاسی و اجتماعی به تدریج تعدیل شد. کنت در مخالفت با خردباوری دکارتی بر آن بود که هر علمی روش خاص خود را دارد و درجۀ تکامل آن را فقط می توان از سیر تاریخی اش استنباط کرد. رویکرد پوزیتویستی کنت، به رغم آن که او را بنیانگذار پوزیتیویسم می دانند، به هیچ وجه بر تجربه باوری استوار نیست و بر مطالعۀ ایجابی روابط اجتماعی تأکید دارد. اصطلاح جامعه شناسی را نخست بار او به کار برد. تأثیر کنت، به ویژه بر جامعه شناسان امریکایی، تا اوایل قرن بیستم مشهود است. کنت در اواخر عمر به کل از رویکرد پوزیتیویستی خود فاصله گرفت و همۀ همّ خود را صرف بنا نهادن مذهبی بشری کرد که آدام اسمیت، فردریک کبیر و خود او از قدیسان آن بودند. افزون بر دورۀ فلسفۀ تحصّلی که تأثیری ژرف بر جریان های فلسفی و جامعه شناختی پس از خود برجای نهاد، می توان از اثر مشهور دیگرش، نظام حکومتی تحصّلی (۱۸۵۱ـ۱۸۵۴)، نیز نام برد.
کُنت، اوگوسْت
کُنت، اوگوسْت
(نام اصلی: ماری فرانسوا ژاویِر) فیلسوف و جامعه شناس فرانسوی، بنیانگذار جامعه شناسی و مکتب فلسفی پوزیتیویسم. در خانواده ای کاتولیک و سلطنت طلب زاده شد و پرورش یافت. در ۱۸۱۴ برای تحصیل به مدرسۀ پلی تکنیک پاریس رفت. درپی اخراج از این مدرسه به اتهام رهبری گروهی شورشی (۱۸۱۶)، به تدریس ریاضیات پرداخت. در ۱۸۱۸ با سن سیمون آشنا شد و با او همکاری آغاز کرد. تأثیر آرای سن سیمون بر کنت آشکار است. دوستی و همکاری کنت و سن سیمون درپی مشاجره ای به هم خورد (۱۸۲۴). درپی بازگشایی مدرسۀ پلی تکنیک، به تدریس و تبیین فلسفۀ خود مشغول شد. ازدواج کنت در ۱۸۲۵ به جدایی در ۱۸۴۲ انجامید. عشق عرفانی (بی تمتع جنسی) کنت به زیبارویی با نام کلوتیلد و نیز به سبب مرگ زود هنگام کلوتیلد دیری نپایید. مرگ این زن بر افکار و آرای کنت تأثیری عمیق نهاد. او را مردی ناسازگار، اما سخت انسان دوست معرفی کرده اند. در ۱۸۹۸ بنایی به یادبود او در بیرون سوربون برافراشتند. کنت بر آن بود تا با رویکردی پوزیتیویستی به جامعه شناسی وجاهتی علمی بخشد. کنت در دورۀ فلسفۀ تحصّلی (۱۸۳۰ـ۱۸۴۲) مراحل گذار جامعۀ بشری را عبارت می داند از مرحلۀ ربّانی (دینی ـ نظامی)، فلسفی و مابعدطبیعی، و اثباتی و علمی. این سیر به نوبۀ خود در تکامل هر یک از علوم نیز مصداق داشته است. دیدگاه های افراطی کنت درپی بروز آشوب های سیاسی و اجتماعی به تدریج تعدیل شد. کنت در مخالفت با خردباوری دکارتی بر آن بود که هر علمی روش خاص خود را دارد و درجۀ تکامل آن را فقط می توان از سیر تاریخی اش استنباط کرد. رویکرد پوزیتویستی کنت، به رغم آن که او را بنیانگذار پوزیتیویسم می دانند، به هیچ وجه بر تجربه باوری استوار نیست و بر مطالعۀ ایجابی روابط اجتماعی تأکید دارد. اصطلاح جامعه شناسی را نخست بار او به کار برد. تأثیر کنت، به ویژه بر جامعه شناسان امریکایی، تا اوایل قرن بیستم مشهود است. کنت در اواخر عمر به کل از رویکرد پوزیتیویستی خود فاصله گرفت و همۀ همّ خود را صرف بنا نهادن مذهبی بشری کرد که آدام اسمیت، فردریک کبیر و خود او از قدیسان آن بودند. افزون بر دورۀ فلسفۀ تحصّلی که تأثیری ژرف بر جریان های فلسفی و جامعه شناختی پس از خود برجای نهاد، می توان از اثر مشهور دیگرش، نظام حکومتی تحصّلی (۱۸۵۱ـ۱۸۵۴)، نیز نام برد.
wikijoo: کنت،_اوگوست_(۱۷۹۸ـ۱۸۵۷)