کنایه از نسبت

[ویکی فقه] کنایه از نسبت به اراده اثبات یا نفی یک نسبت، از طریق ذکر ملزوم آن اطلاق می شود.
از اقسام کنایه، «کنایه از نسبت» است که با آن، اثبات یا نفی امری برای امری خواسته می شود و صفت و موصوف با آن گفته می آیند؛ ولی به نسبت موجود تصریح نمی شود؛ با آن که خود همین نسبت مورد نظر است؛
مثال
مانند: (وجعلوا لله شرکاء قل سموهم ام تنبئونه بما لا یعلم فی الارض)؛ «و برای خداوند شریکانی قائل شدند؛ بگو نام ایشان را ببرند. آیا او را به چیزی که در زمین (چنین چیزی) نمی شناسد خبر می دهید؟! » ؛ یعنی با شریکانی که خداوند، آن ها را نمی شناسد و اگر خدا - که به هرچه بوده و هست آگاه است - آن ها را نشناسد، پس آن ها اساسا حقیقتی ندارند. پس، نفی آن ها از طریق نفی لازم آن ها صورت گرفته است.