کنانی عسقلانی شافع بن علی

[ویکی نور] «شافع بن علی کاتب عسقلانی مصری»، مورخ و ادیب قرن هفتم، در شب جمعه 25 ذی الحجه سال 649ق / 1252م، متولد شد. پدرش معروف به مولی قاضی نور الدین علی و جدش فقیه عماد الدین خطیب قلعه جبل بوده است. در تراجم از او با تعابیر قاضی، امام، عالم، فاضل، کامل و ادیب یاد شده است. او اشعار فراوانی سروده است. در کودکی به عنوان کاتب دیوان انشاء مصر اشتغال یافت. وی در زمان حیاتش، کتاب های فراوانی را گردآوری نمود؛ به گونه ای که پس از او بیست گنجینه پر از کتب ادبی نفیس به یادگار ماند. شهاب الدین بوتیجی، کتاب شناس مصری، نقل کرده که عسقلانی هرگاه کتابی را لمس می کرد، می گفت: «این کتاب فلان نویسنده از فلان زمان و کشور است» و اگر مجلدی از کتابی را می خواست، به گنجینه خود می رفت و کتاب را برمی داشت؛ مثل اینکه هم اکنون آن را در آن مکان گذاشته است.
در سال 680ق، در واقعه حمص، تیری به او اصابت نمود که او را دچار بیماری نمود و در نتیجه آن، بینایی اش را از دست داد و پنجاه سال تا زمان مرگش نابینا بود. وی در شعبان سال 730ق، درگذشت.
1. الأحکام العادلة فی ما جری بین المنظوم و المنثور من المفاضلة؛
2. الدر المنتظم فی مفاخرة السیف و القلم؛
3. الرأی الصائب فی اثبات ما لابد منه للمکاتب؛
4. شوارد المصاید فی ما لحل الشعر من الفواید؛