[ویکی شیعه] «کُنْ فَیَکونُ» عبارتی قرآنی است که بارها در آیات قرآن ذکر شده است؛ از جمله در آیه ۱۱۷ سوره بقره: «إِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یقُولُ لَهُ کنْ فَیکونُ».
مفسران شیعی، همسو با
روایات نقل شده از امامان(ع)، در
تفسیر این عبارت معتقدند که «کُنْ فَیکونُ» بیان تمثیلی است از این حقیقت که اراده تکوینی
خداوند به ایجاد چیزی، مساوی است با ایجاد آن چیز. بنابراین، این طور نیست که خداوند در ایجاد موجودات، حقیقتا از لفظ «کن» استفاده کند. عارفان
شیعی نیز معتقدند که اهل
بهشت و عارفان، به اذن الهی از مقام «کُنْ فَیکونُ» برخوردارند. عبارت «کُنْ فَیکونُ» در اشعار فارسی نیز بارها تکرار شده است.
عبارت «کُنْ فَیکونُ» در آیات قرآن به شکل های گوناگون و درباره موضوعات مختلف، بارها بیان شده است که می توان آنها را در سه دسته، تقسیم نمود:
در آیات ۱۱۷ سوره بقره، ۳۵
سوره مریم و ۴۷ سوره آل عمران، درباره تولد عیسی(ع)، به شکل همسانی از عبارت «کُنْ فَیکونُ» استفاده شده است: «إِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یقُولُ لَهُ کنْ فَیکونُ»؛ یعنی: «هنگامی که چیزی را مقرّر دارد (و فرمان هستی آن را صادر کند)، فقط به آن می گوید: موجود باش! آن نیز فوراً موجود می شود.» در آیه ۵۹
سوره آل عمران به شکل دیگری از عبارت «کُنْ فَیکونُ» درباره تولد عیسی(ع) استفاده شده است.
تمامی آیات مذکور، مضمون مشترکی دارند: خداوند در خلقت موجودات -از جمله خلقت عیسی(ع)- به کسی یا چیزی وابسته نیست تا خلقت یک موجود برایش آسان، و خلقت موجود دیگر برایش سخت باشد؛ بلکه برای ایجاد هر موجودی، همین که حکم به وجودش نماید، کافی است تا آن موجود، ایجاد گردد. از این رو، تولد غیرعادی عیسی(ع) برای خداوند سخت و محال نیست.
