در دهه ۱۸۷۰، بسیاری از فعالان در ایالات متحده توسط تصمیم رئیس جمهور یولیسیز اس. گرانت در برابر انقلاب جاری در کوبا که تلاش می کرد برده داری را در قلمرو اسپانیایی سرنگون سازند، رویکرد بی طرفی را در پیش گرفته بود، ناامید شدند. تعداد زیادی از افراد برجسته می خواستند پایان برده داری کوبا و موفقیت شورشیان را ببینند و همچنین ایالات متحده شورشیان را به عنوان جنگجویان مشروع به رسمیت بشناسد. «کمیته کوبایی ضد - برده داری» که از همین جا الهام گرفته و بعضی اوقات جامعه ضد برده داری کوبا نیز از آن یاد می شود، اولین بار در دسامبر ۱۸۷۲ در مؤسسه کوپر در نیویورک گرد هم آمدند. ساموئل آر. اسکاترون کمیته را رهبری نمود که رویدادها را سازمان دهی می کرد، در حالی که کشیش «هنری هایلند گارنت» به عنوان منشی و سخنگو خدمت می نمود.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۸۶۸ میلادی، احساسات براندازی برده داری و نارضایتی از اداره مادرید فوران، جنگ داخلی را در کوبا برافروخت. این جنگ که به جنگ ده ساله معروف است، از سال ۱۸۶۸ تا ۱۸۷۸ میلادی ادامه داشت که در آن شورشیان کوبایی در برابر قوای استعماری اسپانیایی در پهلوی سایر موارد به هدف استقلال کوبا و براندازی برده داری کوبا می جنگیدند. ایالات متحده که اخیراً جنگ داخلی و براندازی برده داری را تجربه کرده و خود را از متحدان بالقوهٔ شورشیان کوبایی نشان داده بود، تعداد زیادی از رهبران شورشی کوبا، تبعیدی ها و فعالان ضد برده داری در ایالات متحده طرفدار مداخله آمریکا در این جنگ بودند.
اداره گرانت در خصوص این که آیا مداخله کند یا نکند منقسم شده بود. وزیر جنگ جان راولینگ و دانیل سیکلز سفیر در اسپانیا، طرفدار مداخله در کوبا بودند. خود رئیس جمهور گرانت با هدف شورشیان هم نظر بود. با این حال، کسان دیگری در سیاست آمریکا، به ویژه وزیر خارجه همیلتون فیش بیشتر در خصوص مداخله ابهام داشتند. آن ها مداخله زودهنگام بعد از جنگ داخلی آمریکا را بی تدبیری می دانستند و فکر می کردند که مداخله آمریکا در امور کوبا می تواند آمریکا را در یک وضعیت دشوار دیپلماتیک قرار دهد. به روابط نژادی آمریکا و توانایی مردم کوبا در حکومت بر خود به دیده شک می نگریستند. نتیجتاً، رئیس جمهور گرانت پیشنهاد کرد که تحت شرایط خاص، از جمله اعطای استقلال کوبا و براندازی برده داری کوبا، به عنوان میانجی میان مادرید و شورشیان کوبایی عمل کند. ایالات متحده فراتر از این پیشنهاد، مداخله ای نکرد.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۸۶۸ میلادی، احساسات براندازی برده داری و نارضایتی از اداره مادرید فوران، جنگ داخلی را در کوبا برافروخت. این جنگ که به جنگ ده ساله معروف است، از سال ۱۸۶۸ تا ۱۸۷۸ میلادی ادامه داشت که در آن شورشیان کوبایی در برابر قوای استعماری اسپانیایی در پهلوی سایر موارد به هدف استقلال کوبا و براندازی برده داری کوبا می جنگیدند. ایالات متحده که اخیراً جنگ داخلی و براندازی برده داری را تجربه کرده و خود را از متحدان بالقوهٔ شورشیان کوبایی نشان داده بود، تعداد زیادی از رهبران شورشی کوبا، تبعیدی ها و فعالان ضد برده داری در ایالات متحده طرفدار مداخله آمریکا در این جنگ بودند.
اداره گرانت در خصوص این که آیا مداخله کند یا نکند منقسم شده بود. وزیر جنگ جان راولینگ و دانیل سیکلز سفیر در اسپانیا، طرفدار مداخله در کوبا بودند. خود رئیس جمهور گرانت با هدف شورشیان هم نظر بود. با این حال، کسان دیگری در سیاست آمریکا، به ویژه وزیر خارجه همیلتون فیش بیشتر در خصوص مداخله ابهام داشتند. آن ها مداخله زودهنگام بعد از جنگ داخلی آمریکا را بی تدبیری می دانستند و فکر می کردند که مداخله آمریکا در امور کوبا می تواند آمریکا را در یک وضعیت دشوار دیپلماتیک قرار دهد. به روابط نژادی آمریکا و توانایی مردم کوبا در حکومت بر خود به دیده شک می نگریستند. نتیجتاً، رئیس جمهور گرانت پیشنهاد کرد که تحت شرایط خاص، از جمله اعطای استقلال کوبا و براندازی برده داری کوبا، به عنوان میانجی میان مادرید و شورشیان کوبایی عمل کند. ایالات متحده فراتر از این پیشنهاد، مداخله ای نکرد.
