کمیتۀ انقلاب اسلامی ایران
نهادی انتظامی زیر نظر وزارت کشور که در ۲۳ بهمن ۱۳۵۷ش، به فرمان امام خمینی (ره) رسمیت یافت و با گسترش این نهاد، آیت الله مهدوی کنی به سرپرستی آن منصوب شد. با سقوط رژیم پهلوی و فروپاشی دستگاه های نظامی و انتظامی آن در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، به منظور حفظ و نگهداری شهرها و صیانت از انقلاب این نهاد تأسیس شد و کمیتۀ امام و بسیاری از مردمی که در حملۀ به پادگان ها مسلح شده بودند به آن پیوستند. چون نیروی نظامی و انتظامی منسجمی در کشور وجود نداشت عملاً همۀ وظایف آن نیروها به کمیتۀ انقلاب اسلامی واگذار شد و کمیته های انقلاب اسلامی در مساجد، مدارس و ادارات دولتی مستقر شدند. از نخستین فعالیت های کمیتۀ انقلاب اسلامی جمع آوری سلاح هایی بود که در جریان انقلاب به دست مردم افتاده بود. در آن زمان، تهران به لحاظ امنیتی به چهارده منطقه تقسیم شد که هر کمیتۀ منطقه ای شماری کمیتۀ فرعی و محلی را زیر نظر داشت و همۀ آن ها زیر نظر کمیتۀ مرکزی فعالیت می کردند. در آن دوره، وظایف امنیتی کمیتۀ انقلاب اسلامی عبارت بودند از ۱. خنثی کردن توطئه و فعالیت های عناصر ضد انقلاب و سران ساواک که در کشور باقی مانده بودند؛ ۲. دستگیری سران رژیم سابق در داخل کشور؛ ۳. دستگیری زندانیانِ گریخته از زندان؛ ۴. جمع آوری سلاح های در دست مردم؛ ۵. جلوگیری از قاچاق سلاح؛ ۶. توقیف اموال وابستگان به رژیم سابق؛ ۷. برقراری انتظامات و حفظ امنیت در شهرها؛ ۸. کشف جرایم و پیگرد مجرمان؛ ۹. مبارزه با فساد و فحشا و منکرات؛ ۱۰. مراقبت از وزارتخانه ها و ادارات؛ ۱۱. همکاری با سازمان های دولتی. با تشکیل و تأسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و در پی تسخیر سفارت امریکا کمیته ها در مبارزه و مقابله با توطئه های امریکا علیه انقلاب اسلامی (ازجمله واقعۀ طبس و کودتای نوژه) نقش مؤثری داشتند. در دولت رجایی، کمیته زیر نظر وزارت کشور قرار گرفت. در ۱۴ خرداد ۱۳۶۵، مجلس شورای اسلامی اساسنامۀ کمیتۀ انقلاب اسلامی را تصویب کرد، و کمیتۀ انقلاب اسلامی دارای تشکیلات فرماندهی کل و معاونت های تابعه، مانند معاونت طرح و برنامه و معاونت آموزش و معاونت پشتیبانی، شد. در ۲۷ تیر ۱۳۶۹، با تصویب مجلس شورای اسلامی، کمیتۀ انقلاب اسلامی همراه با شهربانی و ژاندارمری ادغام شدند و نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت.
نهادی انتظامی زیر نظر وزارت کشور که در ۲۳ بهمن ۱۳۵۷ش، به فرمان امام خمینی (ره) رسمیت یافت و با گسترش این نهاد، آیت الله مهدوی کنی به سرپرستی آن منصوب شد. با سقوط رژیم پهلوی و فروپاشی دستگاه های نظامی و انتظامی آن در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، به منظور حفظ و نگهداری شهرها و صیانت از انقلاب این نهاد تأسیس شد و کمیتۀ امام و بسیاری از مردمی که در حملۀ به پادگان ها مسلح شده بودند به آن پیوستند. چون نیروی نظامی و انتظامی منسجمی در کشور وجود نداشت عملاً همۀ وظایف آن نیروها به کمیتۀ انقلاب اسلامی واگذار شد و کمیته های انقلاب اسلامی در مساجد، مدارس و ادارات دولتی مستقر شدند. از نخستین فعالیت های کمیتۀ انقلاب اسلامی جمع آوری سلاح هایی بود که در جریان انقلاب به دست مردم افتاده بود. در آن زمان، تهران به لحاظ امنیتی به چهارده منطقه تقسیم شد که هر کمیتۀ منطقه ای شماری کمیتۀ فرعی و محلی را زیر نظر داشت و همۀ آن ها زیر نظر کمیتۀ مرکزی فعالیت می کردند. در آن دوره، وظایف امنیتی کمیتۀ انقلاب اسلامی عبارت بودند از ۱. خنثی کردن توطئه و فعالیت های عناصر ضد انقلاب و سران ساواک که در کشور باقی مانده بودند؛ ۲. دستگیری سران رژیم سابق در داخل کشور؛ ۳. دستگیری زندانیانِ گریخته از زندان؛ ۴. جمع آوری سلاح های در دست مردم؛ ۵. جلوگیری از قاچاق سلاح؛ ۶. توقیف اموال وابستگان به رژیم سابق؛ ۷. برقراری انتظامات و حفظ امنیت در شهرها؛ ۸. کشف جرایم و پیگرد مجرمان؛ ۹. مبارزه با فساد و فحشا و منکرات؛ ۱۰. مراقبت از وزارتخانه ها و ادارات؛ ۱۱. همکاری با سازمان های دولتی. با تشکیل و تأسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و در پی تسخیر سفارت امریکا کمیته ها در مبارزه و مقابله با توطئه های امریکا علیه انقلاب اسلامی (ازجمله واقعۀ طبس و کودتای نوژه) نقش مؤثری داشتند. در دولت رجایی، کمیته زیر نظر وزارت کشور قرار گرفت. در ۱۴ خرداد ۱۳۶۵، مجلس شورای اسلامی اساسنامۀ کمیتۀ انقلاب اسلامی را تصویب کرد، و کمیتۀ انقلاب اسلامی دارای تشکیلات فرماندهی کل و معاونت های تابعه، مانند معاونت طرح و برنامه و معاونت آموزش و معاونت پشتیبانی، شد. در ۲۷ تیر ۱۳۶۹، با تصویب مجلس شورای اسلامی، کمیتۀ انقلاب اسلامی همراه با شهربانی و ژاندارمری ادغام شدند و نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت.
wikijoo: کمیته_انقلاب_اسلامی_ایران