یک میلیون امضاء یک پویش مستقل و اجتماعی است که شماری از فعالان حقوق زنان در ایران از ۵ شهریور ۱۳۸۵ راه اندازی کرده بودند. هدف این طرح جمع آوری دست کم یک میلیون امضا در حمایت از رفع تبعیض جنسیتی علیه زنان بود. از سال ۱۳۹۲ به بعد که این کمپین به هفت سالگی اش رسیده بود به مرور از آن کمتر صحبت می شود و به نوعی در حال فراموش شدن است.
... [مشاهده متن کامل]
گروه هایی از فعالان جنبش زنان پس از تجمع ۲۲ خرداد ۱۳۸۵ در میدان هفت تیر تهران بر آن شده بودند که در ادامهٔ پیگیری اهدافی که در قطعنامه آن تجمع اعلام شده بود در جهت تلاش برای تغییر قوانین ناعادلانه و زن ستیز در جمهوری اسلامی ایران، حرکتی جمعی و هدف مند را در دستور کار خود قرار دهند. این پویش در واقع تلاش وسیعی برای «جمع آوری یک میلیون امضاء» به منظور درخواست تغییر قوانین تبعیض آمیز در جمهوری اسلامی ایران بود. گفته می شد زمان این پیکار بلندمدت است؛ یعنی مقید به زمان محدود و مشخصی نخواهد بود و تا رسیدن به حد نصاب ( جمع آوری یک میلیون امضاء ) ادامه خواهد داشت. مدت زمان این حرکت به تعداد مشارکت کنندگان آن وابسته بود. حداقل سنی که برای امضاء کنندگان در نظر گرفته شده بود ۱۸ سال است.
در وبگاهی که متعلق به خود کمپین بود و هم اکنون به کلی از دسترس خارج شده است. اهداف زیر به عنوان اهداف اصلی ذکر شده بود:
• مشارکت جمعی بخش های وسیعی از شهروندان برای تغییرات مثبت اجتماعی و رسیدن به هدفی معین و مشروع ( رفع تبعیض های قانونی علیه زنان ) .
• آشنایی و گفتگوی رو در رو با گروه های مختلف زنان و شهروندان در سطح گسترده.
• ایجاد زمینه برای بخشیدن صدا به زنان خاموش ( بی صدایان ) .
• اعتقاد به رشد آگاهی، ایجاد گفتگو میان شهروندان و آموختن فعالیت های جمعی و دموکراتیک یعنی اصلاحات از پایین، از درون جامعهٔ مدنی و نه از بالا. پایهٔ این عمل جمعی، اعتقاد به ضرورت تقویت حوزهٔ عمومی، اعتقاد به توانمندسازی زنان، باور به اینکه تنها تغییراتی ماندگار و ریشه ای هستند که از بطن جامعه می جوشند و نتیجهٔ آشنایی مستقیم با دردها و لمس مشکلات، به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط تک تک افرادند، و نیز آگاهی از این امر که مشکلات حقوقی، مشکل فردی و خصوصی نیست و شمار زیادی از زنان با آن دست و پنجه نرم می کنند.
• تلاش گران این کمپین، در عمل و تماس مستقیم با شهروندان جامعهٔ خود، متوجه شوند که بدون تحمل سختی، بدون پرداخت هزینه و البته اتحاد و همدلی، هیچ بی عدالتی و تبعیضی قابل تغییر نیست. مسیر اصلی این تغییر نه از مجاری و معادلات قدرت، مردان و زنان قدرتمند و…، بلکه از طریق آگاهی و حساسیت تک تک زنان و شهروندان عادی نسبت به خودشان و درک موقعیت و جایگاه شان در جامعه ذکر شده است.
• نشان دادن این که خواستهٔ برحق تغییر قوانین تبعیض آمیز محدود به چهار تا پنج هزار نفر از زنان نیست بلکه این خواسته، خواسته ای فراگیر است.
• نشان دادن این که خواستهٔ تغییر و اصلاح قوانین، خواستهٔ طیف خاصی از زنان نیست؛ یعنی انگ هایی که اغلب به مدافعان حقوق برابر و زنان فعال برای خاموش کردن آن ها زده می شود ( از جمله: بی دردی، بالای شهرنشینی، خودنمایی و… ) واقعاً صحت ندارد چون این قوانین بر زندگی همهٔ زنان اعم از باسواد و بی سواد، بالای شهرنشین و پایین شهرنشین، مجرد و متأهل، روستایی و شهری، کم و بیش تأثیر می گذارد.
• نحوهٔ حرکت و چالش های درونی کمپین یک میلیون امضاء در کتابی با عنوان «کمپین یک میلیون امضاء: روایتی از درون» به قلم نوشین احمدی خراسانی، یکی از اعضای اولیهٔ کمپین یک میلیون امضا، در سال ۱۳۸۶ منتشر شد. در این کتاب ویژگی های حرکت کمپین و مشکلات پیش روی این حرکت و نیز دستاوردهای این حرکت تدوین شده است. این کتاب در هزاران نسخه منتشر شد و سپس به زبان انگلیسی نیز ترجمه و منتشر شده است.
... [مشاهده متن کامل]
گروه هایی از فعالان جنبش زنان پس از تجمع ۲۲ خرداد ۱۳۸۵ در میدان هفت تیر تهران بر آن شده بودند که در ادامهٔ پیگیری اهدافی که در قطعنامه آن تجمع اعلام شده بود در جهت تلاش برای تغییر قوانین ناعادلانه و زن ستیز در جمهوری اسلامی ایران، حرکتی جمعی و هدف مند را در دستور کار خود قرار دهند. این پویش در واقع تلاش وسیعی برای «جمع آوری یک میلیون امضاء» به منظور درخواست تغییر قوانین تبعیض آمیز در جمهوری اسلامی ایران بود. گفته می شد زمان این پیکار بلندمدت است؛ یعنی مقید به زمان محدود و مشخصی نخواهد بود و تا رسیدن به حد نصاب ( جمع آوری یک میلیون امضاء ) ادامه خواهد داشت. مدت زمان این حرکت به تعداد مشارکت کنندگان آن وابسته بود. حداقل سنی که برای امضاء کنندگان در نظر گرفته شده بود ۱۸ سال است.
در وبگاهی که متعلق به خود کمپین بود و هم اکنون به کلی از دسترس خارج شده است. اهداف زیر به عنوان اهداف اصلی ذکر شده بود:
• مشارکت جمعی بخش های وسیعی از شهروندان برای تغییرات مثبت اجتماعی و رسیدن به هدفی معین و مشروع ( رفع تبعیض های قانونی علیه زنان ) .
• آشنایی و گفتگوی رو در رو با گروه های مختلف زنان و شهروندان در سطح گسترده.
• ایجاد زمینه برای بخشیدن صدا به زنان خاموش ( بی صدایان ) .
• اعتقاد به رشد آگاهی، ایجاد گفتگو میان شهروندان و آموختن فعالیت های جمعی و دموکراتیک یعنی اصلاحات از پایین، از درون جامعهٔ مدنی و نه از بالا. پایهٔ این عمل جمعی، اعتقاد به ضرورت تقویت حوزهٔ عمومی، اعتقاد به توانمندسازی زنان، باور به اینکه تنها تغییراتی ماندگار و ریشه ای هستند که از بطن جامعه می جوشند و نتیجهٔ آشنایی مستقیم با دردها و لمس مشکلات، به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط تک تک افرادند، و نیز آگاهی از این امر که مشکلات حقوقی، مشکل فردی و خصوصی نیست و شمار زیادی از زنان با آن دست و پنجه نرم می کنند.
• تلاش گران این کمپین، در عمل و تماس مستقیم با شهروندان جامعهٔ خود، متوجه شوند که بدون تحمل سختی، بدون پرداخت هزینه و البته اتحاد و همدلی، هیچ بی عدالتی و تبعیضی قابل تغییر نیست. مسیر اصلی این تغییر نه از مجاری و معادلات قدرت، مردان و زنان قدرتمند و…، بلکه از طریق آگاهی و حساسیت تک تک زنان و شهروندان عادی نسبت به خودشان و درک موقعیت و جایگاه شان در جامعه ذکر شده است.
• نشان دادن این که خواستهٔ برحق تغییر قوانین تبعیض آمیز محدود به چهار تا پنج هزار نفر از زنان نیست بلکه این خواسته، خواسته ای فراگیر است.
• نشان دادن این که خواستهٔ تغییر و اصلاح قوانین، خواستهٔ طیف خاصی از زنان نیست؛ یعنی انگ هایی که اغلب به مدافعان حقوق برابر و زنان فعال برای خاموش کردن آن ها زده می شود ( از جمله: بی دردی، بالای شهرنشینی، خودنمایی و… ) واقعاً صحت ندارد چون این قوانین بر زندگی همهٔ زنان اعم از باسواد و بی سواد، بالای شهرنشین و پایین شهرنشین، مجرد و متأهل، روستایی و شهری، کم و بیش تأثیر می گذارد.
• نحوهٔ حرکت و چالش های درونی کمپین یک میلیون امضاء در کتابی با عنوان «کمپین یک میلیون امضاء: روایتی از درون» به قلم نوشین احمدی خراسانی، یکی از اعضای اولیهٔ کمپین یک میلیون امضا، در سال ۱۳۸۶ منتشر شد. در این کتاب ویژگی های حرکت کمپین و مشکلات پیش روی این حرکت و نیز دستاوردهای این حرکت تدوین شده است. این کتاب در هزاران نسخه منتشر شد و سپس به زبان انگلیسی نیز ترجمه و منتشر شده است.
