کمونیسم ملی به اشکال از سیاست های مختلفی گفته می شود که در آن کمونیسم توسط رهبران کشورهای مختلف با استفاده از اشکال ملی گرایی یا هویت ملی برای شکل دادن سیاستی مستقل از انترناسیونالیسم کمونیستی به تصویب رسیده یا اجرا شده است. کمونیسم ملی برای توصیف جنبش ها و رژیم هایی بکار می رود که سعی در ایجاد یک نوع کاملاً منحصر به فرد کمونیسم بر اساس شرایط ملی و نه پیروی از سیاست های تعیین شده توسط سایر ملل کمونیست مانند اتحاد جماهیر شوروی دارند. در هر دولت، امپراتوری یا وابستگی مستقل، رابطه بین طبقه و ملت ویژگی های خاص خود را داشت. کمونیست های اوکراینی واسیل شاخرایی و مازلاخ و سپس سلطان گالی اف مسلمان، منافع دولت بلشویکی روسیه را در تضاد با منافع ملی کشورهای خود می دانستند. رژیم های کمونیستی که تلاش کرده اند سیاست های خارجی و داخلی مستقل و مغایر با منافع اتحاد جماهیر شوروی را دنبال کنند، به عنوان نمونه هایی از «کمونیسم ملی» توصیف شده است، اما این شکل از کمونیسم ملی با رژیم ها یا جنبش های کمونیستی که شعارهای ناسیونالیستی را در بر می گیرند متفاوت است. به عنوان مثال می توان به یوسیپ بروز تیتو و جهت مستقل او که یوگسلاوی را از اتحاد جماهیر شوروی دور کرد، کمونیسم لیبرال ضد شوروی ایمره نادی ، سوسیالیسم الکساندر دوبژک با چهره ای انسانی و کمونیسم یانوش کادار اشاره کرد.
... [مشاهده متن کامل]
رژیم های کمونیستی که سعی کرده اند با تلفیق آرمان های کمونیستی / سوسیالیستی و ناسیونالیسم، نوع کمونیسم خود را دنبال کنند، به عنوان «کمونیست ملی» توصیف شده اند. اینها شامل جمهوری سوسیالیستی رومانی به رهبری نیکولای چائوسسکو، کمپوچیای دمکراتیک به رهبری پول پوت و کره شمالی تحت سلطه جوچه است.
کمونیسم همان طور که کارل مارکس و فریدریش انگلس تصور می کردند قرار بود بسیار بین المللی باشد زیرا انتظار می رفت که پرولتاریا انترناسیونالیسم درگیری طبقاتی را بسیار بالاتر از ناسیونالیسم به عنوان اولویت طبقه کارگر قرار دهد. ناسیونالیسم به عنوان ابزاری تلقی می شد که بورژوازی از آن برای تقسیم و اداره پرولتاریا ( ناسیونالیسم بورژوایی ) استفاده می کرد. در حالی که نفوذ کمونیسم بین الملل از اواخر قرن نوزدهم تا دهه ۱۹۲۰ بسیار شدید بود، دهه های پس از آن - آغاز با سوسیالیسم در یک کشور و پیشرفت به جنگ سرد و جنبش عدم تعهد، کمونیسم ملی را به یک واقعیت سیاسی بزرگتر تبدیل کرد.
... [مشاهده متن کامل]
رژیم های کمونیستی که سعی کرده اند با تلفیق آرمان های کمونیستی / سوسیالیستی و ناسیونالیسم، نوع کمونیسم خود را دنبال کنند، به عنوان «کمونیست ملی» توصیف شده اند. اینها شامل جمهوری سوسیالیستی رومانی به رهبری نیکولای چائوسسکو، کمپوچیای دمکراتیک به رهبری پول پوت و کره شمالی تحت سلطه جوچه است.
کمونیسم همان طور که کارل مارکس و فریدریش انگلس تصور می کردند قرار بود بسیار بین المللی باشد زیرا انتظار می رفت که پرولتاریا انترناسیونالیسم درگیری طبقاتی را بسیار بالاتر از ناسیونالیسم به عنوان اولویت طبقه کارگر قرار دهد. ناسیونالیسم به عنوان ابزاری تلقی می شد که بورژوازی از آن برای تقسیم و اداره پرولتاریا ( ناسیونالیسم بورژوایی ) استفاده می کرد. در حالی که نفوذ کمونیسم بین الملل از اواخر قرن نوزدهم تا دهه ۱۹۲۰ بسیار شدید بود، دهه های پس از آن - آغاز با سوسیالیسم در یک کشور و پیشرفت به جنگ سرد و جنبش عدم تعهد، کمونیسم ملی را به یک واقعیت سیاسی بزرگتر تبدیل کرد.
