کمان گرهه. [ ک َ گ ُ رُ هََ / هَِ ] ( اِ مرکب )کمان گروهه. ( برهان ) ( فرهنگ فارسی معین ) : یک نوبت مُغُل بچه ای کمان گرهه در دست به زاویه او درآمد و سنگی بر مرغکی انداخت ، زهگیر او از دست بیفتاد و غلطان به چاه افتاد. ( تذکره دولتشاه ، ذیل ترجمه کمال الدین اسماعیل ). و رجوع به کمان گروهه شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) کمانی که بدان گلوله و مهر. گلین اندازند قوس البنادق : ( زخم کمان گروه. تو ماه را بخست زان خستگی بروی مه اندر نشان گرفت ) . ( معزی )
