کَمال خُجَندی، مسعود ( ـ تبریز پس از ۷۹۳ق)
شاعر و عارف ایرانی. نزد پدرش دانش آموخت. سپس به تاشکند رفت و به طریقت نقشبندیه درآمد. پس از سفر حج، در تبریز اقامت گزید و از فضلای آن سامان شد. سلطان حسین ایلکانی باغ و خانقاهی در ولیان کوه تبریز برای او و مریدانش بنا کرد. در ۷۸۷ق که توقتمش خان، فرمانروای قپچاق و دربند، تبریز را تسخیر کرد کمال و بسیاری از شاعران و بزرگان مشهور تبریز را به شهر سرای، پایتخت قپچاق، فرستاد. پس از چهار سال بار دیگر به تبریز بازگشت و تا پایان زندگی در آن جا به سر برد و از الطاف میرانشاه برخوردار شد. در غزل سرایی استاد بود و پاره ای از غزلیات حافظ و سعدی را تضمین کرده است و دیوانش، که گردآوردۀ یکی از مریدان اوست، به تصحیح عزیز دولت آبادی و پس از آن به کوشش ک. شیدفر (مسکو، ۱۹۷۵) و بار دیگر به سعی ایرج گلسرخی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۷۴ش).
شاعر و عارف ایرانی. نزد پدرش دانش آموخت. سپس به تاشکند رفت و به طریقت نقشبندیه درآمد. پس از سفر حج، در تبریز اقامت گزید و از فضلای آن سامان شد. سلطان حسین ایلکانی باغ و خانقاهی در ولیان کوه تبریز برای او و مریدانش بنا کرد. در ۷۸۷ق که توقتمش خان، فرمانروای قپچاق و دربند، تبریز را تسخیر کرد کمال و بسیاری از شاعران و بزرگان مشهور تبریز را به شهر سرای، پایتخت قپچاق، فرستاد. پس از چهار سال بار دیگر به تبریز بازگشت و تا پایان زندگی در آن جا به سر برد و از الطاف میرانشاه برخوردار شد. در غزل سرایی استاد بود و پاره ای از غزلیات حافظ و سعدی را تضمین کرده است و دیوانش، که گردآوردۀ یکی از مریدان اوست، به تصحیح عزیز دولت آبادی و پس از آن به کوشش ک. شیدفر (مسکو، ۱۹۷۵) و بار دیگر به سعی ایرج گلسرخی به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۷۴ش).