کَلیم کاشانی، ابوطالب ( ـ کشمیر ۱۰۶۱ق)
(یا: کلیم همدانی) معروف به طالبای کلیم و خلاق المعانی ثانی، شاعر ایرانی. از مردم همدان بود، چون بیشتر روزگار خود را در کاشان گذراند، از این رو به کاشانی آوازه یافت. در روزگار جهانگیر گورکانی به هند کوچید و منصب دیوانی یافت. در ۱۰۲۸ق به وطن بازگشت و در ۱۰۳۰ق بار دیگر به هند رفت. در ۱۳۰۷ق به دربار شاه جهان راه یافت و لقب ملک الشعرایی گرفت. از شاعران برجستۀ سبک هندی است و در شعر از شاعرانی چون محتشم کاشانی، حافظ، عراقی و خاقانی پیروی می کرد. به غزل بیش از انواع دیگر شعر توجه کرده است. بسیاری از تک بیتی های او به صورت ضرب المثل درآمده. از آثارش: دیوان اشعار به کوشش بیژن ترقی (تهران ۱۳۳۶ش)؛ مثنوی ظفرنامه/شاه جهان نامه در حالات شاه جهان که چاپ شده است.
(یا: کلیم همدانی) معروف به طالبای کلیم و خلاق المعانی ثانی، شاعر ایرانی. از مردم همدان بود، چون بیشتر روزگار خود را در کاشان گذراند، از این رو به کاشانی آوازه یافت. در روزگار جهانگیر گورکانی به هند کوچید و منصب دیوانی یافت. در ۱۰۲۸ق به وطن بازگشت و در ۱۰۳۰ق بار دیگر به هند رفت. در ۱۳۰۷ق به دربار شاه جهان راه یافت و لقب ملک الشعرایی گرفت. از شاعران برجستۀ سبک هندی است و در شعر از شاعرانی چون محتشم کاشانی، حافظ، عراقی و خاقانی پیروی می کرد. به غزل بیش از انواع دیگر شعر توجه کرده است. بسیاری از تک بیتی های او به صورت ضرب المثل درآمده. از آثارش: دیوان اشعار به کوشش بیژن ترقی (تهران ۱۳۳۶ش)؛ مثنوی ظفرنامه/شاه جهان نامه در حالات شاه جهان که چاپ شده است.