کلیم کاشانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
شاعر، متخلص به کلیم. مشهور به طالبای کلیم و طالب. بعضی از تذکره نویسان او را خلاق المعانی ثانی خوانده اند. اصل وی از همدان بود، لذا برخی از تذکره ها به او کلیم همدانی گفته اند. اما چون بیشتر در کاشان اقامت داشت به کلیم کاشانی معروف شد. دانشهای زمان را در کاشان و شیراز فراگرفت و در جوانی، در زمان جهانگیر پادشاه گورکانی (1037-1014 ق) به دکن هند رفت و تحت ملازمت شاهنواز خان خواجه سعدالدین عنایت اللَّه شیرازی، وکیل السلطنه ی ابراهیم عادلشاه ثانی بیجاپوری قرار گرفت و در مدح او شعر گفت.
وی در 1028 ق، بعد از فوت شاهنواز خان به وطن بازگشت و بعد از دو سال اقامت در وطن دوباره به هندوستان رفت و با میر جمله ی شهرستانی متخلص به روح الامین، معاشر شد و در مدح او نیز قصایدی غرا سرود. سپس نزد شاه جهان (1069-1037 ق) تقرب یافت و از جانب او به لقب ملک الشعرا یی نایل آمد.
مدتی به همراه شاه جهان به کشمیر رفت و همچنان شاعر برگزیده ی شاه و ستایشگر او بود. کلیم با استادانی از قبیل صائب تبریزی، صیدی، محمدهاشم سنجر برادر میرزا معصوم، میرزا ابراهیم ادهم، ملا علیرضا تجلی، ملک قمی و چند تن دیگر معاصر و با بعضی معاشر بود.
مهارت کلیم در شعر بیشتر در غزل سرایی است. وی در ارسال المثل یا آوردن مصراع ها و بیت هایی که حکم مثل داشته باشد بسیار توانا بود. او در کشمیر درگذشت و در کنار قبر محمدقلی سلیم به خاک سپرده شد. از آثارش: دیوان شعر در حدود بیست و چهار هزار بیت، شامل مثنویات: «ظفرنامه ی شاه جهانی» یا «شاه جهان نامه» یا «پادشاه نامه» یا «شهنشاه نامه» در فتوحات شاه جهان، «در تعریف کشمیر»، «در تعریف اسب و بیماری او»، «تعریف اکبرآباد و باغ جهان آرا» و غزلیات و قصایدو غیره.