[ویکی نور] کلیات اشعار و آثار فارسی (شیخ بهایی). کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهایی، به زبان فارسی، جامع آثار منظوم و منثور شیخ بهاء الدین، محمد عاملی، معروف به شیخ بهایی است.
کتاب، مشتمل است بر «نان و حلوا»، «شیر و شکر»، «نان و پنیر»، «اشعار پراکنده شامل مثنویات، قصاید، مخمس و مستزاد»، «غزلیات»، «رباعیات»، «مثنوی رموز اعظم» و «موش و گربه».
اشعار و مطالب شیخ به زبان فارسی است، اما با عربی ممزوج گردیده است. مؤلف، اکثر عناوین و سرفصل های کتاب خود را به عربی نام گذاری کرده است.
شیخ بهایی، در مثنوی، از جلال الدین مولوی و شیخ عطار و در غزل های عارفانه، از سعدی و عراقی پیروی کرده و گاهی هم به پیروی از سبک سخن روز که همان طرز جدید هندی یا اصفهانی که در زمان صفویه ظهور کرده، برخاسته و بعضی از غزل های خود را به شیوه غنی کشمیری(بابا فغانی) و عرفی شیرازی آراسته است و در سروده های عرفانی تحت تأثیر غزلیات شمس سخن گفته است.
دسته ای معتقدند این اختلاف سبک ها، علت العللش زبان مادری اوست که فارسی نیست و چون چاشنی فارسی ندارد از ادای مقصود به یک طریقه مشخص بازمانده است، البته این نظر به حقیقت نزدیک تر می نماید، چون فصاحتی که در آثار هر شاعر یا نویسنده هست، بیشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر یا نویسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چکیده آن است.
شیخ بهایی، چون زبان مادری او عربی است و همان طور که صاحبان تذاکر نوشته اند، بعد از طی دوران کودکی در ایران توطن گزیده، درست به دقایق و رموز و لطایفی که خواه ناخواه قریحه باطن در خون و مغز و اعصاب انسان اثر می گذارد، آشنا نبوده و می خواسته از راه عقل مکسبی آنها را بیاموزد.
کتاب، مشتمل است بر «نان و حلوا»، «شیر و شکر»، «نان و پنیر»، «اشعار پراکنده شامل مثنویات، قصاید، مخمس و مستزاد»، «غزلیات»، «رباعیات»، «مثنوی رموز اعظم» و «موش و گربه».
اشعار و مطالب شیخ به زبان فارسی است، اما با عربی ممزوج گردیده است. مؤلف، اکثر عناوین و سرفصل های کتاب خود را به عربی نام گذاری کرده است.
شیخ بهایی، در مثنوی، از جلال الدین مولوی و شیخ عطار و در غزل های عارفانه، از سعدی و عراقی پیروی کرده و گاهی هم به پیروی از سبک سخن روز که همان طرز جدید هندی یا اصفهانی که در زمان صفویه ظهور کرده، برخاسته و بعضی از غزل های خود را به شیوه غنی کشمیری(بابا فغانی) و عرفی شیرازی آراسته است و در سروده های عرفانی تحت تأثیر غزلیات شمس سخن گفته است.
دسته ای معتقدند این اختلاف سبک ها، علت العللش زبان مادری اوست که فارسی نیست و چون چاشنی فارسی ندارد از ادای مقصود به یک طریقه مشخص بازمانده است، البته این نظر به حقیقت نزدیک تر می نماید، چون فصاحتی که در آثار هر شاعر یا نویسنده هست، بیشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر یا نویسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چکیده آن است.
شیخ بهایی، چون زبان مادری او عربی است و همان طور که صاحبان تذاکر نوشته اند، بعد از طی دوران کودکی در ایران توطن گزیده، درست به دقایق و رموز و لطایفی که خواه ناخواه قریحه باطن در خون و مغز و اعصاب انسان اثر می گذارد، آشنا نبوده و می خواسته از راه عقل مکسبی آنها را بیاموزد.
wikinoor: کلیات_اشعار_و_آثار_فارسی_(شیخ_بهایی)