کلی بیوفورد ( Clay Beauford ) ( با نام تولد: ولفورد چپمن بریدول ) ( Welford Chapman Bridwell ) ( زادهٔ ۲۷ سپتامبر ۱۸۴۶ – درگذشتهٔ ۱ فوریه ۱۹۰۵ ) ، افسر ارتش، دیده بان و مرزبان آمریکایی بود. او که در جوانی، سرباز سابق ارتش مؤتلفه بود، بعدها در ارتش ایالات متحده نام نویسی کرد و در زمان جنگ های سرخ پوستی همراه با پنجمین هنگ سواره نظام ایالات متحده، از سال ۱۸۶۹ تا ۱۸۷۳، طی جنگ های سرخ پوستان خدمت نمود. او مشاور و راهنمای سرهنگ دوم جورج کروک در «لشکرکشی زمستانه» علیه سرخ پوستان آپاچی بود و برای عملکردش مدال افتخار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۸۷۴ تا ۱۸۷۷، بیوفورد زیر نظر مأمور رسیدگی به امور سرخ پوستان، جان کلام، به عنوان رئیس پیشاهنگان و فرماندهٔ پاسبانان آپاچی سن کارلوس خدمت کرد. او و کلام به خاطر دستگیری جرونیمو در اوجو کالینته در سال ۱۸۷۷ مورد تمجید قرار گرفتند و بیوفورد تا حد زیادی عامل تبدیل پاسبانان سن کارلوس به یکی از معتبرترین نهادهای اعمال قانون درایالت های جنوب غربی آمریکا در دوران غرب وحشی بود.
او طی سال های پس از بازنشستگی، به دامدار و معدن کاوی موفق تبدیل شد. بیوفورد که در طول زندگیش، شخصیتی محبوب و پیشگام داشت، برای مدت کوتاهی در سال ۱۸۸۵، به عنوان نمایندهٔ شهرستان گراهام در مجلس قانون گذاری منطقهٔ آریزونا خدمت کرد. کوه بیوفورد در شهرستان مریکوپا به احترام او نام گذاری شده است.
بیوفورد در ۲۷ سپتامبر ۱۸۴۶، با نام ولفورد چپمن بریدول در شهرستان واشینگتن، ایالت مریلند چشم به جهان گشود و بعدها به همراه خانواده اش به ویرجینیا نقل مکان کرد. او در ۱۴ سالگی و با شروع جنگ داخلی آمریکا، از خانه فرار کرد تا به ارتش مؤتلفه بپیوندد. او به خاطر سنش و برای آنکه پدرش او را به خانه بازنگرداند، با نام مستعار کلی بیوفورد در ارتش نام نویسی کرد. در بدو امر، بیوفورد اولین سال جنگ را به عنوان طبل زن در ارتش ویرجینیای شمالی به فرماندهی ژنرال رابرت ای لی گذراند، اما در عرض یک سال به سرباز پیادهٔ ارتش تبدیل شد. در سال ۱۸۶۳، او یکی از ۴۵۰۰ مردی بود که در حملهٔ پیکت در نبرد گتیزبورگ شرکت کرد. او پیش از پایان جنگ، دست کم در سه درگیری مجروح شد: زخم گلوله در کاسهٔ زانو، دست چپ و شکم.
در سال ۱۸۶۹، بیوفورد که در نشویل، ایالت تنسی زندگی می کرد، در ارتش ایالات متحده نام نویسی کرد. او به گروهان بی از پنجمین هنگ سواره نظام ایالات متحده ملحق شد و در تعدادی از لشکرکشی ها بر علیه سرخ پوستان در کانزاس، نبراسکا و خطهٔ وایومینگ شرکت کرد. بیوفورد در عرض یک سال پس از نام نویسی، از افسر فرماندهٔ خود، سرهنگ دوم توماس دانکن، به خاطر شجاعت در نبرد پریری داگ کریک در ۲۶ سپتامبر ۱۸۶۹، نشان افتخار گرفت. بیوفورد تمام دوران حرفهٔ نظامی خود را در پنجمین هنگ سواره نظام گذراند و سه سال بعد، با درجهٔ سرگروهبانی به منطقهٔ آریزونا اعزام شد. او در ۲۶ سپتامبر ۱۸۷۲، پس از نبرد با آپاچی ها در منطقهٔ رد راک، مورد تحسین کاپیتان رابرت اچ مونتگومری قرار گرفت. او همچنین زیر نظر سرهنگ دوم جورج کروک در «لشکرکشی زمستانه» علیه آپاچی های خائن، به خصوص گروه های آپاچی غربی و یاواپای در تونتو بیسین، شرکت و در طول این عملیات، ستون نظامی کروک را هدایت کرد. بیوفورد یکی از ۲۲ نفری بود، ۱۲ سرباز سواره و ۱۰ پیشاهنگ آپاچی که برای «رفتار شجاعانه در طول حملات و درگیری با آپاچی ها» مدال افتخار دریافت کرد. او و هم رزم هایش، گروهبان جیمز بیلی و گروهبان جیمز اچ تورپین، تنها افرادی از پنجمین هنگ سواره نظام بودند که مدال افتخار دریافت کردند. بیوفورد تا ۱۲ آوریل ۱۸۷۵، دو سال پس از ترخیص از خدمت، این جایزه را دریافت نکرد.
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۸۷۴ تا ۱۸۷۷، بیوفورد زیر نظر مأمور رسیدگی به امور سرخ پوستان، جان کلام، به عنوان رئیس پیشاهنگان و فرماندهٔ پاسبانان آپاچی سن کارلوس خدمت کرد. او و کلام به خاطر دستگیری جرونیمو در اوجو کالینته در سال ۱۸۷۷ مورد تمجید قرار گرفتند و بیوفورد تا حد زیادی عامل تبدیل پاسبانان سن کارلوس به یکی از معتبرترین نهادهای اعمال قانون درایالت های جنوب غربی آمریکا در دوران غرب وحشی بود.
او طی سال های پس از بازنشستگی، به دامدار و معدن کاوی موفق تبدیل شد. بیوفورد که در طول زندگیش، شخصیتی محبوب و پیشگام داشت، برای مدت کوتاهی در سال ۱۸۸۵، به عنوان نمایندهٔ شهرستان گراهام در مجلس قانون گذاری منطقهٔ آریزونا خدمت کرد. کوه بیوفورد در شهرستان مریکوپا به احترام او نام گذاری شده است.
بیوفورد در ۲۷ سپتامبر ۱۸۴۶، با نام ولفورد چپمن بریدول در شهرستان واشینگتن، ایالت مریلند چشم به جهان گشود و بعدها به همراه خانواده اش به ویرجینیا نقل مکان کرد. او در ۱۴ سالگی و با شروع جنگ داخلی آمریکا، از خانه فرار کرد تا به ارتش مؤتلفه بپیوندد. او به خاطر سنش و برای آنکه پدرش او را به خانه بازنگرداند، با نام مستعار کلی بیوفورد در ارتش نام نویسی کرد. در بدو امر، بیوفورد اولین سال جنگ را به عنوان طبل زن در ارتش ویرجینیای شمالی به فرماندهی ژنرال رابرت ای لی گذراند، اما در عرض یک سال به سرباز پیادهٔ ارتش تبدیل شد. در سال ۱۸۶۳، او یکی از ۴۵۰۰ مردی بود که در حملهٔ پیکت در نبرد گتیزبورگ شرکت کرد. او پیش از پایان جنگ، دست کم در سه درگیری مجروح شد: زخم گلوله در کاسهٔ زانو، دست چپ و شکم.
در سال ۱۸۶۹، بیوفورد که در نشویل، ایالت تنسی زندگی می کرد، در ارتش ایالات متحده نام نویسی کرد. او به گروهان بی از پنجمین هنگ سواره نظام ایالات متحده ملحق شد و در تعدادی از لشکرکشی ها بر علیه سرخ پوستان در کانزاس، نبراسکا و خطهٔ وایومینگ شرکت کرد. بیوفورد در عرض یک سال پس از نام نویسی، از افسر فرماندهٔ خود، سرهنگ دوم توماس دانکن، به خاطر شجاعت در نبرد پریری داگ کریک در ۲۶ سپتامبر ۱۸۶۹، نشان افتخار گرفت. بیوفورد تمام دوران حرفهٔ نظامی خود را در پنجمین هنگ سواره نظام گذراند و سه سال بعد، با درجهٔ سرگروهبانی به منطقهٔ آریزونا اعزام شد. او در ۲۶ سپتامبر ۱۸۷۲، پس از نبرد با آپاچی ها در منطقهٔ رد راک، مورد تحسین کاپیتان رابرت اچ مونتگومری قرار گرفت. او همچنین زیر نظر سرهنگ دوم جورج کروک در «لشکرکشی زمستانه» علیه آپاچی های خائن، به خصوص گروه های آپاچی غربی و یاواپای در تونتو بیسین، شرکت و در طول این عملیات، ستون نظامی کروک را هدایت کرد. بیوفورد یکی از ۲۲ نفری بود، ۱۲ سرباز سواره و ۱۰ پیشاهنگ آپاچی که برای «رفتار شجاعانه در طول حملات و درگیری با آپاچی ها» مدال افتخار دریافت کرد. او و هم رزم هایش، گروهبان جیمز بیلی و گروهبان جیمز اچ تورپین، تنها افرادی از پنجمین هنگ سواره نظام بودند که مدال افتخار دریافت کردند. بیوفورد تا ۱۲ آوریل ۱۸۷۵، دو سال پس از ترخیص از خدمت، این جایزه را دریافت نکرد.
