کلندی

لغت نامه دهخدا

کلندی. [ ک َ ل َ ] ( اِ مرکب ) زمین سخت و درشت را گویند. ( برهان ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ فارسی معین ). || ( ص نسبی ) منسوب به کلند. ( فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به کلند شود. || کلندگر. ( آنندراج ) ( فرهنگ فارسی معین ). کلندبردار. ( ناظم الاطباء ) :
سیفی اسیر شوخ کلندی شدی به زور
خود را به دشنه ساخته ای مبتلا دگر.
سیفی ( از آنندراج ).
کلندی. [ک َ ل َ دا ] ( ع اِ ) پشته و زمین درشت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). قطعه ای درشت از زمین بدون سنگ ریزه. ( از اقرب الموارد ). || ( ص ) کور مادرزاد. اکمه. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

۱ - منسوب به کلند . ۲ - کلندگر : ( سیفی . اسیر شوخ کلندی شدی بزور خود را بدشنه ساخته ای مبتلا اگر ) . ( سیفی ) ۳ - ( اسم ) زمین سخت و درشت .

فرهنگ معین

(کَ لَ ) ۱ - (ص نسب . ) منسوب به کلند. ۲ - کلندگر. ۳ - (اِمر. ) زمین سخت و درشت .

گویش مازنی

/kelendi/ خرد کردن گل و کلوخ در مزرعه به کمک فوکا

پیشنهاد کاربران

بپرس