کلمه مصرف

[ویکی فقه] کلمه مصرَّف، به معنای فعل دالّ بر زمان گذشته یا آینده است.
کلمه به اعتبار دلالتش بر زمان، به مصرَّف و غیرمصرَّف تقسیم می شود. کلمه مصرَّف آن است که بر زمان گذشته یا آینده دلالت کند، مانند فعل ماضی و فعل مضارعی که سین یا سوف به اول آن اضافه شده باشد. کلمه غیر مصرَّف یا "کلمه قائم" آن است که بر زمان حال دلالت کند. در زبان عرب کلمه ای که منحصراً برای زمان حال وضع شده باشد، وجود ندارد. بنابراین، وجود کلمه قائم یا غیر مصرَّف در زبان عربی منتفی است، و برای رساندن این معنا، به کلمه مضارع (که مشترک بین حال و آینده است)، لفظ "هذه الساعة" و یا "هذا الوقت" و امثال این دو اضافه می گردد تا بر زمان حال دلالت کند؛ مانند: "زید یمشی فی الحال". و گاهی نیز از کلمه ماضی برای زمان حال به نحو عاریه استفاده می شود؛ مانند: "انّ زیداً صَحَّ"؛ یعنی زید الآن صحت و سلامتی خود را به دست آورد.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • ابن سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (منطق).• ابن رشد، محمد بن احمد، تلخیص کتاب العبارة.• ابن سهلان ساوی، عمر بن سهلان، البصائر النصیریه.
۱. ↑ ابن سهلان ساوی، عمر بن سهلان، البصائر النصیریه، ص۱۶۵.
...