از کُلمن هاوکینز ( به انگلیسی: Coleman Hawkins ) ( زادهٔ ۲۱ نوامبر ۱۹۰۴ - درگذشتهٔ ۱۹ مه ۱۹۶۹ ) به عنوان پدر ساکسفون تنور یاد می شود. نخستین ساکسفونیست های مهم در موسیقی جَز از ساکسفون سوپرانو ( سیدنی بشی ) یا ساکسفون کلید C ( فرانک ترامبائر ) استفاده می کردند اما بعد از اینکه کلمن هاوکینز، ساکسفون تنور را به عنوان یک ساز محوری در جَز ( همانند گیتار در راک اند رول ) شناساند، ساکسفون های مذکور، محبوبیت خود را از دست دادند.
از دوران کودکی استعداد موسیقی سرشاری داشت. در سال ۱۹۲۲ میمی اسمیت او را کشف کرد. یک سال بعد هاکینز همکاری با فلچر هندرسن را آغاز کرد. او، ملقب به "هاوک" یا "Bean" طی ۱۱ سال فعالیتش در ارکستر فلچر هندرسون، ( بین سال های ۱۹۲۳–۳۴ ) تقریباً بدون رقیب بود. در آنزمان سبک نواختنش به عنوان الگویی صحیح از نواختن ساکسفون، معرفی شده بود؛ ویبراتوی غلیظ، صدای زنگ دار قوی و حرارت بااحساس صدای سازش به همراه هوش هارمونیکش، هر نوازنده ای را مسحور خود می کرد.
در ۱۹۳۴ به اروپا رفت و در بسیاری از شهرهای اروپا کنسرت داد و صفحه پر کرد. در ۱۹۳۷ صفحه معروفی را با بنی کارتر و جنگو راینهارت و استفان گراپللی ضبط کرد. با آغاز جنگ جهانی دوم، بعد از ۵ سال اقامت در اروپا، در بازگشت به نیویورک، وقتی در یک کلاب شبانه با گروهش مشغول اجرا بودند، به اجبار تهیه کننده که از او درخواست کرده بود برای ضبط صفحه، یک قطعهٔ دیگر را اجرا کند، با بی میلی، آهنگی ( «بادی اند سول» ) را اجرا کرد که مسیر موسیقی جَز را برای همیشه تغییر داد. این قطعه، را می توان نقطهٔ اوج بداهه نوازی در جَز دانست. جملات مارپیچ گونهٔ هاوک، به خوبی بیانگر سبک آرپژ او در بداهه نوازی است که با اعتماد به نفس و تأمل او، تنش ایجاد می کنند. هاوکینز بعدها از پاساژهایش که تمایل به اوج گرفتن داشتند به عنوان گونه ای ارضای جنسی یاد کرد.
در ۱۹۴۴ با تلونیوس مانک و دیزی گیلیسپی صفحه ای ضبط کرد. نوآوری های لستر یانگ و چارلی پارکر در ۱۹۴۶ کارهای او را قدیمی جلوه می داد ولی هاکینز اهل تطبیق با جریانات جدید بود و در سال های بعد با کسانی مانند روی الدریچ و تلونیوس مانک و مکس روچ و جان کولترین و سانی رالینز همکاری کرد. در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ با ارکستر دوک الینگتن نواخت.
اگرچه گرایش اصلی هاوکینز سبک سویینگ یا جز سنتی بود اما او تا قبل از مرگش در ۱۹۶۹ با نوارنده های بی باپ همکاری بسیاری داشت و بر روی بسیاری از آنها تأثیرگذار نیز بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز دوران کودکی استعداد موسیقی سرشاری داشت. در سال ۱۹۲۲ میمی اسمیت او را کشف کرد. یک سال بعد هاکینز همکاری با فلچر هندرسن را آغاز کرد. او، ملقب به "هاوک" یا "Bean" طی ۱۱ سال فعالیتش در ارکستر فلچر هندرسون، ( بین سال های ۱۹۲۳–۳۴ ) تقریباً بدون رقیب بود. در آنزمان سبک نواختنش به عنوان الگویی صحیح از نواختن ساکسفون، معرفی شده بود؛ ویبراتوی غلیظ، صدای زنگ دار قوی و حرارت بااحساس صدای سازش به همراه هوش هارمونیکش، هر نوازنده ای را مسحور خود می کرد.
در ۱۹۳۴ به اروپا رفت و در بسیاری از شهرهای اروپا کنسرت داد و صفحه پر کرد. در ۱۹۳۷ صفحه معروفی را با بنی کارتر و جنگو راینهارت و استفان گراپللی ضبط کرد. با آغاز جنگ جهانی دوم، بعد از ۵ سال اقامت در اروپا، در بازگشت به نیویورک، وقتی در یک کلاب شبانه با گروهش مشغول اجرا بودند، به اجبار تهیه کننده که از او درخواست کرده بود برای ضبط صفحه، یک قطعهٔ دیگر را اجرا کند، با بی میلی، آهنگی ( «بادی اند سول» ) را اجرا کرد که مسیر موسیقی جَز را برای همیشه تغییر داد. این قطعه، را می توان نقطهٔ اوج بداهه نوازی در جَز دانست. جملات مارپیچ گونهٔ هاوک، به خوبی بیانگر سبک آرپژ او در بداهه نوازی است که با اعتماد به نفس و تأمل او، تنش ایجاد می کنند. هاوکینز بعدها از پاساژهایش که تمایل به اوج گرفتن داشتند به عنوان گونه ای ارضای جنسی یاد کرد.
در ۱۹۴۴ با تلونیوس مانک و دیزی گیلیسپی صفحه ای ضبط کرد. نوآوری های لستر یانگ و چارلی پارکر در ۱۹۴۶ کارهای او را قدیمی جلوه می داد ولی هاکینز اهل تطبیق با جریانات جدید بود و در سال های بعد با کسانی مانند روی الدریچ و تلونیوس مانک و مکس روچ و جان کولترین و سانی رالینز همکاری کرد. در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ با ارکستر دوک الینگتن نواخت.
اگرچه گرایش اصلی هاوکینز سبک سویینگ یا جز سنتی بود اما او تا قبل از مرگش در ۱۹۶۹ با نوارنده های بی باپ همکاری بسیاری داشت و بر روی بسیاری از آنها تأثیرگذار نیز بود.
wiki: کلمن هاوکینز