با توجه به اینکه هر دو بخش یعنی کل /kal/ و بن /bon/ بطور جداگانه دارای معنی هستند، شاید این یک لغت مرکب به معنای: "از ریشه بی مو" یا تلویحا "بی ریشه" یا حتی "بی قاعده" باشد.
در گویش مازندرانی kel - e - ben اطراف آتش و kal - e - ben به معنای محل رویش شاخ هست.