لغت نامه دهخدا
کلاچه. [ ک َ چ َ / چ ِ ] ( اِ ) مغز استخوان. ( ناظم الاطباء ). || کلاغچه و عکه. ( ناظم الاطباء ). مخفف کلاغچه. زاغی. کلاغ پیسه. زاغچه. قالنجه. کلاژه. غلیه. عکه. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) و به هر دو معنی رجوع به کلاجه شود. || نوعی انگور. انگور کلاچه. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). || ( ص ) کلاژه. چپ. احول : کچل کچل کلاچه ، روغن کله پاچه. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به کلازه و کلاژه شود. || لقبی است تحقیرآمیز برای اشخاص کچل. در ترانه قدیمی خوانند: کچل کچل کلاچه ، روغن کله پاچه ، کچل رفته به اردو برای نصف گردو، کچل را خواب برده گردو را آب برده. ( فرهنگ عامیانه جمال زاده ). 