کلاویکورد

کِلاویکورْد (clavichord)
کِلاویکورْد
ساز کلاویه دار کوچک خانگی ، دارای آوایی ظریف ، که در قرن ۱۶ بر اساس اصول مونوکورد تکامل یافت . نت های آن را یک تیغۀ فلزی به صدا درمی آورد که به سیم برخورد می کند. این صدا شفاف و دقیق است ، و با کم و زیاد کردن فشار انگشت روی کلاویه می توان نوعی ویبراتو (بِبونگ) ایجاد کرد. این ساز در قرن ۱۸ جای خود را به فورته پیانو داد. در کلاویکورد «پرده بندی شده » هرسیم برای تولید دو نت مجاور به کار می رود، و نت تولیدشده بستگی به وضعیت برخورد ضربه به سیم دارد. بدین ترتیب دو نت مجاور را نمی توان هم زمان به صدا درآورد. کلاویکوردهای «بی پرده بندی » برای هر نت یک سیم جداگانه دارند. نخستین کلاویکوردها سیم های اندکی داشتند، و از یک ردیف سوزنک (تانژانت ) فلزی وصل شده به کلاویه ها استفاده می کردند که در آن عملکرد زخمه و خرک با هم ترکیب شده بود تا گستره ای از زیرایی ها تولید شود. در سازهای بعدی تعداد سیم ها افزایش یافت .