کلارینت

کلارینت[ ۱] یکی از سازهای بادی قمیشی است که انواع حرفه ای اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته می شود. کلارینت یک قمیش، یک مجرای استوانه ای و یک سوراخ تقریباً استوانه ای دارد و از دسته سازهای انتقالی محسوب می شود. به کسی که این ساز را می نوازد، کلارینتیست گفته می شود. [ ۲]
کلمه کلارینت ممکن است همراه کلمه فرانسوی کلارینته ( clarinette ) وارد زبان انگلیسی شده باشد. با این حال به نظر می رسد ریشه های حقیقی این کلمه در میان نام های مختلف ترومپت هایی که در دوره های رنسانس و باروک استفاده می شد یافت شود.
عموماً معتقدند که یوهان کریستوف دنر، کلارینت را در آلمان در حوالی سال ۱۷۰۰ با اضافه کردن قطعه ای به ساز «شالوماو» اختراع کرده است. در طول زمان نیز، کلیدها و صفحه هایی اضافه شدند تا صدا و نواختن ساز را بهبود بخشند. کلارینت انواع زیادی دارد که روی هم آن ها را «خانواده کلارینت» می خوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع سوپرانوی آن است. کلارینت نشان داد که یک ساز انعطاف پذیر استثنائی است و همان طور که می توان در خانه در سبک کلاسیک با آن نواخت در گروه های کنسرت، گروه های نظامی و جاز نیز به همان خوبی به کار می رود.
نوعی کلارینت که توانایی تولید فاصله های موسیقی شرقی را دارد به قره نی معروف است.
مجرای استوانه ای مسئول صدای خاص کلارینت است که می تواند بین سه بازه صدایی با نام های «شالوماو»، «کلاریون» و «آلتیسیمو» تغییر کند. کیفیت صدا با توجه به نوازنده، آهنگ، ساز و قمیش می تواند به صورت وسیعی تغییر کند. تفاوت در سازها و عایق سازی آن ها باعث شد از اواخر قرن ۱۸، چندین مدرسه مختلف نواختن تأسیس گردند. کلارینت بیشترین محدوده صدایی را در بین سازهای بادی رایج دارد.
برخی از ویژگی های کلارینت ( قره نی ) :
• این ساز جز سازهای انتقالی می باشد.
• نت این ساز را با کلید سل می نویسند.
برخی از کلارینت های رایج:
• کلارینت دو  : انتقالی نمی باشد.
• کلارینت سی بمل ( رایج ترین نوع کلارینت ) : یک فاصلهٔ دوم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد.
• کلارینت لا: یک فاصلهٔ سوم کوچک بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد.
• کلارینت می بمل ( کلارینت کوچک ) : یک فاصلهٔ سوم کوچک زیرتر از نت نوشته شده صدا می دهد.
در موسیقی کلاسیک، کلارینت، جزئی از سازهای ارکستر استاندارد و گروه های کنسرت می شوند. ارکستر به طور عمده دو نوازنده کلارینت را شامل می شود که دو قسمت مجزا را بنوازند. قسمت نوازندگان کلارینت در دهه های آخر قرن ۱۹، با به کارگیری سه کلارینت به طور معمول بزرگتر شد. در قرن ۲۰، آهنگسازانی مانند ایگور استراوینسکی، ریشارد اشتراوس، گوستاو مالر و الیویه مسیان نوازندگان کلارینت را با به کارگیری کلارینت های مختلف در کارهایشان به نه نفر نیز رساندند.

کلارینِت (clarinet)
کلارینِت
هر یک از سازهای خانوادۀ بادی های چوبی یک زبانه ای با قطر استوانه ای . کلارینت تا قرن ۱۸ جایگاهی در ارکستر پیدا نکرد. موتسارت و وبر در کنسرتوهای خود برای کلارینت گسترۀ آوایی این ساز را از ردیف های بم و گرفته تا آواهای درخشان گسترش دادند، و قابلیت کنترل شدت و ضعف پایدار صدا را در آن بیشتر کردند. توان کلارینت برای ترکیب شدن و تضادیافتن با سازهای دیگر آن را مناسب موسیقی مجلسی و تک نوازی ساخته است . این ساز در ارکسترهای نظامی و گروه های کنسرتی و نیز ارکستر جاز کاربرد دارد. کلارینت دِنِر (یوهان کریستوف دِنِر)، سازندۀ آلمانی سازهای موسیقی ، در حدود سال ۱۷۰۰ از شالوموی دوزبانه ای پدید آمد و گاهی به مثابۀ ساز ترومپت گونه در ارکستر باروک به کار می رفت . در قرن ۱۹ تئوبالد بوم با ایجاد تغییراتی اساسی در این ساز، آن را به صورت ساز کروماتیک امروزی درآورد، و هکتور برلیوز جنبۀ زمخت و گوش خراش خصوصیت آن را در موومان پایانی سمفونی فانتاستیک(۱۸۳۰) به نام «سبت ساحره ها» به نمایش درآورد. اکنون گسترۀ وسیعی از کلارینت ها پیوسته استفاده می شود ، ازجمله کلارینت های سوپرانو سی بمل و لا (کلارینت های استاندارد ارکستر)، کلارینت آلتو فا (ارکستر نظامی )، کلارینت باس سی بمل ، کلارینت پیکّولو می بمل و رِ، و کلارینت های کنترباس مارپیچی در می بمل و سی بمل ، که این آخری دو اکتاو بم تر از کلارینت سوپرانو سی بمل صدا می دهد.