کلارک آستین. کِلارک، آستین (۱۸۹۶ـ۱۹۷۴)(Clarke, Austin)
شاعر ایرلندی، زادۀ دوبلین. در کالج دانشگاهی دوبلین تحصیل کرد و از پیشگامان «موج دوم» احیاء ادبیات ایرلندی شد؛ برای بیان مبهم موضوعات و مضامین حسی ادبیات و هنر سلتی قرون وسطا راه چاره ای یافت. کلارک از میانۀ دهۀ ۱۹۵۰ به شاعر وجدان ایرلند مدرن تبدیل شد، که بیزار بود از هر آنچه دروغین، غیر طبیعی، و سبب حرام کردن زندگی است. آثار کلارک هماهنگ با این جاذبه و متانت، دیدگاهی رابله وار دارد، که حاکی از سرخوشی است؛ اشعار بعدی اش نیز آگاهی در مسائل جنسی را تحسین می کند. اشعار جدیدتر(۱۹۶۱) و پرواز به افریقا (۱۹۶۴) از مجموعه اشعار او در این باره است؛ مجموعۀ دیگر او،منیموسینه در غبار می خواند (۱۹۶۶)، نیز شرح وحشتناکی از فروپاشی ذهنی است. مجموعۀ نمایش نامه ها را در ۱۹۶۳ و مجموعۀ اشعار را در ۱۹۷۴ منتشر کرد. کلارک پانزده سال در لندن به کار نقد و بررسی آثار ادبی پرداخت، اما به ایرلند بازگشت و در تمپلئوگ، نزدیک دوبلین، اقامت کرد. کلارک پس از انتشارانتقام فیون (۱۹۱۷)، در مقام «ییتس جدید» تحسین شد؛ با این همه، خود را از حوزۀ نفوذ اولیۀ ییتس و اسطوره شناسی ایرلندی دور کرد؛ چنان که دفتر شعرش با نام زیارت (۱۹۲۹) مبیّن تأثیرپذیری او از قرون وسطا ست. کلارک از ۱۹۲۹ تا ۱۹۵۵ بیشتر نمایش نامه و سه رمان عالی نوشت که عبارت اند از وسوسۀ شاد (۱۹۳۲)، مردان آوازخوان در کشل (۱۹۳۶)، و خورشید در عید پاک می رقصد (۱۹۵۲). در ۱۹۵۵ شعر و طنز انوار کهن را منتشر کرد. دوبار دور کلیسای سیاه (۱۹۶۲) و یک پنی در ابرها (۱۹۶۸) نیز زندگی نامه های خودنوشت کلارک به شمار می روند.
شاعر ایرلندی، زادۀ دوبلین. در کالج دانشگاهی دوبلین تحصیل کرد و از پیشگامان «موج دوم» احیاء ادبیات ایرلندی شد؛ برای بیان مبهم موضوعات و مضامین حسی ادبیات و هنر سلتی قرون وسطا راه چاره ای یافت. کلارک از میانۀ دهۀ ۱۹۵۰ به شاعر وجدان ایرلند مدرن تبدیل شد، که بیزار بود از هر آنچه دروغین، غیر طبیعی، و سبب حرام کردن زندگی است. آثار کلارک هماهنگ با این جاذبه و متانت، دیدگاهی رابله وار دارد، که حاکی از سرخوشی است؛ اشعار بعدی اش نیز آگاهی در مسائل جنسی را تحسین می کند. اشعار جدیدتر(۱۹۶۱) و پرواز به افریقا (۱۹۶۴) از مجموعه اشعار او در این باره است؛ مجموعۀ دیگر او،منیموسینه در غبار می خواند (۱۹۶۶)، نیز شرح وحشتناکی از فروپاشی ذهنی است. مجموعۀ نمایش نامه ها را در ۱۹۶۳ و مجموعۀ اشعار را در ۱۹۷۴ منتشر کرد. کلارک پانزده سال در لندن به کار نقد و بررسی آثار ادبی پرداخت، اما به ایرلند بازگشت و در تمپلئوگ، نزدیک دوبلین، اقامت کرد. کلارک پس از انتشارانتقام فیون (۱۹۱۷)، در مقام «ییتس جدید» تحسین شد؛ با این همه، خود را از حوزۀ نفوذ اولیۀ ییتس و اسطوره شناسی ایرلندی دور کرد؛ چنان که دفتر شعرش با نام زیارت (۱۹۲۹) مبیّن تأثیرپذیری او از قرون وسطا ست. کلارک از ۱۹۲۹ تا ۱۹۵۵ بیشتر نمایش نامه و سه رمان عالی نوشت که عبارت اند از وسوسۀ شاد (۱۹۳۲)، مردان آوازخوان در کشل (۱۹۳۶)، و خورشید در عید پاک می رقصد (۱۹۵۲). در ۱۹۵۵ شعر و طنز انوار کهن را منتشر کرد. دوبار دور کلیسای سیاه (۱۹۶۲) و یک پنی در ابرها (۱۹۶۸) نیز زندگی نامه های خودنوشت کلارک به شمار می روند.
wikijoo: کلارک،_آستین_(۱۸۹۶ـ۱۹۷۴)