کفش ملی

این شرکت زمانی بیش از ۵۲ کارخانه در صنعت کفش و چرم و بیش از ۴۰۰ فروشگاه زنجیره ای کفش ملی در سطح ایران و بین ۹ تا ۱۱ هزار کارگر داشت. تولیدات این شرکت به اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی مخصوصا ارتش سرخ، مجارستان، لهستان و رومانی صادر می شد.
رحیم ایروانی در یکی از سال های دهه ۱۳۳۰ پس از سفر به کشور چکسلواکی، دو کارشناس و یک دستگاه اتوکلاو با خود به ایران آورد و تولید کفش را تنها با ۳۵ نفر کارگر آغاز نمود. بهای این کفش تولیدی در ایران حدود نصف مشابه وارداتی آن بود. ایروانی بعدها زمینی به وسعت ۷۰۰ متر مربع در منطقه مهرآباد خرید که ۴۰۰ متر مربع بنای ساختمانی داشت. سپس با خرید ماشین دوخت، از پارچه های ایرانی استفاده کرد و شرکتی خارجی به نام ولکو نیز حاضر به سرمایه گذاری و انتقال فناوری به ایران شد. این کارخانه «کفش ملی» نام گرفت و در آغاز ۱۵۰ محصول مختلف تولید می کرد.
رحیم ایروانی با خرید زمین ها و املاک منطقه مهرآباد کارخانه خود را گسترش داد. علاوه بر گسترش ساختمان های کارخانه کفش ملی، او در یکی از زمین هایی که خریده بود مسجدی را نیز احداث کرد. تا سال ۱۳۳۷ در ایران کفش های چرمی تولید نمی شد، اما به دنبال تأسیس کارخانه های چرم و دباغی، تولید کفش چرم نیز در کفش ملی آغاز شد.
در این دوران رقبای عمده کفش ملی کفش هایی بودند که عمدتاً از چکسلواکی وارد می شدند. از سال ۱۳۴۷ به بعد، کفش ملی در کنار تولید کفش محصولاتی مثل جوراب، توید آستر و بند کفش و محصولات دیگر را آغاز نمود. در همین سال، گسترش کارخانجات کفش ملی با ساخت و ساز در کیلومتر ۱۸ جاده قدیم کرج پی گرفته شد. ایروانی زمینی به مساحت ۴۰۰ هزار متر مربع خرید و پارک صنعتی کفش ملی فعالیت خود را رسماً در سال های آغازین دهه ۱۳۵۰ آغاز نمود. در این زمین برای ساخت ۴۰۰ واحد خانه سازمانی برای کارگران برنامه ریزی شد تا با اسکان کارگران، هزینه رفت و آمد و ترابری را کاهش دهد.
در کارخانه کفش ملی تا سال ۱۳۵۰ گونه های مختلفی از کفش مثل کفش ورزشی، کفش برای روزهای بارانی، چکمه، پوتین، دمپایی، کفش کتانی، کفش های بچه گانه و کفش ایمنی تولید می شد. با افزایش تدریجی گنجایش کارخانه مهرآباد، روزانه ۱۲٬۵۰۰ جفت کفش در کارخانه کفش ملی توسط ۲۵۰۰ کارگر تولید می شد.