کفتربازی یا کبوتربازی، یکی از بازی های سنتی ایرانیان به شمار می رود و این بازی تنها به مردان اختصاص داشت و امروزه نیز در اکثر شهرهای ایران هنوز هم رواج دارد. اصولاً کبوتربازی در ایران به دو شکل مختلف انجام می شود: شکل اول رقابت بازیکنان به وسیلهٔ کبوتران در حین پرواز و شکل دیگر آن، شرط بندی بین صاحبان کبوتر است. در این روش کبوترباز می کوشد کبوتران حریف را در حین پرواز به بام خود بکشاند و آن ها را تصاحب کند.
کبوتر از جمله پرندگان حلال گوشت است و خوردن آن اشکالی ندارد. نگه داری کبوتر، از جمله کارهایی است که هم رواج بسیاری میان ملت های مختلف دارد و هم طبع انسانی با آن سازش دارد. اما در بحث دینی، باید میان دو موضوع نگه داری از کبوتر و کبوتربازی، تفاوت قائل شد. کبوتربازی مقوله ای جدای از نگه داری کبوتر است و حکمشان نیز متفاوت است. کبوتربازی اگرچه به خودی خود و بدون مزاحمت برای دیگران، اشکالی ندارد و حرمتی برایش ذکر نشده؛ اما استحبابی نیز ندارد. اما در مورد نگه داشتن کبوتر؛ از روایات بر می آید که نگه داشتن کبوتر مستحب بوده و دارای آثاری است.
تربیت کبوتر و کبوتربازی در دوران پس از اسلام در ایران و دیگر ممالک معمول بود و حتی کتاب هایی درباره این جانور مفید و پُرثمر، تألیف شده است، که از آن جمله می توان به کتاب تمائم الحمائم، تألیف محی الدین بن عبدالطاهر اشاره نمود.
بر اساس تاریخ ابن کثیر ( جلد ۱۲، صفحه ۴۱۱ ) ، رسم کبوتربازی در سده چهارم و پنجم معمول بود و چون کبوتربازها برای مردم ایجاد مزاحمت می کردند، گاهی از سوی فرمانروایان دستور جلوگیری از آنان داده می شد؛ چنان که مقتدی عباسی ( نیمه دوم سده پنجم ) ، از کبوتربازی منع نمود. آن طور که سیوطی در تاریخ خود ( صفحه ۲۸۰ ) آورده، همین مقتدی عباسی بود که دستور داد تا برج های کبوتر را نیز خراب کنند، زیرا این برج ها مُشرف بر خانه های مردم بود.
از مندرجات تاریخ ابن الجوزی ( جلد ۷، صفحه: ۲۱۲ ) چنین برمی آید که در زمان عضدالدوله، به وسیلهٔ کبوتران نامه بر، در فاصله ۶ ساعت، دستور شاه به حکمران کوفه ابلاغ شده و جواب آن می رسید.
از دیرباز، برای استفاده از گوشت و کود کبوتران، ساختن کبوترخان یا کبوترخانه معمول بود. ژان شاردن که در عصر صفوی از ایران بازدید کرده است، به پیشینه بناهای کبوترخان و وضعیت آن ها در عصر صفویه چنین اشاره کرده است:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکبوتر از جمله پرندگان حلال گوشت است و خوردن آن اشکالی ندارد. نگه داری کبوتر، از جمله کارهایی است که هم رواج بسیاری میان ملت های مختلف دارد و هم طبع انسانی با آن سازش دارد. اما در بحث دینی، باید میان دو موضوع نگه داری از کبوتر و کبوتربازی، تفاوت قائل شد. کبوتربازی مقوله ای جدای از نگه داری کبوتر است و حکمشان نیز متفاوت است. کبوتربازی اگرچه به خودی خود و بدون مزاحمت برای دیگران، اشکالی ندارد و حرمتی برایش ذکر نشده؛ اما استحبابی نیز ندارد. اما در مورد نگه داشتن کبوتر؛ از روایات بر می آید که نگه داشتن کبوتر مستحب بوده و دارای آثاری است.
تربیت کبوتر و کبوتربازی در دوران پس از اسلام در ایران و دیگر ممالک معمول بود و حتی کتاب هایی درباره این جانور مفید و پُرثمر، تألیف شده است، که از آن جمله می توان به کتاب تمائم الحمائم، تألیف محی الدین بن عبدالطاهر اشاره نمود.
بر اساس تاریخ ابن کثیر ( جلد ۱۲، صفحه ۴۱۱ ) ، رسم کبوتربازی در سده چهارم و پنجم معمول بود و چون کبوتربازها برای مردم ایجاد مزاحمت می کردند، گاهی از سوی فرمانروایان دستور جلوگیری از آنان داده می شد؛ چنان که مقتدی عباسی ( نیمه دوم سده پنجم ) ، از کبوتربازی منع نمود. آن طور که سیوطی در تاریخ خود ( صفحه ۲۸۰ ) آورده، همین مقتدی عباسی بود که دستور داد تا برج های کبوتر را نیز خراب کنند، زیرا این برج ها مُشرف بر خانه های مردم بود.
از مندرجات تاریخ ابن الجوزی ( جلد ۷، صفحه: ۲۱۲ ) چنین برمی آید که در زمان عضدالدوله، به وسیلهٔ کبوتران نامه بر، در فاصله ۶ ساعت، دستور شاه به حکمران کوفه ابلاغ شده و جواب آن می رسید.
از دیرباز، برای استفاده از گوشت و کود کبوتران، ساختن کبوترخان یا کبوترخانه معمول بود. ژان شاردن که در عصر صفوی از ایران بازدید کرده است، به پیشینه بناهای کبوترخان و وضعیت آن ها در عصر صفویه چنین اشاره کرده است:
wiki: کفتربازی