کشورهای جزیره ای کوچک در حال توسعه ( به انگلیسی: Small Island Developing States ) گروهی از کشورهای جزیره ای کوچک هستند که تمایل به اشتراک گذاری چالش های توسعه پایدار از جمله جمعیت های کوچک اما رو به رشد، منابع محدود، دور بودن، مستعد بودن رخداد بلایای طبیعی، آسیب پذیری در برابر شوک های خارجی، وابستگی بیش از حد به تجارت خارجی و محیط های شکننده دارند. رشد و توسعه آن ها همچنین با هزینه های ارتباطی، انرژی و ترابری بالا، حجم های بی رویه ترابری بین المللی، مدیریت عمومی و زیرساخت های بسیار گران قیمت به دلیل کوچک بودن اندازه آن ها و کمبود فرصت برای انجام صرفه جویی به مقیاس به مشکل بر می خورد.
... [مشاهده متن کامل]
این کشورها برای اولین بار در ژوئن ۱۹۹۲ در کنفرانس اوج زمین به عنوان گروه مشخصی از کشورهای در حال توسعه به رسمیت شناخته شدند. برنامه اقدام باربادوس در سال ۱۹۹۴ برای کمک به این کشورها در مسائل توسعه پایدار ایجاد شد. دفتر نماینده عالی سازمان ملل متحد برای کشورهای توسعه نیافته، کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی و کشورهای جزیره ای کوچک در حال توسعه نماینده این کشورهاست.
در حال حاضر ۵۷ کشور جزیره ای کوچک در حال توسعه در سه ناحیه جغرافیایی کارائیب، اقیانوس آرام و همینظور اقیانوس هند، آفریقا، مدیترانه و دریای جنوبی چین هستند و هر یک از این مناطق نیز دارای یک نهاد همکاری منطقه ای به نام های جامعه و بازار مشترک کارائیب، انجمن جزایر اقیانوس آرام و کمیسیون اقیانوس هند هستند که کشورهای مربوطه، عضو یا عضو ناظر آن ها می باشند. به علاوه، بیشتر این کشورها عضو اتحادیه کشورهای جزیره ای کوچک هستند که عملکردهایی مانند لابی گری و مذاکره را برای این اعضا در سیستم سازمان ملل انجام می دهد.
... [مشاهده متن کامل]
این کشورها برای اولین بار در ژوئن ۱۹۹۲ در کنفرانس اوج زمین به عنوان گروه مشخصی از کشورهای در حال توسعه به رسمیت شناخته شدند. برنامه اقدام باربادوس در سال ۱۹۹۴ برای کمک به این کشورها در مسائل توسعه پایدار ایجاد شد. دفتر نماینده عالی سازمان ملل متحد برای کشورهای توسعه نیافته، کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی و کشورهای جزیره ای کوچک در حال توسعه نماینده این کشورهاست.
در حال حاضر ۵۷ کشور جزیره ای کوچک در حال توسعه در سه ناحیه جغرافیایی کارائیب، اقیانوس آرام و همینظور اقیانوس هند، آفریقا، مدیترانه و دریای جنوبی چین هستند و هر یک از این مناطق نیز دارای یک نهاد همکاری منطقه ای به نام های جامعه و بازار مشترک کارائیب، انجمن جزایر اقیانوس آرام و کمیسیون اقیانوس هند هستند که کشورهای مربوطه، عضو یا عضو ناظر آن ها می باشند. به علاوه، بیشتر این کشورها عضو اتحادیه کشورهای جزیره ای کوچک هستند که عملکردهایی مانند لابی گری و مذاکره را برای این اعضا در سیستم سازمان ملل انجام می دهد.
