کشور مجمع الجزایری

به هر دولت یا کشور به رسمیت شناخته شده از سوی جامعه بین المللی که شامل تعدادی جزیره تشکیل دهنده مجمع الجزایر می شود کشور مجمع الجزایری می گویند. این اصطلاح توسط کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها به منظور تعریف مرز مجاز برای ادعای مالکیت تعریف شده است.
در کنفرانس های مختلف سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها[ ۱] ، فیجی، اندونزی، پاپوآ گینه نو، باهاما و فیلیپین پنج کشور مستقل هستند که استقلال آن ها توسط کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها در مونتگوبی جامائیکا در ۱۰ دسامبر ۱۹۸۲ تأیید شده و به عنوان کشورهای مجمع الجزایری شناخته می شوند. [ ۲]
کشورهای مجمع الجزایری، کشورهایی هستند که در آن گروهی از جزایر به همراه محدوده آب های داخلی خود یک دولت واحد را تشکیل می دهند. بر اساس این مفهوم ( "دکترین مجمع الجزایری" ) ، مجمع الجزایر بدون توجه به وسعت و ابعاد جزایر تشکیل دهنده آن به عنوان یک دولت واحد در نظر گرفته می شوند و بخشی از آب های داخلی آن کشور را تشکیل داده و مورد مالکیت انحصاری آن کشور هستند.
تصویب سازمان ملل متحد برای پنج کشور مستقل به عنوان کشورهای مجمع الجزایری با توجه به توافقات موجود با کشورهای دیگر منطقه صورت گرفت[ ۳] تا حقوق ماهیگیری سنتی و دیگر فعالیت های مشروع کشورهای همسایه مجاور آن ها در آب های مجمع الجزایری به رسمیت شناخته شوند. شرایط و ضوابط برای عملی کردن چنین حقوق و فعالیت هایی از جمله ماهیت این فعالیت ها، میزان و مناطق اعمال این حقوق، باید بر اساس درخواست هر یک از کشورهای مربوطه، توسط توافقنامه های دو جانبه بین آن ها تنظیم شود. این حقوق قابل انتقال یا اشتراک با کشورهای ثالث یا اتباع خود توافق کنندگان نیستند. [ ۴]