کشفتن

لغت نامه دهخدا

کشفتن. [ ک َ ش َ ت َ / ک ُ ش ُ ت َ ] ( مص ) گشودن. شکافتن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ).
- برکشفتن ؛ گشودن. ( از ناظم الاطباء ). برداشتن :
دل برگرفته ام ز بد و نیک روزگار
تا پرده های راز فلک برکشفته ام.
کمال الدین اسماعیل ( از جهانگیری ).
|| پراکنده شدن. پریشان شدن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) ( از برهان ) :
دولت آنها فرتوت شد و کار کشفت
هرکه فرتوت شود هرگز برنا نشود.
منوچهری.
کشفتند بزم می رودو باد
پراکنده شد انجمن مست و شاد.
اسدی.
|| پژمرده شدن. پژمرده گشتن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) ( از برهان قاطع ) :
شکفته بدم چون به نیسان درخت
کشفته شدم چون به آبان گیاه.
عبدالواسع جبلی ( از جهانگیری ).
|| نابود و معدوم شدن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( ناظم الاطباء ) ( برهان ).
- برکشفتن یا بکشفتن ؛ نابود کردن :
سخنهائی چنان دلگیرگفتی
که خانه صابری را برکشفتی.
( ویس و رامین ).
بکشفت سپهر باز بنیادم
بشکست زمانه باز پیمانم.
مسعودسعد.
چو زر به سایل بخشی بدست خویش مده
که از نهیب تو گردد بر او کشفته نگار.
حکیم سوزنی.

فرهنگ معین

(کُ شُ یا کَ شَ تَ ) (مص م . ) ۱ - گشودن ، شکافتن . ۲ - پژمرده کردن .

فرهنگ عمید

۱. شکافتن.
۲. گشودن.
۳. پراکنده ساختن.
۴. پژمرده کردن.

پیشنهاد کاربران

بپرس