کشف

[ویکی الکتاب] معنی کَشَفَ: برطرف کرد - کنار زد
معنی کَشْفَ: برطرف کردن - کنار زدن
معنی بَلَاءٌ: آزمایش و امتحان - شناسایی و کشف نهانیها
معنی تَبْلُواْ: مبتلا می شود-مورد امتحان قرار می گیرد (از کلمه بلاء به معنای آزمایش و نیز شناسایی و کشف نهانیها است)
معنی تُبْلَوُنَّ: حتماً آزمایش می شوید (از کلمه بلاء به معنای آزمایش و نیز شناسایی و کشف نهانیها است)
معنی تُبْلَی: فاش می شود -آشکار می گردد (از کلمه بلاء به معنای آزمایش و نیز شناسایی و کشف نهانیها است)
معنی یُبْلِیَ: تا بیازماید (از کلمه بلاء به معنای آزمایش و نیز شناسایی و کشف نهانیها است)
معنی حُکْمَ: حُکم -فرمان محکم ونافذ واستوار- بریدن نزاع به وسیله قضا -علم به معارف حقه الهیه و کشف حقایقی که در پرده غیب است ، و از نظر عادی پنهان است میباشد (درعباراتی نظیر "وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ ءَاتَیْنَاهُ حُکْماً وَعِلْماً "و"ءَاتَیْنَاهُ ﭐلْحُکْمَ صَبِی...
معنی یُکْشَفُ عَن سَاقٍ: شدت وسختی به نهایت میرسد (تعبیر کشف از ساق مثلی است برای افاده نهایت درجه شدت ، چون وقتی انسان به سختی دچار زلزله یا سیل یا گرفتاری دیگر میشود ، دامن لباسش را بالا کشیده کمر را میبندد ، تا بهتر و سریعتر به تلاش بپردازد ، و وسیله فرار از گرفتاری را فر...
معنی تَغَابُنِ: پشیمانی و احساس خسارت (از معامله)(اصل آن ازغبن به معنای این است که وقتی با کسی معامله میکنی از راهی که او متوجه نشود کلاه سر او بگذاری ، اگر میخری پول کمتری بدهی ، و اگر میفروشی پول بیشتری بگیری ومنظور از یوم التغابن که در قرآن آمده روز قیامت است ...
تکرار در قرآن: ۲۰(بار)
اظهار وازله «کَشَفَ الشَّیْ‏ءَ کَشْفاً: اَظْهَرَهُ - کَشَفَ اللهُ غَمَّهُ: اَزالَهُ» و اگر گویند «کَشَفْتُ الثَّوْبَ عَنِ الْوَجْهِ» معنایش آن است که لباس را از چهره برداشتم. . سپس چون گرفتاری را از شما برداشت گروهی از شما به پروردگارشان مشرک می‏شوند. . چون آن کاخ را دید گمان کرد آب وسیعی است هر دو ساق خود را عریان کرد و لباس از ساقهایش بالا زد. . یا کیست آنکه مضطر را جواب می‏دهد و ناگوار را از بین می‏برد. * . «آزِقَة» به معنی نزدیک شونده از اسماء قیامت است . مراد از کشف چنانکه المیزان گفته از بین بردن شدائد قیامت است و کاشفة صفت نفس است یعنی: قیامت نزدیک شد و هیچ شخصی جز خدا قدرت ندارد شدائد آن را از بین ببرد. * . کشف ساق عبارت است از اشتداد امر. طبرسی نقل کرده: شخص چون در کار بزرگی واقع شود احتیاج به تلاش پیدا می‏کند و لباس را از ساق بالا می‏زند پس کشف ساق استعاره است از شدت. در کشاف گفته: آن به معنی یوم یشتّد الامر است و گرنه آن‏روز نه ساق هست و نه کشف چنانکه به شخص بی دست بخیل گویی: دستش بسته است، حال آن که نه دستی هست و نه زنجیری آن فقط مثلی است برای بخیل یعنی روزی کار به شدت و سختی می‏رسد و کفار به سجود خوانده می‏شوند ولی نمی‏توانند. درکتب اهل سنت از جمله تفسیر ابن کثیر و غیره نقل شده: ابو سعید خدری گوید: از رسول خدا «صلی الله علیه ‏وآله» شنیدم فرمود: خداوند ساق پای خویش را روز قیامت آشکار می‏کند هر که در دنیا سجده کرده به سجده می‏افتد و آنانکه با ریا سجده کرده‏اند می‏خواهند سجده کنند پشتشان مانند تخته می‏شود و نتوانند، آنگاه ابن کثیر گویداین حدیث در صحیح بخاری و مسلم و غیره نقل شده است. نگارنده گوید: معاذالله از این احادیث زمخشری آن را به ابن مسعود نسبت داده و آن را رد وقائل آن را تقبیح می‏کند. در المیزان سه حدیث در این باره از درالمنثور نقل کرده و گوید هر سه مبنی بر تشبیه‏اند که مخالف عقل و نص قرآن است باید مطرح کرد یا تأویل نمود.

کشف (مشهد). کشف روستایی در دهستان طوس بخش مرکزی شهرستان مشهد استان خراسان رضوی ایران در انتهای خیابان توس ۳۳ است.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این روستا ۱۱٬۴۵۹ نفر ( ۳٬۳۳۰خانوار ) بوده است. [ ۱]

کَشف (عرفان)
(یا: مکاشفه؛ به معنی آشکارکردن) در عرفان نظری، آن را آشکارشدن مخفیّات بر سالک دانسته اند. این مخفیّات گاه از نوع حقایق علمی است، و گاه از نوع انوار جزئی، که از آنچه در زمان گذشته واقع شده، یا در آینده واقع می شود خبر می دهد. به اعتقاد خود عارفان، تمامی مکاشفه ها، کشف مقیّد است که در آن، عناصرِ خارجیِ پیرامونِ وجود عارف و شرایط فکری و فرهنگی که عارف در آن قرار دارد، بر چگونگی کشف تأثیر می گذارد. شماری از مکاشفاتِ کسانی، همچون ابن عربی دربارۀ نظائر خلفا، در همین راستا توجیه می شود. اینان، کشف مطلق را، تنها مخصوص به وجودِ پیامبر اکرم (ص) و کاملین از اولیای محمّدی، علیهم السلام، می دانند. از این رو، هیچ عارفی، جز ابن عربی و قونوی در یک مورد، مدّعی چنین کشفی نشده است. در برترین مرحلۀ مکاشفه نیز اختلاف است، چه درحالی که شماری از اینان، قرآن کریم را حاصلِ کشفِ صحیفۀ علم وجوبی بر پیامبر اکرم (ص) می دانند و آن را کمال مکاشفات می شمارند، گروهی دیگر اِشراف بر ضمایر را، که به چنین مُکاشِفی، المُشرِف عَلَی الضمایر می گویند، برترینِ این مراتب دانسته اند. برای بعضی از عرفا و صوفیان، چنین کشفی گزارش شده است.