کشتی با چوخه یکی از ورزش های محلی ایران است. کشتی با چوخه که در میان اهالی خراسان رواج دارد، از تاریخچهٔ کهنی برخوردار است و این ورزش بومی در بسیاری از مراسم محلی به خصوص جشن عروسی نیز رایج بوده است. مردم کرد خراسان از قدیم برای این کشتی اهمیت خاصی قائل بودند و در پرورش پهلوانان این رشته می کوشیدند. این کشتی به طور سنتی در مراسم عروسی و نوروز در روستاها برگزار می شد. بعدها توسعه و رواج پیدا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
واژهٔ چوخه در اصل واژه ای کردی است و نوعی جامه دوخته شده از پارچه ای محکم، که کرد های کرمانج خراسان برتن میکردند. این ورزش از دیرباز در بین مردم کرد شمال خراسان مرسوم بوده به همین دلیل به کشتی کردی یا ( کشتی با چوخه ) معروف گشته است.
کشتی با چوخهٔ خراسان به غیر از خراسان و با عناوین «کوراش»، «گولش»، «آلیش» در ازبکستان، قزاقستان، تاتارستان و … رواج دارد و پس از استقلال ازبکستان و با تلاش های این کشور، مسابقات کشتی با چوخه بین المللی شد و هر ساله تیمی از چوخه کاران خراسان شمالی و خراسان رضوی در مسابقات بین المللی کشتی با چوخه، به نمایندگی از ایران در این رقابت ها شرکت می کنند.
مسابقهٔ کشتی با چوخه در اصل رقابتی بدون مدت زمانی مشخص بوده است و وقتی فردی در آن پیروز میدان اعلام می شده که بتواند ۳ بار تخت پشت یا شانه های حریفش را به زمین برساند. اما مسابقه های امروزین این رشته در وقت ۱۰ دقیقه ای برگزار می شود که اگر در پایان پیروزی نداشته باشد، سرنوشت برنده به وقت اضافی ۵ دقیقه ای موکول خواهد شد. ضمن این که اجرای فن در خاک و گرفتن زیر زانوی حریف خطا محسوب می شود و کُشتی گیران در ۴ یا ۵ وزن دسته بندی می شوند. چوخه کاران در چهار وزن ۷۰، ۸۰، ۹۰ و بالای ۹۵ کیلوگرم به مصاف یکدیگر می روند. گاه در اوزان ۶۵، ۷۵، ۸۵ و ۸۵+ کیلوگرم نیز رقابت میان شرکت کنندگان برگزار می شود. کشتی گیران آستین ها را تا آرنج بالا می زنند، کمربندی پارچه ای به میان می بندند و دامن های چوخه را برای آن که مانع فعالیت دست و پا نشود برمی گردانند و زیر کمربند محکم می کنند؛ شلوار را نیز تا زانو بالا می زنند و با پاهای برهنه زیر نظر داوران کشتی می گیرند. در کشتی با چوخه کسی پیروز است که پشت حریف را به خاک برساند. در این مراسم ساز و دهل نیز می نوازند و تماشاگران کشتی گیران را تشویق می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
واژهٔ چوخه در اصل واژه ای کردی است و نوعی جامه دوخته شده از پارچه ای محکم، که کرد های کرمانج خراسان برتن میکردند. این ورزش از دیرباز در بین مردم کرد شمال خراسان مرسوم بوده به همین دلیل به کشتی کردی یا ( کشتی با چوخه ) معروف گشته است.
کشتی با چوخهٔ خراسان به غیر از خراسان و با عناوین «کوراش»، «گولش»، «آلیش» در ازبکستان، قزاقستان، تاتارستان و … رواج دارد و پس از استقلال ازبکستان و با تلاش های این کشور، مسابقات کشتی با چوخه بین المللی شد و هر ساله تیمی از چوخه کاران خراسان شمالی و خراسان رضوی در مسابقات بین المللی کشتی با چوخه، به نمایندگی از ایران در این رقابت ها شرکت می کنند.
مسابقهٔ کشتی با چوخه در اصل رقابتی بدون مدت زمانی مشخص بوده است و وقتی فردی در آن پیروز میدان اعلام می شده که بتواند ۳ بار تخت پشت یا شانه های حریفش را به زمین برساند. اما مسابقه های امروزین این رشته در وقت ۱۰ دقیقه ای برگزار می شود که اگر در پایان پیروزی نداشته باشد، سرنوشت برنده به وقت اضافی ۵ دقیقه ای موکول خواهد شد. ضمن این که اجرای فن در خاک و گرفتن زیر زانوی حریف خطا محسوب می شود و کُشتی گیران در ۴ یا ۵ وزن دسته بندی می شوند. چوخه کاران در چهار وزن ۷۰، ۸۰، ۹۰ و بالای ۹۵ کیلوگرم به مصاف یکدیگر می روند. گاه در اوزان ۶۵، ۷۵، ۸۵ و ۸۵+ کیلوگرم نیز رقابت میان شرکت کنندگان برگزار می شود. کشتی گیران آستین ها را تا آرنج بالا می زنند، کمربندی پارچه ای به میان می بندند و دامن های چوخه را برای آن که مانع فعالیت دست و پا نشود برمی گردانند و زیر کمربند محکم می کنند؛ شلوار را نیز تا زانو بالا می زنند و با پاهای برهنه زیر نظر داوران کشتی می گیرند. در کشتی با چوخه کسی پیروز است که پشت حریف را به خاک برساند. در این مراسم ساز و دهل نیز می نوازند و تماشاگران کشتی گیران را تشویق می کنند.
