کشتار پوناری ( به لهستانی: zbrodnia w Ponarach ) به کشتار جمعی تا ۱۰۰٬۰۰۰ تن، عمدتاً یهودیان، لهستانی ها و روس ها توسط اس دی و اس اس آلمان و همدستان لیتوانیایی آنها، همچون جوخه های مرگ یپاتینگاسیس بوریس، گفته می شود که در جریان جنگ جهانی دوم و هولوکاست در رایخس کومیساریات اوستلاند رخ داد.
... [مشاهده متن کامل]
این کشتارها میان ژوئیه ۱۹۴۱ و اوت ۱۹۴۴ در نزدیکی ایستگاه راه آهن پوناری، در حومه امروزین ویلنیوس، لیتوانی رخ دادند. حدود ۷۰٬۰۰۰ یهودی، به همراه ۲۰٬۰۰۰ لهستانی، و ۸٬۰۰۰ اسیر روسی در پوناری کشته شدند؛ اکثر این یهودیان از ساکنان نزدیکی ویلنا ( ویلنیوس ) یا گتوی تازه تأسیس شده آن بودند.
لیتوانی در جنگ جهانی دوم به یکی از نخستین مکان های خارج از لهستان اشغالی تبدیل شد که نازی ها به عنوان بخشی از راه حل نهایی در آن یهودیان را به شکل گسترده به قتل می رساندند. بنا بر اسنایدر، از ۷۰٬۰۰۰ یهودی ساکن ویلنا، تنها ۷٬۰۰۰ تن ( ۱۰ درصد ) از جنگ جان سالم به در بردند. بر پایه تخمین سدلیس اما، تعداد ساکنان یهودی شهر در ژوئن ۱۹۴۱ برابر با ۸۰٬۰۰۰ تن بود که نیمی از جمعیت شهر را تشکیل می دادند. بر پایه دانشنامه هولوکاست و دیگران، بیش از دو سوم آن ها، یا کمینه ۵۰٬۰۰۰ یهودی، پیش از پایان سال ۱۹۴۱ کشته شده بودند.
به دنبال سرکشی ژلیگوفسکی و ایجاد جمهوری موقت لیتوانیای مرکزی، مطابق با موافقت نامه های بین المللی که در سال ۱۹۲۳ توسط جامعه ملل به تصویب رسیده بودند، شهر پوناری بخشی از استان ویلنو ( منطقه کرسی ) در جمهوری دوم لهستان شد. زبان های غالب در این منطقه لهستانی و ییدیش بودند. پس از تهاجم نازی ها و شوروی به لهستان در سپتامبر ۱۹۳۹، منطقه به خاک شوروی ضمیمه شد و پس از حدود یک ماه، در ۱۰ اکتبر، طبق قرارداد همیاری متقابل شوروی و لیتوانی به لیتوانی منتقل شد.
به دنبال انضمام لیتوانی و کشورهای بالتیک به شوروی در ژوئن ۱۹۴۰، ساخت یک مرکز ذخیره سازی نفت در نزدیکی پوناری همزمان با فرودگاهی هوایی نظامی توسط شوروی آغاز شد. آن پروژه هرگز به اتمام نرسید و در ژوئن ۱۹۴۱ منطقه در جریان عملیات بارباروسا توسط ورماخت تصرف شد. جوخه های کشتار نازی تصمیم گرفتند از شش گودال بزرگ حفاری شده در مخازن ذخیره نفت برای آدم ربایی، کشتار و پنهان کردن اجساد قربانیان محلی استفاده کنند.
... [مشاهده متن کامل]
این کشتارها میان ژوئیه ۱۹۴۱ و اوت ۱۹۴۴ در نزدیکی ایستگاه راه آهن پوناری، در حومه امروزین ویلنیوس، لیتوانی رخ دادند. حدود ۷۰٬۰۰۰ یهودی، به همراه ۲۰٬۰۰۰ لهستانی، و ۸٬۰۰۰ اسیر روسی در پوناری کشته شدند؛ اکثر این یهودیان از ساکنان نزدیکی ویلنا ( ویلنیوس ) یا گتوی تازه تأسیس شده آن بودند.
لیتوانی در جنگ جهانی دوم به یکی از نخستین مکان های خارج از لهستان اشغالی تبدیل شد که نازی ها به عنوان بخشی از راه حل نهایی در آن یهودیان را به شکل گسترده به قتل می رساندند. بنا بر اسنایدر، از ۷۰٬۰۰۰ یهودی ساکن ویلنا، تنها ۷٬۰۰۰ تن ( ۱۰ درصد ) از جنگ جان سالم به در بردند. بر پایه تخمین سدلیس اما، تعداد ساکنان یهودی شهر در ژوئن ۱۹۴۱ برابر با ۸۰٬۰۰۰ تن بود که نیمی از جمعیت شهر را تشکیل می دادند. بر پایه دانشنامه هولوکاست و دیگران، بیش از دو سوم آن ها، یا کمینه ۵۰٬۰۰۰ یهودی، پیش از پایان سال ۱۹۴۱ کشته شده بودند.
به دنبال سرکشی ژلیگوفسکی و ایجاد جمهوری موقت لیتوانیای مرکزی، مطابق با موافقت نامه های بین المللی که در سال ۱۹۲۳ توسط جامعه ملل به تصویب رسیده بودند، شهر پوناری بخشی از استان ویلنو ( منطقه کرسی ) در جمهوری دوم لهستان شد. زبان های غالب در این منطقه لهستانی و ییدیش بودند. پس از تهاجم نازی ها و شوروی به لهستان در سپتامبر ۱۹۳۹، منطقه به خاک شوروی ضمیمه شد و پس از حدود یک ماه، در ۱۰ اکتبر، طبق قرارداد همیاری متقابل شوروی و لیتوانی به لیتوانی منتقل شد.
به دنبال انضمام لیتوانی و کشورهای بالتیک به شوروی در ژوئن ۱۹۴۰، ساخت یک مرکز ذخیره سازی نفت در نزدیکی پوناری همزمان با فرودگاهی هوایی نظامی توسط شوروی آغاز شد. آن پروژه هرگز به اتمام نرسید و در ژوئن ۱۹۴۱ منطقه در جریان عملیات بارباروسا توسط ورماخت تصرف شد. جوخه های کشتار نازی تصمیم گرفتند از شش گودال بزرگ حفاری شده در مخازن ذخیره نفت برای آدم ربایی، کشتار و پنهان کردن اجساد قربانیان محلی استفاده کنند.
