کشتار صبرا و شَتیلا به مجموعه رویدادهایی گفته می شود که از ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ و در درازای جنگ داخلی لبنان، در «اردوگاه پناهندگان فلسطینی» در لبنان به وقوع پیوست و در آن نیروهای لبنانی، از میلیشیاهای اصلی مسیحی در لبنان تحت رهبری سیاستمداری به نام «ایلی حبیقه»، برای انتقام گیری از فلسطینیان به خاطر ترور بشیر جمیل، رئیس جمهور لبنان و رهبر حزب فالانژ ( معروف به کتائب ) ، به دو اردوگاه صبرا و شتیلا در بیروت غربی وارد شدند و بین ۷۰۰ تا ۳٬۵۰۰ نفر که بیشترشان از فلسطینیان و شیعیان لبنان بودند را به قتل رساندند.
... [مشاهده متن کامل]
از حدود ساعت ۶ بعدازظهر ۱۶ سپتامبر تا ۸ صبح ۱۸ سپتامبر، نیروهای لبنانی در حالی که نیروهای دفاعی اسرائیل اردوگاه فلسطینیان را محاصره کرده بود مشغول کشتار بودند. نیروهای دفاعی اسرائیل به عنوان بخشی از پیشروی اسرائیلی ها به سوی غرب بیروت به این میلیشیا دستور داده بود جنگندگان سازمان آزادی بخش فلسطین ( ساف ) را از صبرا و شتیلا پاکسازی کند. در حالی که کشتار در حال وقوع بود، نیروهای دفاعی اسرائیل گزارش هایی از جنایاتی که داشت انجام می شد دریافت کردند ولی عملی برای متوقف ساختن آن انجام ندادند.
در فوریه ۱۹۸۳، حکومت اسرائیل کمیته کاهان را برای تحقیق دربارهٔ علت و شرایط کشتار صبرا و شتیلا تشکیل داد، و دریافت که کارکنان نظامی اسرائیلی با وجود اطلاع از اعمال میلیشیا در برداشتن گام های جدی برای متوقف ساختن کشتارها ناکام بوده اند. این کمیسیون اسرائیلی به این نتیجه رسید که نیروهای دفاعی اسرائیل به طور غیرمستقیم مسئول این وقایع است، و آریل شارون وزیر وقت دفاع را مجبور کرد بابت «بی توجهی به خطر خون ریزی و انتقام» در جریان کشتار استعفا بدهد.
در ۶ ژوئن ۱۹۸۲ اسرائیل آتش بس یک ساله جنگ داخلی لبنان را شکست و حمله ای در خاک لبنان صورت داد. هدف اسرائیل از این حمله بیرون، راندن نیروهای سازمان آزادی بخش فلسطین از خاک لبنان و تشویق لبنان به انتصاب دولتی بود که با اسرائیل رابطهٔ دوستانه داشته باشد. این حمله به شکست نیروهای فلسطینی و سوری منجر شد. باقی ماندهٔ نیروهای فلسطینی در غرب بیروت مستقر شدند. پس از محاصرهٔ طولانی و بمباران در ماه های ژوئیه و اوت، ۱۱٬۰۰۰ رزمندهٔ فلسطینی اجازه یافتند بیروت را به سمت مقصدهای مختلف ترک کنند. تضمین های بین المللی برای حفظ امنیت این رزمندگان و وابستگانشان داده شد؛ اما علی رغم این تضمین ها، ارتش اسرائیل که غرب بیروت را اشغال کرده بود به فالانژیست ها اجازه داد وارد اردوگاه های صبرا و شتیلا شوند. حزب فالانژ لبنان از حزب های دست راستی لبنان است که متحد اسرائیل به حساب می آمد. رهبر این حزب، بشیر جمیل، کوچک ترین پسر «پیر جمیل» بود که در دههٔ ۷۰ میلادی، با از میدان به در کردن گروه های شبه نظامی مسیحی رقیب، نیروهای نظامی مارونی را متحد و جایگاه خود را به عنوان رهبری مقتدر و بی رحم تثبیت کرده بود. در سال ۱۹۸۰ او رسماً رهبری حزب را برعهده گرفت. در اوت ۱۹۸۲، علی رغم مخالفت مسلمانان لبنان که از او به خاطر خشونت های فرقهای دل خوشی نداشتند، پارلمان لبنان او را به عنوان رئیس جمهور انتخاب کرد. در ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۲، ده روز پیش از آن که ریاست جمهوری بشیر رسماً آغاز شود او در یک بمب گذاری کشته شد. دو روز بعد، شبه نظامیان مسیحی به رهبری ایلی حبیقه از سوی ارتش اسرائیل اجازه یافتند به اردوگاه های پناهندگان «صبرا و شتیلا» وارد شوند.
... [مشاهده متن کامل]
از حدود ساعت ۶ بعدازظهر ۱۶ سپتامبر تا ۸ صبح ۱۸ سپتامبر، نیروهای لبنانی در حالی که نیروهای دفاعی اسرائیل اردوگاه فلسطینیان را محاصره کرده بود مشغول کشتار بودند. نیروهای دفاعی اسرائیل به عنوان بخشی از پیشروی اسرائیلی ها به سوی غرب بیروت به این میلیشیا دستور داده بود جنگندگان سازمان آزادی بخش فلسطین ( ساف ) را از صبرا و شتیلا پاکسازی کند. در حالی که کشتار در حال وقوع بود، نیروهای دفاعی اسرائیل گزارش هایی از جنایاتی که داشت انجام می شد دریافت کردند ولی عملی برای متوقف ساختن آن انجام ندادند.
در فوریه ۱۹۸۳، حکومت اسرائیل کمیته کاهان را برای تحقیق دربارهٔ علت و شرایط کشتار صبرا و شتیلا تشکیل داد، و دریافت که کارکنان نظامی اسرائیلی با وجود اطلاع از اعمال میلیشیا در برداشتن گام های جدی برای متوقف ساختن کشتارها ناکام بوده اند. این کمیسیون اسرائیلی به این نتیجه رسید که نیروهای دفاعی اسرائیل به طور غیرمستقیم مسئول این وقایع است، و آریل شارون وزیر وقت دفاع را مجبور کرد بابت «بی توجهی به خطر خون ریزی و انتقام» در جریان کشتار استعفا بدهد.
در ۶ ژوئن ۱۹۸۲ اسرائیل آتش بس یک ساله جنگ داخلی لبنان را شکست و حمله ای در خاک لبنان صورت داد. هدف اسرائیل از این حمله بیرون، راندن نیروهای سازمان آزادی بخش فلسطین از خاک لبنان و تشویق لبنان به انتصاب دولتی بود که با اسرائیل رابطهٔ دوستانه داشته باشد. این حمله به شکست نیروهای فلسطینی و سوری منجر شد. باقی ماندهٔ نیروهای فلسطینی در غرب بیروت مستقر شدند. پس از محاصرهٔ طولانی و بمباران در ماه های ژوئیه و اوت، ۱۱٬۰۰۰ رزمندهٔ فلسطینی اجازه یافتند بیروت را به سمت مقصدهای مختلف ترک کنند. تضمین های بین المللی برای حفظ امنیت این رزمندگان و وابستگانشان داده شد؛ اما علی رغم این تضمین ها، ارتش اسرائیل که غرب بیروت را اشغال کرده بود به فالانژیست ها اجازه داد وارد اردوگاه های صبرا و شتیلا شوند. حزب فالانژ لبنان از حزب های دست راستی لبنان است که متحد اسرائیل به حساب می آمد. رهبر این حزب، بشیر جمیل، کوچک ترین پسر «پیر جمیل» بود که در دههٔ ۷۰ میلادی، با از میدان به در کردن گروه های شبه نظامی مسیحی رقیب، نیروهای نظامی مارونی را متحد و جایگاه خود را به عنوان رهبری مقتدر و بی رحم تثبیت کرده بود. در سال ۱۹۸۰ او رسماً رهبری حزب را برعهده گرفت. در اوت ۱۹۸۲، علی رغم مخالفت مسلمانان لبنان که از او به خاطر خشونت های فرقهای دل خوشی نداشتند، پارلمان لبنان او را به عنوان رئیس جمهور انتخاب کرد. در ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۲، ده روز پیش از آن که ریاست جمهوری بشیر رسماً آغاز شود او در یک بمب گذاری کشته شد. دو روز بعد، شبه نظامیان مسیحی به رهبری ایلی حبیقه از سوی ارتش اسرائیل اجازه یافتند به اردوگاه های پناهندگان «صبرا و شتیلا» وارد شوند.
