کشتار سومقاییت فاجعه ای بود که توسط شورشیان آذربایجانی بر ضد ارمنی های جمهوری آذربایجان ساکن شهر ساحلی سومقاییت در خلال فوریهٔ ۱۹۸۸ میلادی به وقوع پیوست. بر طبق آمارها بیش از ۵۳ نفر ارمنی در این حوادث کشته شدند، برخی نیز تعداد کشته ها را ده ها و حتی صدها نفر عنوان می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
این حادثه در روز ۲۷ فوریهٔ ۱۹۸۸ میلادی ( زمانی که هنوز هیچ درگیری نظامی در منطقهٔ قره باغ آغاز نشده بود ) آغاز شد. گروه های عناصر افراطی جمهوری آذربایجان ( در برابر بی تفاوتی نیروهای انتظامی آن جمهوری ) آغاز به قتل عام ارمنیان شهر سومقاییت در نزدیکی باکو نمودند.
در روز ۲۸ فوریهٔ ۱۹۸۸ گروهی از نیروهای انتظامی شوروی وارد شهر سومقاییت شدند تا به این جنایات افراطی های آذربایجانی پایان دهند اما با مقاومت آشوبگران، موفق به این امر نشدند. در نهایت دولت مرکزی شوروی ناگزیر به ارسال نیروهای نظامی بیشتر و اعلام حالت حکومت نظامی برای خاتمه دادن به این قتل عام شد. ( امری که در تاریخ شوروی کم سابقه بود ) تاکنون پارلمان اروپا در سال ۱۹۸۸ میلادی، مجلس سنای آمریکا در سال ۱۹۸۹ و مجلس آرژانتین قطعنامه هایی در محکومیت قتل عام ارمنی ها توسط پان ترکیست های جمهوری آذربایجان در شهر سومقاییت به تصویب رسانده اند.
عاملی که ممکن است باعث مشتعل شدن آتش خشونت شده باشد؛ در ۲۷ فوریه «الکساندر کاتوسف» معاون دادستان کل اتحاد شوروی با اعلام کشته شدن دو آذربایجانی به نام های «بختیار قلی اف» و «علی حاجی اف»، در آغدام بهانهٔ لازم را فراهم آورد؛ ولی یکی از جوانان توسط یک افسر پلیس آذربایجان کشته شده بود ولی کاتوسف اشاره ای به آن نکرد. رادیو باکو که معتقد بود با خبردادن به ارمنیان دربارهٔ خطرات ناشی از حرکات شان می تواند آن ها را آرام کند، خبر کشته شدن دو جوان آذربایجانی را پخش کرد چون تصور می کرد که ارمنیان از اعمال شان پشیمان خواهند شد. «جهانگیر مسلم زاده» دبیر پیشین کمیتهٔ حزبی سومقاییت با جمعیت ناآرام صحبت کرد و گفت ارمنی ها می توانند شهر را آزادانه ترک کنند اما به گفتهٔ شاهدان، این امر باعث تحریک بیشتر آنان شد.
بختیار وهاب زاده شاعر مشهور آذربایجان، «حسینوف» مدیر انستیتوی آموزش سیاسی و «بایراموف» دبیر کمیتهٔ حزب شهر سومقاییت در تلاشی بی ثمر کوشیدند تا جلوی آن جمعیت ناآرام را بگیرند ولی این کار عملی نشد. اعمال خشونت بار علیه ارمنیان، دو شبانه روز با شدت تمام ادامه یافت تا اینکه بهانهٔ لازم برای مداخلهٔ نیروهای نظامی شوروی فراهم آمد.
... [مشاهده متن کامل]
این حادثه در روز ۲۷ فوریهٔ ۱۹۸۸ میلادی ( زمانی که هنوز هیچ درگیری نظامی در منطقهٔ قره باغ آغاز نشده بود ) آغاز شد. گروه های عناصر افراطی جمهوری آذربایجان ( در برابر بی تفاوتی نیروهای انتظامی آن جمهوری ) آغاز به قتل عام ارمنیان شهر سومقاییت در نزدیکی باکو نمودند.
در روز ۲۸ فوریهٔ ۱۹۸۸ گروهی از نیروهای انتظامی شوروی وارد شهر سومقاییت شدند تا به این جنایات افراطی های آذربایجانی پایان دهند اما با مقاومت آشوبگران، موفق به این امر نشدند. در نهایت دولت مرکزی شوروی ناگزیر به ارسال نیروهای نظامی بیشتر و اعلام حالت حکومت نظامی برای خاتمه دادن به این قتل عام شد. ( امری که در تاریخ شوروی کم سابقه بود ) تاکنون پارلمان اروپا در سال ۱۹۸۸ میلادی، مجلس سنای آمریکا در سال ۱۹۸۹ و مجلس آرژانتین قطعنامه هایی در محکومیت قتل عام ارمنی ها توسط پان ترکیست های جمهوری آذربایجان در شهر سومقاییت به تصویب رسانده اند.
عاملی که ممکن است باعث مشتعل شدن آتش خشونت شده باشد؛ در ۲۷ فوریه «الکساندر کاتوسف» معاون دادستان کل اتحاد شوروی با اعلام کشته شدن دو آذربایجانی به نام های «بختیار قلی اف» و «علی حاجی اف»، در آغدام بهانهٔ لازم را فراهم آورد؛ ولی یکی از جوانان توسط یک افسر پلیس آذربایجان کشته شده بود ولی کاتوسف اشاره ای به آن نکرد. رادیو باکو که معتقد بود با خبردادن به ارمنیان دربارهٔ خطرات ناشی از حرکات شان می تواند آن ها را آرام کند، خبر کشته شدن دو جوان آذربایجانی را پخش کرد چون تصور می کرد که ارمنیان از اعمال شان پشیمان خواهند شد. «جهانگیر مسلم زاده» دبیر پیشین کمیتهٔ حزبی سومقاییت با جمعیت ناآرام صحبت کرد و گفت ارمنی ها می توانند شهر را آزادانه ترک کنند اما به گفتهٔ شاهدان، این امر باعث تحریک بیشتر آنان شد.
بختیار وهاب زاده شاعر مشهور آذربایجان، «حسینوف» مدیر انستیتوی آموزش سیاسی و «بایراموف» دبیر کمیتهٔ حزب شهر سومقاییت در تلاشی بی ثمر کوشیدند تا جلوی آن جمعیت ناآرام را بگیرند ولی این کار عملی نشد. اعمال خشونت بار علیه ارمنیان، دو شبانه روز با شدت تمام ادامه یافت تا اینکه بهانهٔ لازم برای مداخلهٔ نیروهای نظامی شوروی فراهم آمد.
