کشتار دجیل

پس از این سوءقصد نافرجام، صدها مرد، زن و کودک بازداشت شدند و بیش از ۱۴۰ نفر از آن ها محکوم و اعدام شدند. از جمله ۴ نفر که به اشتباه، در جریان اعدام های دسته جمعی کشته شدند. صدها نفر دیگر به تبعید فرستاده شدند و خانه ها، مزارع و املاک آن ها ویران شد.
پس از دستگیری صدام و محاکمه او در طول جنگ عراق، صدام حسین در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۶ به جرم جنایت علیه بشریت در ارتباط با مشارکت در کشتار دجیل، به دار آویخته شد. چهار نفر دیگر، از جمله برادر ناتنی او نیز به جرم جنایت علیه بشریت محکوم و اعدام شدند.
شهر دجیل با اکثریت جمعیت شیعه، دژ محکم حزب الدعوه اسلامی، حزب اسلامگرای تحت حمایت ایران و از سازمان های درگیر در شورش علیه رژیم بعثی صدام حسین در عراق در طول جنگ ایران و عراق بود. حزب الدعوه در سال ۱۹۸۰ توسط رژیم عراق ممنوع شد و اعضای آن توسط شورای فرماندهی انقلاب عراق و به طور غیابی به اعدام محکوم شدند.
در ۸ ژوئیه ۱۹۸۲، صدام حسین از دجیل بازدید کرد تا در تجلیل از سربازان وظیفه محلی که در جنگ جاری علیه ایران خدمت کرده بودند، سخنرانی کند. صدام از چند خانه دیدن کرد و پس از پایان سخنرانی، خود را برای بازگشت به پایتخت، بغداد آماده کرد. در حالی که کاروان سواره او در جاده اصلی پیش می رفت، بیش از ۱۲ مرد مسلح، از پوشش باغ های خرما که در دو طرف جاده قرار داشت، برای آتش گشودن استفاده کردند و دو تن از محافظان او را پیش از فرار با پای پیاده کشتند. در درگیری چهار ساعتهٔ متعاقب آن، بیشتر مهاجمان، کشته و تعدادی نیز دستگیر شدند.
صدام حسین شخصاً با دو نفر از مهاجمان دستگیر شده مصاحبه کرد. او به نیروهای امنیتی و نظامی ویژهٔ خود دستور داد تا همگی اعضای مظنون حزب الدعوه اسلامی را که در دجیل زندگی می کردند، همراه با خانواده هایشان دستگیر کنند. او سپس دستور داد که باغ های دو طرف جاده بلد به دجیل را با خاک یکسان کنند تا از تکرار کمین جلوگیری شود. در ۱۴ اکتبر ۱۹۸۲، شورای فرماندهی انقلاب عراق دستور داد زمین های کشاورزی کنار جاده ای به وزارت کشاورزی واگذار شود و به مالکان زمین ها خسارت داده شود.