کشتار اضافه یا شکارکُشی در رفتارشناسی جانوران به معنی آن است که جانور شکارگر بیش از حد مورد نیاز خود شکار کرده و طعمه های اضافی را برای مصرف آینده پنهان کرده یا حتی آن ها را رها کند.
این رفتار در بسیاری از جانوران از جمله سمورها، گورکن ها، نهنگ های قاتل، گرگ ها، روباه ها، کایوت ها، پلنگ ها، شیرها، کفتارها، انواع خرس های سیاه و قهوه ای و قطبی، وشق ها، راکون ها، سگ ها، گربه ها، عروس های دریایی، کنه های شکارگر، هیره ها، سنجاقک ها، عنکبوت ها، و البته انسان ها دیده شده است.
در زمان کشتار اضافه جانور شکارچی فقط لذیذترین جانورها یا لذیذترین قسمت های بدن آن ها را می خورد. برای مثال خرس ها در هنگام کشتار اضافه ماهی آزاد فقط ماهی های غیرتخم گذار را می خورند چراکه گوشت آن ها کیفیت بالاتری دارد یا بخش های پرانرژی تر بدن ماهی ها مثل مغز و تخم ها را می خورند.
کشتار اضافه به کاهش ذخیره غذایی جانور شکارچی منجر شده و در نتیجه امنیت غذایی وی را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین به اتلاف انرژی جانور شکارچی و افزایش خط مجروح شدن در هنگام شکار می انجامد اما منافعی نیز برای جانوران شکارچی دارد که بقای این رفتار را توجیه می کند. از جمله اینکه جانور شکارچی غذای بیشتری را برای تغذیه فرزندان یا هم نوعان خود فراهم می آورد، تجربه شکار جانور را افزایش می دهد و فرصتی را برای جانور شکارچی ایجاد می کند که در آینده از لاشه طعمه های باقی مانده تغذیه کند.
برای مثال راسوها معمولاً در اواخر پاییز دست به کشتار اضافه وُل ها می زنند تا لاشه آن ها را برای روزهای سرد زمستان ذخیره کنند. در گرگ ها نیز این رفتار معمولاً در زمستان های بسیار پربرف دیده می شود؛ مثلاً در ۷ فوریه ۱۹۹۱ در پارک ملی دنالی مشاهده شد که شش گرگ حداقل ۱۷ کاریبو را شکار کرده و بسیاری از آن ها را دست نخورده رها کردند. اما در ۱۲ فوریه حدود ۳۰ تا ۹۵ درصد هر یک از لاشه ها خورده شده بود و در ۱۶ آوریل نیز مشاهده شد که مجدداً از این لاشه ها تغذیه شده است.
شکار اضافه اصولاً زمانی اتفاق می افتد که جانور شکارچی با تعداد زیادی طعمه گیر افتاده روبرو شود، اما در دشت های باز به ندرت دیده می شود چرا که در دشت های باز جانوران شکار فرصت فرار دارند و شکارچیان به سختی می توانند حتی یک شکار موفق داشته باشند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین رفتار در بسیاری از جانوران از جمله سمورها، گورکن ها، نهنگ های قاتل، گرگ ها، روباه ها، کایوت ها، پلنگ ها، شیرها، کفتارها، انواع خرس های سیاه و قهوه ای و قطبی، وشق ها، راکون ها، سگ ها، گربه ها، عروس های دریایی، کنه های شکارگر، هیره ها، سنجاقک ها، عنکبوت ها، و البته انسان ها دیده شده است.
در زمان کشتار اضافه جانور شکارچی فقط لذیذترین جانورها یا لذیذترین قسمت های بدن آن ها را می خورد. برای مثال خرس ها در هنگام کشتار اضافه ماهی آزاد فقط ماهی های غیرتخم گذار را می خورند چراکه گوشت آن ها کیفیت بالاتری دارد یا بخش های پرانرژی تر بدن ماهی ها مثل مغز و تخم ها را می خورند.
کشتار اضافه به کاهش ذخیره غذایی جانور شکارچی منجر شده و در نتیجه امنیت غذایی وی را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین به اتلاف انرژی جانور شکارچی و افزایش خط مجروح شدن در هنگام شکار می انجامد اما منافعی نیز برای جانوران شکارچی دارد که بقای این رفتار را توجیه می کند. از جمله اینکه جانور شکارچی غذای بیشتری را برای تغذیه فرزندان یا هم نوعان خود فراهم می آورد، تجربه شکار جانور را افزایش می دهد و فرصتی را برای جانور شکارچی ایجاد می کند که در آینده از لاشه طعمه های باقی مانده تغذیه کند.
برای مثال راسوها معمولاً در اواخر پاییز دست به کشتار اضافه وُل ها می زنند تا لاشه آن ها را برای روزهای سرد زمستان ذخیره کنند. در گرگ ها نیز این رفتار معمولاً در زمستان های بسیار پربرف دیده می شود؛ مثلاً در ۷ فوریه ۱۹۹۱ در پارک ملی دنالی مشاهده شد که شش گرگ حداقل ۱۷ کاریبو را شکار کرده و بسیاری از آن ها را دست نخورده رها کردند. اما در ۱۲ فوریه حدود ۳۰ تا ۹۵ درصد هر یک از لاشه ها خورده شده بود و در ۱۶ آوریل نیز مشاهده شد که مجدداً از این لاشه ها تغذیه شده است.
شکار اضافه اصولاً زمانی اتفاق می افتد که جانور شکارچی با تعداد زیادی طعمه گیر افتاده روبرو شود، اما در دشت های باز به ندرت دیده می شود چرا که در دشت های باز جانوران شکار فرصت فرار دارند و شکارچیان به سختی می توانند حتی یک شکار موفق داشته باشند. [ ۱]
wiki: کشتار اضافه