کشاورزی در ایران بخشی مهم و اقتصاد کشاورزی بخش چشمگیری از اقتصاد این کشور را می سازد. ایران از نخستین سرزمین هایی است که کشاورزی در آن پدیدار گردید. پرخی مهاجرت های باستانی به این کشور نیز، به دلیل یافتن زمین های بهتر برای کشاورزی بوده است. بر پایهٔ آمار رسمی در سال ۱۴۰۰، ۱۷٫۶ درصد از نیروی کار ایرانی در بخش کشاورزی مشغول هستند. بر همین پایه، سهم ارزش افزودهٔ بخش کشاورزی به قیمت ثابت در ایران، ۶ درصد است که شامل ۷۱٪ کشت و باغداری، ۲۴٪ دامداری، ۴٪ بخش آبزیان و ۱٪ جنگل داری می شود.
... [مشاهده متن کامل]
نزدیک به یک سوم زمین های ایران، قابلیت کشاورزی را دارند، اما به دلیل خاک نامرغوب و نامناسب بودن پخش آب در بیشتر نواحی، تنها در ۱۲٪ از سرزمین ایران کشاورزی انجام می شود. اما کمتر از یک سوم از زمین های کشاورزی آبیاری می شود و در دیگر موارد، دیم کاری می شود. دشت آبرفتی ( جلگه ) رودخانه سفیدرود در شمال و دشت مغان در شمال غرب و دشت ( جلگه ) رودهای کارون، دز و کرخه در خوزستان دارای گستره خاک حاصلخیزتری در برابر دیگر پهنه های کشاورزی در ایران به شمار می روند.
ایران از نخستین کشورهای جهان است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده است. در قرن اول پیش از میلاد ایرانی ها همه درختان میوه ای که در یونان کشت می شده ( به استثنای زیتون ) کشت می کرده اند. با هجوم اسکندر کشاورزی ایران رو به زوال گذاشت و بسیاری از مزارع از بین رفت و این وضع تا زمان به حکومت رسیدن اردشیر بابکان ادامه یافت. ساسانیان به بازسازی قنات ها و تشویق و گسترش کشاورزی، باغبانی و دامپروری پرداختند. پس از ساسانیان تا حمله مغول، کشاورزی ایران به تناوب دچار رکود گردید.
کشاورزی با سیستم های آبی ممتاز، پایهٔ اقتصاد شاهنشاهی ساسانی و سهم آن در اقتصاد ملی، بیش از بازرگانی بود.
در دوران رضاشاه، پا به پای پیشرفت های صنعتی، اجرای برنامه های گسترش بخش کشاورزی و دامداری ایران نیز صورت گرفت. کشاورزی سنتی ایران، برای نخستین بار مکانیزه شد و اصول کار وارد آن شد. هرچند که مکانیزه شدن کشاورزی، سراسری نبود و تنها در نقاطی خاص روی داده است. شبکه های آبیاری، بندها و مهارسازی آب، کمک کرد تا سطح کشاورزی در همهٔ نقاط این کشور، به ویژه در استان های آذربایجان، خراسان، کردستان، کرمانشاه، گرگان، گیلان، مازندران و اطراف تهران تا چندین برابر افزایش یابد. با استخدام کارشناسان خارجی و خرید ماشین آلات کشاورزی، تولید محصولات وابسته در ایران، بیشتر و بهتر گردید.
... [مشاهده متن کامل]
نزدیک به یک سوم زمین های ایران، قابلیت کشاورزی را دارند، اما به دلیل خاک نامرغوب و نامناسب بودن پخش آب در بیشتر نواحی، تنها در ۱۲٪ از سرزمین ایران کشاورزی انجام می شود. اما کمتر از یک سوم از زمین های کشاورزی آبیاری می شود و در دیگر موارد، دیم کاری می شود. دشت آبرفتی ( جلگه ) رودخانه سفیدرود در شمال و دشت مغان در شمال غرب و دشت ( جلگه ) رودهای کارون، دز و کرخه در خوزستان دارای گستره خاک حاصلخیزتری در برابر دیگر پهنه های کشاورزی در ایران به شمار می روند.
ایران از نخستین کشورهای جهان است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده است. در قرن اول پیش از میلاد ایرانی ها همه درختان میوه ای که در یونان کشت می شده ( به استثنای زیتون ) کشت می کرده اند. با هجوم اسکندر کشاورزی ایران رو به زوال گذاشت و بسیاری از مزارع از بین رفت و این وضع تا زمان به حکومت رسیدن اردشیر بابکان ادامه یافت. ساسانیان به بازسازی قنات ها و تشویق و گسترش کشاورزی، باغبانی و دامپروری پرداختند. پس از ساسانیان تا حمله مغول، کشاورزی ایران به تناوب دچار رکود گردید.
کشاورزی با سیستم های آبی ممتاز، پایهٔ اقتصاد شاهنشاهی ساسانی و سهم آن در اقتصاد ملی، بیش از بازرگانی بود.
در دوران رضاشاه، پا به پای پیشرفت های صنعتی، اجرای برنامه های گسترش بخش کشاورزی و دامداری ایران نیز صورت گرفت. کشاورزی سنتی ایران، برای نخستین بار مکانیزه شد و اصول کار وارد آن شد. هرچند که مکانیزه شدن کشاورزی، سراسری نبود و تنها در نقاطی خاص روی داده است. شبکه های آبیاری، بندها و مهارسازی آب، کمک کرد تا سطح کشاورزی در همهٔ نقاط این کشور، به ویژه در استان های آذربایجان، خراسان، کردستان، کرمانشاه، گرگان، گیلان، مازندران و اطراف تهران تا چندین برابر افزایش یابد. با استخدام کارشناسان خارجی و خرید ماشین آلات کشاورزی، تولید محصولات وابسته در ایران، بیشتر و بهتر گردید.
