کشاورزی بیابانی نوعی توسعه کشاورزی در بیابان است. از آنجایی که کشاورزی به آبیاری و منابع آب وابسته است، کشاورزی در مناطق خشک که آب کمیاب است به عنوان یک چالش مهم طبقه بندی می شود. با این حال، کشاورزی بیابانی توسط انسان ها هزاران سال است که انجام می شود. در صحرای نگب، شواهدی نشان دهنده وجود کشاورزی بیابانی در حدود ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است. [ ۱] امروزه، نمونه هایی از کشاورزی مدرن بیابانی در دره امپریال در جنوب کالیفرنیا، استرالیا، عربستان سعودی، اسرائیل و فلسطین در حال انجام هستند. بهره وری آب برای رشد گیاهان در کشاورزی بیابانی بسیار با اهمیت است. بازیافت آب، نمک زدایی و آبیاری قطره ای همگی روش های مدرنی هستند که این مناطق و کشورها علیرغم اینکه در آب و هوای خشک قرار دارند، کشاورزی خود را با استفاده از آن گسترش داده اند.
انسان ها هزاران سال است که کشاورزی می کنند و آن را اصلاح کرده اند. بسیاری از تمدن های اولیه مانند آشور باستان، اسرائیل/یهودا، مصر و تمدن دره سند در مناطق حاصلخیزی که بیابان آن را احاطه کرده بود، تأسیس شدند. با رشد این تمدن ها، توانایی کشت محصولات در بیابان اهمیت فزاینده ای پیدا کرد. البته از تمدن های اولیه نمونه هایی وجود دارد که عمدتاً در بیابان با کمبود منابع آب برای آبیاری یا بارندگی کم زندگی می کردند، از این نمونه ها می توان به قبایل مختلفی از سرخپوستان آمریکای غربی اشاره کرد.
قبایل مختلفی از بومیان آمریکایی این نوع از کشاورزی را انجام می دادند. این قبایل شامل مردمان باستانی پوئبلو، هوپی های دیرینه، توا، زونی، و بسیاری دیگر از قبایل منطقه ای، از جمله قبایل ناواهوی ( نسبتاً جدیدتر حدود ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ میلادی ) بودند. این قبایل مختلف به طور کلی توسط اشغالگران اسپانیایی منطقه به عنوان سرخپوستان سیناگوا، ( sinagua ) به معنای «بدون آب» شناخته می شدند، اگرچه این اصطلاح برای بومیان آمریکایی مدرن منطقه به کار نمی رود.
به دلیل وابستگی زیاد به آب و هوا، عنصری که خارج از کنترل انسان تلقی می شود، اعتقادات مذهبی قابل توجهی، مناسک و نیایش حول محور رشد محصولات زراعی و به ویژه برای رشد چهار نوع ذرت اصلی آن منطقه شکل گرفت که مشخصه این نوع ذرت ها رنگشان بود که شامل: قرمز، زرد، آبی و سفید بودند. حضور ذرت به عنوان یک نماد معنوی اغلب در دستان شخصیت های مختلفی همچون روح «یه» که در قالی های ناواهو نشان داده شده اند، یا در آیین های مرتبط با «دوشیزه ذرت» و دیگر کچیناهای هوپی، و در اشیاء فتیش قبایل مختلف منطقه دیده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانسان ها هزاران سال است که کشاورزی می کنند و آن را اصلاح کرده اند. بسیاری از تمدن های اولیه مانند آشور باستان، اسرائیل/یهودا، مصر و تمدن دره سند در مناطق حاصلخیزی که بیابان آن را احاطه کرده بود، تأسیس شدند. با رشد این تمدن ها، توانایی کشت محصولات در بیابان اهمیت فزاینده ای پیدا کرد. البته از تمدن های اولیه نمونه هایی وجود دارد که عمدتاً در بیابان با کمبود منابع آب برای آبیاری یا بارندگی کم زندگی می کردند، از این نمونه ها می توان به قبایل مختلفی از سرخپوستان آمریکای غربی اشاره کرد.
قبایل مختلفی از بومیان آمریکایی این نوع از کشاورزی را انجام می دادند. این قبایل شامل مردمان باستانی پوئبلو، هوپی های دیرینه، توا، زونی، و بسیاری دیگر از قبایل منطقه ای، از جمله قبایل ناواهوی ( نسبتاً جدیدتر حدود ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ میلادی ) بودند. این قبایل مختلف به طور کلی توسط اشغالگران اسپانیایی منطقه به عنوان سرخپوستان سیناگوا، ( sinagua ) به معنای «بدون آب» شناخته می شدند، اگرچه این اصطلاح برای بومیان آمریکایی مدرن منطقه به کار نمی رود.
به دلیل وابستگی زیاد به آب و هوا، عنصری که خارج از کنترل انسان تلقی می شود، اعتقادات مذهبی قابل توجهی، مناسک و نیایش حول محور رشد محصولات زراعی و به ویژه برای رشد چهار نوع ذرت اصلی آن منطقه شکل گرفت که مشخصه این نوع ذرت ها رنگشان بود که شامل: قرمز، زرد، آبی و سفید بودند. حضور ذرت به عنوان یک نماد معنوی اغلب در دستان شخصیت های مختلفی همچون روح «یه» که در قالی های ناواهو نشان داده شده اند، یا در آیین های مرتبط با «دوشیزه ذرت» و دیگر کچیناهای هوپی، و در اشیاء فتیش قبایل مختلف منطقه دیده می شود.
wiki: کشاورزی بیابانی